Human longevity

 🙏 *മനുഷ്യായുസ്സ്* 🙏

120 വയസ്സാണ് മനുഷ്യന്റെ പൂർണായുസ്സ്, 33വയസ്സ് വരെ ഹ്രസ്വായുസ്സും, 66 വയസ്സ് വരെ മദ്ധ്യായുസ്സും, 99വയസ്സ് വരെ ദീർഘായുസ്സും ആണ് കൽപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത്.

എന്നാൽ ഇന്ന് 60 വയസ്സുള്ള ഒരാളെ നാം വിളിക്കുന്നത് വയസ്സൻ എന്നാണ്.

പകുതി വയസ്സിൽ വൃദ്ധനാവുന്നത് മനുഷ്യൻ മാത്രമാണ്.

മറ്റെല്ലാ ജീവികളും ഈശ്വരൻ /പ്രകൃതി കൊടുത്ത ആയുസ്സ് പൂർത്തിയാക്കുമ്പോൾ മനുഷ്യന് മാത്രമെന്താണ് ഈ ദുരവസ്ഥ

50- മത്തെ വയസ്സിൽ പ്രമേഹത്തിനും രക്തസമ്മർദ്ദത്തിനും അടിമപ്പെട്ട്  രോഗിയായി നടക്കേണ്ടി വരുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ്

നിങ്ങളെപ്പോഴെങ്കിലും ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ ഇതിനെപ്പറ്റി

എന്താണ് ഇതിനൊരു പരിഹാരം

അതാണ് 5 P പ്രോഗ്രാം

1. Proper Food

2. Proper Breathing

3. Proper Exercise

4. Proper Relaxation

5. Proper Thinking

1.Proper Food

         

A. എന്ത് കഴിക്കണം

B. എത്ര കഴിക്കണം

C. എപ്പോൾ കഴിക്കണം

D. എങ്ങിനെ കഴിക്കണം

എന്നതൊക്കെ അറിയണ്ടേ?

A. മനുഷ്യൻ പൊതുവെ സസ്യാഹാരിയാണ്. എന്നാൽ മാംസം കഴിച്ചാലും ശരീരം അതിനെ ദഹിപ്പിക്കും.

ഓരോ വ്യക്തിയും അയാളുടെ ജോലിയുടെ സ്വഭാവമനുസരിച്ച് വേണം ഭക്ഷണം തെരഞ്ഞെടുക്കാൻ.

ഭക്ഷണത്തെ പ്രധാനമായും;

◆ സത്വഗുണ - പ്രധാനമായ ഭക്ഷണം

◆ രജോഗുണ പ്രധാനമായ ഭക്ഷണം

◆ തമോഗുണ പ്രധാനമായ ഭക്ഷണം എന്നിങ്ങനെ മൂന്നായി തരം തിരിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ഫലമൂലാദികൾ, പച്ചക്കറികൾ, വേവിക്കാത്ത ഭക്ഷണങ്ങൾ, പെട്ടന്ന് ദഹിക്കുന്നവ എന്നിവയാണ് സത്വഗുണപ്രദാനമായ ഭക്ഷണം. ഇവ കഴിച്ചാൽ പൊതുവെ ശരീരവും മനസ്സും സത്വഗുണ പ്രകൃതത്തിലേക്ക് മാറുമത്രെ.

ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് ആ ഭക്ഷണം നല്ലതാണോ എന്ന്  കണ്ണുകളും (പാകമായതാണോ, കേടായതാണോ, നിറം) മൂക്കും (ദുർഗന്ധമുണ്ടോ, പഴകിയതാണോ) നാവും (വളിച്ചതാണോ, കൂടുതൽ എരിവോ ചവർപ്പോ ഉള്ളതാണോ) കൈകളും (കൂടുതൽ തണുത്തതോ ചൂടുള്ളതോ ആണോ) പരിശോധിക്കണം. അതിനാണത്രെ വായയിൽ നാക്കും തൊട്ടു മുകളിൽ മൂക്കും തൊട്ടു മുകളിൽ കണ്ണുകളും തന്നിരിക്കുന്നത്.

B. കൂടുതൽ ഭക്ഷണം കഴിച്ചാൽ കൂടുതൽ ആരോഗ്യമുണ്ടാവും എന്ന ധാരണ തെറ്റാണ്. രണ്ടു കയ്യും ചേർത്ത് വെച്ചാൽ അതിൽ കൊള്ളുന്ന ഭക്ഷണമാണ് അയാളുടെ ഒരു നേരത്തെ ഭക്ഷണം. അപ്പോൾ പ്രായത്തിനനുസരിച്ച് കയ്യുടെ വലിപ്പത്തിലും വ്യത്യാസമുണ്ടാവും എന്നത് ശ്രദ്ധിക്കുമല്ലോ! ഉദാഹരണത്തിന് 2 വയസുള്ള ഒരു കുട്ടിക്ക് ആ  ചെറിയ കയ്യിൽ കൊള്ളുന്ന ഭക്ഷണമേ ഒരു നേരത്തേക്ക്  ആവശ്യമുള്ളൂ എന്നർത്ഥം.

അതന്നെ 2 നേരമോ മൂന്ന് നേരമോ ആയി കഴിക്കണം.

അതേപോലെ എപ്പോൾ വയറു നിറഞ്ഞു എന്ന് തോന്നിയാലും വീണ്ടും ഭക്ഷണം കഴിക്കരുത്.

C. വിശക്കുമ്പോൾ മാത്രമാണ് ഭക്ഷണം കഴിക്കേണ്ടത് എന്നാണ് നിയമം. നിങ്ങളുടെ ശരീരത്തിന് ഭക്ഷണം ആവശ്യമുണ്ട് എന്നുള്ള സൂചനയാണ് വിശപ്പ്.

രണ്ട് ഭക്ഷണങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള  ഇടവേള മിനിമം 4 മണിക്കൂറെങ്കിലും വേണം. 

അതുപോലെ വിശപ്പില്ലാത്തപ്പോഴും വായയ്ക്ക് രുചിയില്ലാത്തപ്പോഴും ശക്തമായ തൊണ്ടവേദന ഉള്ളപ്പോഴും ഭക്ഷണം കഴിക്കരുത്. ഇത് ഭക്ഷണം ദഹിപ്പിക്കാനുള്ള പ്രാണന്റെ ബുദ്ധിമുട്ടിനെ കാണിക്കുന്ന സൂചനയാണ്.

ദിവസം ഒരു നേരം ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നവൻ "യോഗി" യും , രണ്ട് നേരം ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നവൻ "ഭോഗി"യും മൂന്ന് നേരം ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നവൻ "രോഗി"യും

നാല് നേരം ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നവൻ  "ദ്രോഹി"യുമെന്നാണ് 'മനീഷി'കളുടെ അഭിപ്രായം. എന്നാലും,  ചെയ്യുന്ന ജോലിയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഓരോരുത്തരും ആവശ്യമുള്ള ഭക്ഷണം കഴിക്കുക. ഇടയ്ക്ക് രണ്ടായഴ്ചയിൽ ഒരു ദിവസം  ഉപവസിക്കുന്നതും വളരെ നല്ലതാണ്.

ഒരു ഹർത്താൽ ലഭിക്കുമ്പോൾ നമ്മൾ ആശ്വസിക്കുന്നതു പോലെ പ്രാണനും അത് വലിയ ആശ്വാസമാവും.

"ലംഘനം പരമൗഷധം" എന്നാണ് ചരക- ന്റെ അഭിപ്രായം.

D. നന്നായി ചവച്ചരച്ചാണ് ഭക്ഷണം കഴിക്കേണ്ടത്. ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിന്റെ 2 മണിക്കൂർ മുൻപോ അര മണിക്കൂർ ശേഷമോ വെള്ളം കുടിക്കാം.

എന്നാൽ ഭക്ഷണത്തോടൊപ്പം വെള്ളം കുടിക്കൽ നിർബന്ധമാണെങ്കിൽ സിപ് - സിപ്പാ- യി മാത്രം അല്പം മാത്രം  കുടിക്കാവുന്നതാണ്.

2.Proper Breathing

       

ചെറിയ കുട്ടികൾ ഉറങ്ങുന്നത് കണ്ടിട്ടുണ്ടോ?

ശ്വാസം അകത്തേക്കെടുക്കുമ്പോൾ വയർ വികസിക്കുന്നതും പുറത്തേക്കു വിടുമ്പോൾ  വയർ ചുരുങ്ങുന്നതായും കാണാം. അതുപോലെയാണ് ശ്വസിക്കേണ്ടത്.  ശ്വാസോച്ഛ്വാസവും മാനസീകാവസ്ഥയും തമ്മിൽ വളരെ ബന്ധമുണ്ട്. ദീർഘശ്വാസം എടുക്കുമ്പോൾ മനസ്സ് ശാന്തമാവുന്നത് ശ്രദ്ധിക്കൂ.

പണ്ട് നമ്മൾ മരം കയറുകയും ഓടുകയും മലകയറുകയും അദ്ധ്വാനിക്കുകയും  ചെയ്തിരുന്നപ്പോൾ കിതയ്ക്കുകയും കൂടുതൽ ആഴത്തിൽ ശ്വസിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എന്നാൽ ഇന്ന് ഇത്തരം പ്രവൃത്തികൾ  യന്ത്രങ്ങൾ ഏറ്റെടുത്തതോടെ നമ്മൾ രോഗികളായി തുടങ്ങി. വളരെ ആഴത്തിലും ദീർഘമായും ശ്വസിക്കുമ്പോൾ കൂടുതൽ പ്രാണൻ ശരീരത്തിലും തലച്ചോറിലും എത്തുകയും ഊർജസ്വലതയോടെ പ്രവർത്തിക്കാൻ സാധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

3. Proper Exercise

       

ഈശ്വരൻ / പ്രകൃതി മനുഷ്യ ശരീരത്തെ നിർമ്മിച്ചത് ഓടാനും ചാടാനും മരം കയറാനും അദ്ധ്വാനിക്കാനും നീന്താനും മലകയറുവാനുമൊക്കെയുള്ള സംവിധാനത്തിലാണ്. എന്നാൽ ഇന്ന് നമ്മൾ ഇതൊന്നും  ചെയ്യാത്തതിനാൽ ശരീരത്തിൽ മേദസ്സ് വർദ്ധിക്കുകയും കൊഴുപ്പ് അടിഞ്ഞുകൂടുകയും,  അത് പലവിധ രോഗത്തിലേക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ഇതിന് ഒരു പരിഹാരമാണ് വ്യായാമം.

സൂര്യനമസ്ക്കാരമോ, യോഗയോ, നടത്തയോ, നീന്തലോ മറ്റ് ഏതെങ്കിലും  ശാസ്ത്രീയ വ്യായാമ മുറകളോ നിത്യവും പരിശീലിക്കുന്നത് വളരെ നല്ലതാണ്.

4.Proper Relaxation

           

ശരിയായ വിശ്രമം എന്ന് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് ഉറക്കം മാത്രമല്ല. ശരീരം ഉറങ്ങുമ്പോൾ ആന്തരീക അവയവങ്ങൾക്കും വിശ്രമം ആവശ്യമുണ്ട്. അതിനാൽ;   

ഉറങ്ങുന്നതിന്  3 മണിക്കൂർ മുൻപെങ്കിലും ഭക്ഷണം കഴിച്ചവസാനിപ്പിച്ചിരിക്കണം.

ഭക്ഷണം എപ്പോഴും വയറു നിറച്ചു കഴിക്കാതിരിക്കുക

നേരത്തെ ഉറങ്ങണം (ദിവസവും രാത്രി 10 മണിക്ക് മുൻപായി).

അർദ്ധരാത്രി ഭക്ഷണം കഴിക്കരുത്.

അതേ പോലെ മനസ്സിന് കൊടുക്കുന്ന വിശ്രമമാണ് ധ്യാനം.

ആഴത്തിലുള്ള ധ്യാനം വഴി ശരീരവും മനസ്സും ഒരേപോലെ വിശ്രമിക്കുന്നു.

നിത്യവും 20 മിനുട്ട് ധ്യാനിക്കുന്നത് 4 മണിക്കൂർ ഉറങ്ങുന്നതിനെക്കാൾ ഗുണമത്രെ

5.Proper Thinking

        

നോക്കൂ..  നമ്മുടെ പലരുടെയും ജീവിതത്തിൽ സംഭവിക്കുന്ന 99% കാര്യങ്ങളും നമ്മൾക്ക് വളരെ  അനുകൂലമാണ്. എന്നിട്ടും നമ്മൾ എന്തിനാണ് വിഷമിക്കുന്നത്?

എല്ലാവരും അടിസ്ഥാന പരമായി നല്ലവരാണ്. വളരെ സന്തോഷത്തോടെ, പരസ്പര ബഹുമാനത്തോടെ, സ്നേഹത്തോടെ എല്ലാവരോടും എപ്പോഴും പെരുമാറുക. ആരെയും കുറ്റപെടുത്താതിരിക്കുക, തെറ്റുകൾ സ്നേഹപൂർവ്വം നമുക്ക് തിരുത്താൻ ശ്രമിക്കാം.

ചോ:  ഒരു ചായ നന്നായി എന്ന് നമ്മൾ പറയുമ്പോൾ ആർക്കാണ് സന്തോഷമുണ്ടാവുന്നത്?

ഉ:  അതുണ്ടാക്കിയ ആൾക്ക്.

ചോ: ഒരു ചിത്രം മോശമാണെന്ന് പറയുമ്പോൾ ആർക്കാണ് വിഷമമുണ്ടാവുന്നത്?

ഉ: അത് വരച്ചയാൾക്ക്.

ചോ:  അങ്ങനെയെങ്കിൽ സമസ്ത ചരാചരങ്ങളെയും സൃഷ്ടിച്ചത് ആരാണ് ?

ഉ: ഈശ്വരൻ

ചോ: മു .....ആ ഈശ്വരൻ എവിടെയാണ്?

ഉ: നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ തന്നെ.

ചോ: അപ്പോൾ എതെങ്കിലും ഒരു സൃഷ്ടി മോശമാണെന്ന് പറയുമ്പോൾ ആർക്കാണ് വിഷമമുണ്ടാവുന്നത് ?

ഉ: സൃഷ്ടാവായ  ഈശ്വരന്.

ചോ:  ആ ഈശ്വരൻ എവിടെയാണ്?

ഉ: നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ തന്നെ.

ചോ: അപ്പോൾ ആർക്കാണ് യഥാർത്ഥത്തിൽ വിഷമമുണ്ടാവുന്നത്?

ഉ: നമുക്ക് തന്നെ ഊഹിക്കാമല്ലോ

അതിനാൽ എല്ലാകാര്യങ്ങളിലും നന്മ മാത്രം കാണുക.

🙏🌹🙏🌹🙏

Battle of Nedumkota

 ശക്തമായ ഒരു രാജ്യം മിസൈലുകളുപയോഗിച്ച് (ആദിരൂപത്തിലുള്ളവയെങ്കിലും) അവയില്ലാത്ത ഒരു രാജ്യവുമായി തോറ്റ ആദ്യത്തെ യുദ്ധം ഏതായിരിക്കും?

അതാണ് നെടുംകോട്ട യുദ്ധം. (Battle of Nedumkotta).  അത് നടന്നത് കേരളത്തിൽ ത്യശൂർ ജില്ലയിലാണ്.  മിസൈലുകളുടെ ആദിരൂപമായ ഒരുതരം റോക്കറ്റുകൾ ഉപയോഗിച്ച് ആക്രമണം നടത്തിയ രാജ്യം ടിപ്പു സുൽത്താന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള മൈസൂർ.  ആൾബലവും ആയുധബലവും കുറവായിട്ടും ഇച്ഛാശക്തിയുടെയും ബുദ്ധിയുടെയും രാജ്യസ്നേഹത്തിന്റെയും ദൈവഭക്തിയുടെയും മാത്രം പിൻബലത്തിൽ ആ യുദ്ധത്തിൽ വിജയിച്ച രാജ്യം ധർമ്മരാജാ ഭരിച്ചിരുന്ന തിരുവിതാംകൂറും.  

1789 December 29-നാണ് ഇത് സംഭവിച്ചത്. 

കേരളക്കരയെ ആദ്യം ആക്രമിച്ച മൈസൂർ ഭരണാധിപൻ ഹൈദരലി ആയിരുന്നു.  അദ്ദേഹത്തിൻറെ മകൻ ടിപ്പു മൈസൂരിന്റെ ഭരണാധികാരിയായിരുന്നപ്പോൾ എടുത്ത തീരുമാനമാണ് തിരുവിതാംകൂറിനെ ആക്രമിക്കുകയും ടിപ്പുതന്നെ രാമൻ നായർ എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ച ധർമ്മരാജാവിനെ മതംമാറ്റുകയും ലോകത്തേറ്റവും വലിയ നിധിശേഖരമുള്ള ശ്രീപദ്മനാഭസ്വാമിക്ഷേത്രം കൊള്ളയടിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നുള്ളത്.  

അങ്ങനെ ടിപ്പു കോഴിക്കോടും മലബാറിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളും കീഴടക്കി. എന്നാൽ  വടക്കുഭാഗത്ത് പഴശ്ശി രാജാവിന്റെ ചെറുത്തുനില്പിനെ പ്രതിരോധിക്കാനാതെ തെക്കോട്ടുനീങ്ങി.  

ടിപ്പു നയിച്ച മൈസൂർ സൈന്യത്തിന്റെ ഒരു വലിയ പ്രത്യേകതയായി ചില യൂറോപ്യൻമാർ രേഖപ്പെടുത്തയിരിക്കുന്നത് യുദ്ധങ്ങളിൽ അവരുപയോഗിക്കുമായിരുന്ന അവരുടെ റോക്കറ്റുകളെയാണ്.  ഇന്നത്തെ മിസൈലുകളുടെ ആദിരൂപങ്ങൾ.  ഈ റോക്കറ്റുകൾ ഉപയോഗിച്ച് ടിപ്പുവും ബ്രിട്ടീഷുകാരും തമ്മിൽ നടക്കുന്ന യുദ്ധത്തിന്റെ ചിത്രണം യു എസ്സിൽ (നാസയിൽ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു) കണ്ടതായി നമ്മുടെ മുൻ രാഷ്ട്രപതി ശ്രീ. എ പി ജെ അബ്ദുൾ കലാം തന്റെ ആത്മകഥയായ വിങ്‌സ് ഓഫ് ഫയറിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്.  

ചരിത്രപുസ്തകങ്ങളിലും മിലിട്ടറി ബുക്കുകളിലും അന്നത്തെ ഈ മാരകായുധങ്ങളെ മൈസൂറിയൻ റോക്കറ്റുകൾ എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു.  

അതിമാരകമായിരുന്നു ഇവ.  ബ്രിട്ടീഷുകാർ രേഖപ്പെടുത്തിയതുപ്രകാരം ടിപ്പുവിന്റെ റോക്കറ്റ് ബ്രിഗേഡിലെ പട്ടാളക്കാരുടെ അംഗസംഖ്യ മാത്രം അയ്യായിരത്തോളം വരുമായിരുന്നു.  ടിപ്പുവിന്റെ  സേനാനായകരിൽ ഒരാളായിരുന്ന മിർ സൈനുലാബിദീൻ സുഷ്‌ടാരി എഴുതിയ ഫയ്ത്തുൽ മുജാഹിദീൻ എന്ന മിലിട്ടറി മാനുവൽ അനുസരിച്ചാണ് ഈ ബ്രിഗേഡ് പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നത്.  മൈസൂർ കമാൻഡർമാരായ മിർ ഗുലാം ഹുസൈനും മുഹമ്മദ് മിർ ഹുളീൻ മീറൻസും അതിനു നേതൃത്വം നൽകിയിരുന്നു.  റോക്കറ്റുകൾ ആയിരം യാർഡ് പറക്കാൻ ശേഷിയുള്ളവയായിരുന്നു.  ചിലത് ആകാശത്തിൽ വച്ച് പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്നവയെങ്കിൽ ചിലത് ഭൂമിയിൽ പതിച്ച ശേഷം ഉയർന്നുചാടി ശത്രുക്കളിൽ നാശംവിതയ്ക്കുന്നവയായിരുന്നു.  ചില റോക്കറ്റുകളിൽ കൂർത്ത ഇരുമ്പുമുനകളും മറ്റുചിലവയിൽ ബയണറ്റുകൾ പോലെ നീണ്ടുകൂർത്തതും വശങ്ങളിൽ മൂർച്ചയുള്ളതുമായ അഗ്രങ്ങളും ഘടിപ്പിച്ചിരുന്നു.  അവ പറക്കുമ്പോൾ ചലനം ക്രമരഹിതമാകുന്നതിനാൽ താഴേക്കു പതിക്കുന്ന സമയത്ത് വട്ടത്തിൽ കറങ്ങുന്ന ഈ മുനകൾ എതിരാളികളുടെ ദേഹങ്ങൾ കീറിമുറിക്കാൻ പര്യാപ്തമായിരുന്നു.  ഇത്തരം ഒരു സൈന്യത്തെയായിരുന്നു തിരുവുതാംകൂറിന് നേരിടേണ്ടിയിരുന്നത്.  

ടിപ്പുവിന്റെ ആക്രമണം സമാഗതമാകുമെന്നത് ഉറപ്പായിരുന്നതിനാൽ തിരുവിതാംകൂർ അതിനെ നേരിടാനുള്ള മുന്നൊരുക്കങ്ങൾ ആരംഭിച്ചിരുന്നു.   അതിനായി അതിശക്തമായ ഒരു പട തയ്യാറാക്കി.  കൊച്ചി രാജ്യത്തിനുള്ളിൽ തിരുവിതാംകൂറിന് ചില മേഖലകൾ ഉണ്ടെന്നത് മുതലാക്കി.  അവയ്ക്കടുത്തുള്ള കോട്ടകൾ യൂറോപ്യന്മാരിൽനിന്നും വിലയ്ക്കും വാങ്ങി അവയെ യോജിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കേരളത്തിന് കുറുകേ തിരുവിതാംകൂർ സൈന്യം ഒരു കോട്ട കെട്ടി. 

ചൈന മംഗോളിയൻ ആക്രമണങ്ങളെ പ്രതിരോധിക്കാൻ വന്മതിൽ ഉണ്ടാക്കിയപോലെ കേരളത്തിലും ഒരു വന്മതിൽ.  കേരളത്തെ തെക്കും വടക്കുമായി ഭാഗിച്ചുകൊണ്ട് ഇന്നത്തെ തൃശൂർ ജില്ലക്കകത്ത്, കിഴക്കുപടിഞ്ഞാറായി നാൽപ്പതു കിലോമീറ്റർ നീളത്തിൽ ഒരു നീണ്ട കോട്ട. അതായിരുന്നു, നെടുംകോട്ട. 

ഇതൊരു കൽക്കോട്ടയായിരുന്നില്ല. മൺകോട്ടയായിരുന്നു. മൺകോട്ട ആയിരുന്നെങ്കിലും അതിനുള്ളിൽ നിരവധി ട്രാപ്പുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.  തിരുവിതാംകൂർ സൈന്യത്തിന് മനസ്സിലാക്കാവുന്നതും എതിരാളികൾക്ക് ദുർഗ്രഹവുമായ ഗൂഢവഴികൾ അതിനുള്ളിൽ തയ്യാറാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.  കോട്ടയ്ക്കുള്ളിലേക്ക് ശത്രുക്കൾക്ക് പ്രവേശിക്കാൻ പാകത്തിൽ പൊഴികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിലും ഇടുങ്ങിയ ആ പൊഴികളിലൂടെ കയറിവരുന്നവർ ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന തിരുവിതാംകൂർ സൈനികരാൽ കശാപ്പുചെയ്യപ്പെടുമായിരുന്നു.  കോട്ടയ്ക്കുമുന്നിൽ വെള്ളത്തിനടിയിൽ കൂർത്ത കുറ്റികൾ നാട്ടിയ അപകടം പിടിച്ച കിടങ്ങുകളും തയ്യാറാക്കെപ്പെട്ടിരുന്നു. 

മൈസൂറിന്റെ സൈന്യബലം നാല്പത്തിനായിരത്തിനടുത്തായിരുന്നു.  തിരുവിതാംകൂറിന്റേത് അതിന്റെ പകുതിയിൽ താഴെയും. 

മലബാര്‍ കീഴടക്കി തെക്ക് തിരുവിതാംകൂറിലേക്ക് പടയോട്ടം ആരംഭിച്ച ടിപ്പുവിന് നേരിടേണ്ടി വന്നത് ഇത്തരത്തിൽ ഒരു വമ്പന്‍ പടക്കോട്ട കെട്ടി ബുദ്ധിയും ധീരതയും കൈമുതലാക്കി കാത്തു നിന്ന രാജാ കേശവദാസ് എന്ന ചാണക്യനെയും വൈക്കം പത്മനാഭപിള്ള എന്ന വീരനെയുമാണ്.

തിരുവുതാംകൂർ സൈന്യത്തിന് അന്നാർക്കും പുറത്തറിയാത്ത അംഗബലം വളരെ കുറവായ ഒരു കമാൻഡോ ഗ്രൂപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നു.  അതിലുള്ളത് ആകെ ഇരുപതുപേർ.  അവരുടെ നായകൻ വൈക്കം പദ്മനാഭപിള്ളയും. 

ഓര്‍ക്കണം, മൈസൂറിന്റെ വൻപടയെ അതിന്‍റെ പടനായകനെ കൊന്ന്, ടിപ്പുവിനെ തനിച്ചാക്കി വെട്ടി വീഴത്തിയത് കോട്ടയ്ക്കകത്തെ ട്രാപ്പുകൾ സമർഥമായി വിനിയോഗിച്ചുകൊണ്ട് മൈസൂർ പടയിൽ പലതവണ ഗറില്ലാ ആക്രമണങ്ങൾ നടത്തിയ ആ ഇരുപതംഗ ചാവേര്‍ പടയാണ്. ചരിത്രത്തില്‍ ഇതു പോലത്തെ സംഭവങ്ങള്‍ വിരളമാണ്.  

അവർക്ക് ആ പോരാട്ടത്തിൽ വിജയിച്ചേ മതിയാകുമായിരുന്നുള്ളൂ. കാരണം, മൈസൂർ സൈന്യത്തിന് ഈ യുദ്ധം വിജയിച്ചിരുന്നു എങ്കിൽ മുൻപുണ്ടായ പല വിജയങ്ങൾ പോലെ ഇതും വെറുമൊരു വിജയം മാത്രമേ ആകുമായിരുന്നുള്ളൂ. 

എന്നാൽ തിരുവുതാംകൂറിന് അതായിരുന്നില്ല.

മൈസൂർ ആക്രമണം മൂലം മലബാറിലെ വലിയൊരുജനത അഭയം പ്രാപിച്ചത് തെക്കുള്ള തിരുവിതാംകൂറിൽ ആയിരുന്നു.  അതിനും തെക്ക് പിന്നെ സമുദ്രമേയുള്ളൂ.  തോറ്റാൽ ഓടിപ്പോകാൻ വേറെയിടമില്ല.  തോറ്റാൽ മണ്ണും പെണ്ണിന്റെ മാനവും സ്വത്തുക്കളും അപഹരിക്കപ്പെടും. ക്ഷേത്രങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളും തകർക്കപ്പെടും. കൂട്ടക്കുരുതിയും നടക്കും.  എങ്ങനെയും ജയിക്കുകയല്ലാതെ തിരുവിതാംകൂർ സൈന്യത്തിന് വേറെ വഴിയില്ലായിരുന്നു.  

വമ്പൻ സൈന്യവും അന്നത്തെത്തകാലത്ത് അചിന്ത്യമായിരുന്ന സാങ്കേതികതയും കയ്യിലുണ്ടായിട്ടും തിരുവിതാംകൂർ സൈന്യത്തെ ആദ്യയുദ്ധമായ നെടുംകോട്ട തോൽപ്പിക്കാൻ മൈസൂർ പട്ടാളത്തിനായില്ല.  അതിനുള്ള കാരണം നെടുംകോട്ട എന്ന വൻകോട്ട തന്നെയായിരുന്നു.  കോട്ടയ്ക്കുമുകളിൽ അമ്പെയ്ത്തുകാരും കുന്തമെറിയുന്നവരും പീരങ്കികളും പ്രതിരോധം തീർത്തെങ്കിൽ, കോട്ടയ്ക്കകത്തെ പൊഴികളിലൂടെ മൈസൂർ സൈന്യത്തിലെ നിരവധിപേരെ അരിഞ്ഞുവീഴ്ത്താനും അപ്രതീക്ഷിതമായ അവസരങ്ങളിൽ കോട്ടയ്ക്കുവെളിയിലിറങ്ങി ആക്രമണം നടത്താനും തിരുവുതാംകൂർ സൈന്യത്തിനായി.  ശക്തിക്കുമേൽ ബുദ്ധിയും തന്ത്രവും പ്രയോഗിച്ചാണ് അവരത് സാധ്യമാക്കിയത്.  അവരുടെ നീക്കങ്ങൾ മൈസൂർ സൈന്യത്തിൽ ആശയക്കുഴപ്പങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു.  അവരുടെ തന്ത്രങ്ങൾ മൂലം ചില സമയങ്ങളിൽ മൈസൂർ സൈന്യം ആളറിയാതെ പരസ്പരവും കൊന്നുവീഴ്ത്തി.  

അവർ ബുദ്ധിപൂർവ്വം പോരാടി.  നെടുംകോട്ട യുദ്ധത്തിൽ ജയിച്ചു.  പിന്നെ മൈസൂരുമായി മൂന്നുമാസം കഴിഞ്ഞുനടന്ന ആലുവാ യുദ്ധത്തിൽ ജയിച്ചു.  പിന്നീട ദിണ്ടിഗലിൽ ബ്രിട്ടീഷ് സൈന്യത്തിനൊപ്പം മൈസൂരിനെതിരെ മറ്റൊരു യുദ്ധത്തിലും വിജയിച്ചു.  നാലാമത് മൈസൂറിനെ നാലാം ആംഗ്ലോ- മൈസൂർ യുദ്ധത്തിൽ തോൽപ്പിക്കുന്നതിലും തിരുവിതാംകൂർ സൈന്യം പങ്കാളികളായി.  

തിരുവിതാംകൂർ സൈന്യത്തിന്റെ പോരാട്ടവീര്യം അതിശക്തമായിരുന്നു. കളരി പഠിച്ച, ചെരുപ്പുപയോഗിക്കാനറിയാത്ത നാടൻ സൈനികരായിരുന്നു അവരിൽ മിക്കവരും. നായരും ഈഴവരും ക്രൈസ്തവരും പട്ടാണിയും പതിനായിരത്തിനുമേലുള്ള തിരുവിതാംകൂറിന്റെ സൈന്യത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.  എങ്കിലും ബുദ്ധിപൂർവ്വം ഗറില്ലാ വാർഫെയറിലൂടെ യുദ്ധവിജയം സമ്മാനിച്ചത് പ്രധാനമായും ആ ഇരുപതംഗ യൂണിറ്റാണ്. 

ചെറിയ ഒരു ഗ്രൂപ്പിന് വലിയൊരു സൈന്യത്തിനുമേൽ വിജയം വരിക്കാനാകുമോ? അതറിയണമെങ്കിൽ 300 എന്ന ഇംഗ്ലീഷ് സിനിമ കണ്ടാൽ മതി.  പേർഷ്യൻ രാജാവായ സെർക്സസ് ഗ്രീസിനെ ആക്രമിച്ചപ്പോൾ സ്പാർട്ടയിലെ മുന്നൂറു യുദ്ധവീരന്മാർ പേർഷ്യയുടെ വൻസൈന്യത്തെ ചെറുത്ത വീരഗാഥയാണത്. അത് നമ്മളിൽ നിരവധിപേർ കണ്ടിട്ടുണ്ടാകും. 

300 പോലത്തെ സിനിമകള്‍ക്ക് കയ്യടിക്കുന്ന നമ്മുടെ ഇന്നത്തെ തലമുറകളില്‍ എത്ര പേര്‍ക്ക് ഈ ചരിത്രമറിയാം? സ്വന്തം പൈതൃകത്തില്‍ ഇത്രയും വലിയ പോരാട്ടവീര്യം ഒളിഞ്ഞിരുപ്പുണ്ടെന്ന് എത്ര പേര്‍ക്കറിയാം?

നമ്മൾ മലയാളികളുടെ ധീരപൈതൃകമാണത്.  

അതിന്റെ ദിനമാണ് ഡിസംബര്‍ 29...

Waterloo of tipu sultan

 1789 December 29..

കേരളത്തിലെ ഹിന്ദുവിന്‍റെ ചരിത്രത്തില്‍... ഒരു പരിധി വരെ ക്രൈസ്തവരുടെയും.... മറക്കാനാകാത്ത ദിവസമാണ്....

ആ ദിവസമാണ് ടിപ്പുവിനെ തിരുവിതാംകൂര്‍ സൈന്യം നെടുങ്കോട്ടയ്ക്ക് അകത്തിട്ട് വെട്ടുന്നത്...

ടിപ്പുവിന്‍റെ പടയോട്ടങ്ങളെ കുറിച്ച് ധാരാളം കേട്ട നമ്മള്‍ ഒരിക്കലും ആ പടയോട്ടത്തിന് അന്ത്യം കുറിയ്ക്കപ്പെട്ടത് എങ്ങനെ എന്ന് മാത്രം കേട്ടിട്ടുണ്ടാവില്ല അധികം..

1921 കലാപം എന്തുകൊണ്ട് മലപ്പുറത്തേക്ക് മാത്രം ചുരുങ്ങി പോയി എന്ന് ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ ???

അതിന് ഉത്തരം തേടുമ്പോള്‍ തിരിച്ചറിയുന്നത് ആ കലാപത്തിന് പിന്നെയും ഒന്നര നൂറ്റാണ്ടിന്‍റെ ചരിത്രമുണ്ടെന്നാണ്.

ഹൈദരാലിയുടെ ആക്രമണകാലം മുതല്‍ ഇസ്ലാമിക അധിനിവേശം മലയാളത്തിന്‍റെ മണ്ണിലേക്ക് കടന്നു വന്നതാണ്... അത് ടിപ്പുവിന്‍റെ കാലത്ത് പീക്കിലേക്ക് പോയി... ടിപ്പുവിനു ശേഷവും ചെറു കലാപങ്ങളായി ഇസ്ലാം വേരുറപ്പിച്ച സ്ഥലങ്ങളില്‍ നടമാടി.

പക്ഷേ ടിപ്പുവിനെ എതിര്‍ത്ത് നിന്ന പഴശ്ശിത്തമ്പുരാന്‍റെ വീറ് അദ്ധേഹത്തിന്‍റെ തട്ടകങ്ങളായ കണ്ണൂരിലും കാസര്‍ഗോഡും വയനാടും ഒക്കെ പിന്‍തലമുറകളും ഏറ്റെടുത്തത് കൊണ്ട് അവിടെയൊക്കെ ശക്തമായ തിരിച്ചടിയുണ്ടായി...

അതു പോലെ മലബാര്‍ കീഴടക്കി തെക്ക് തിരുവിതാംകൂറിലേക്ക് പടയോട്ടം ആരംഭിച്ച ടിപ്പുവിന് നേരിടേണ്ടി വന്നത് വമ്പന്‍ പടക്കോട്ട കെട്ടി ബുദ്ധിയും ധീരതയും കൈമുതലാക്കി കാത്തു നിന്ന രാജാ കേശവദാസ് എന്ന ചാണക്യനെയും വൈക്കം പത്മനാഭപിള്ള എന്ന വീരനെയുമാണ്.

ഓര്‍ക്കണം ഇരുപതിനായിരം വരുന്ന മൈസൂര്‍ പടയെ അതിന്‍റെ പടനായകനെ കൊന്നു, ശേഷം ടിപ്പുവിനെ തനിച്ചാക്കി വെട്ടി വീഴത്തിയത് വെറും ഇരുപതംഗ ചാവേര്‍ പടയാണ്. ചരിത്രത്തില്‍ ഇതു പോലത്തെ സംഭവങ്ങള്‍ വിരളമാണ്. 

300 പോലത്തെ സിനിമകള്‍ക്ക് കയ്യടിക്കുന്ന നമ്മുടെ ഇന്നത്തെ തലമുറകളില്‍ എത്ര പേര്‍ക്ക് ഈ ചരിത്രമറിയാം. സ്വന്തം പൈതൃകത്തില്‍ ഇത്രയും വലിയ പോരാട്ടവീര്യം ഒളിഞ്ഞിരുപ്പുണ്ടെന്ന് എത്ര പേര്‍ക്കറിയാം.

അത് അറിയാതിരിക്കലാണ് ഇവിടത്തെ ഇടത് ചരിത്രകാരന്‍മാരുടെ ലക്ഷ്യവും. തോറ്റു പോയ ജനതയെന്നും, ഭീരുക്കളുടെ പിന്‍മുറക്കാരെന്നും മാത്രം അപകര്‍ഷതാ ബോധം പേറി പാരമ്പര്യത്തിലോ ദേശത്തിന്‍റെ ചരിത്രത്തിലോ അഭിമാന ബോധമില്ലാത്ത ഒരു തലമുറയെ വാര്‍ത്തെടുത്ത് ചൈനയ്ക്ക് അടിയറ വയ്ക്കലാണ് അവരുടെ ലക്ഷ്യം.

ചരിത്രം പുനര്‍വായിക്കപ്പെട്ടേ പറ്റൂ....

മതിലകം രേഖകളുള്‍പ്പെട്ട തെളിവുകള്‍ നമുക്കുണ്ടായിട്ടും ആ ചരിത്രം കാലത്തിന്‍റെ കുത്തൊഴുക്കില്‍ എവിടെയോ പോയി മറഞ്ഞു.

കേരളത്തിലെ ഹിന്ദു വിജയിച്ച ചരിത്രം വായിച്ച് പഠിക്കണം.

അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഡിസംബര്‍ 29 ഹൈന്ദവ പ്രതിരോധ ദിനം, Hindu Resistance Day ആയി ആഘോഷിക്കുകയാണ്.

നെടുങ്കോട്ട വിജയ ദിവസം ഇസ്ലാമിക അധിനിവേശത്തിനെതിരായ ഹിന്ദുവിന്‍റെ പ്രതിരോധം വിജയിച്ച ദിവസമാണ്.

അത് പരാജയപ്പെട്ടിരുന്നെങ്കില്‍ 1921 കേരളത്തില്‍ അങ്ങോളം ഇങ്ങോളം ആവര്‍ത്തിച്ചേനെ....

നമ്മളത് ആഘോഷിക്കണം... വീടുകളില്‍ മധുരം നല്‍കണം...

പൊരുതിയ സൈനികര്‍ക്ക് നന്ദി പറയണം....

പതറാതെ നിന്ന ധര്‍മ്മരാജാവിന് പ്രണാമം നല്‍കണം...

മലബാറില്‍ പൊരുതിയ പഴശ്ശി തമ്പുരാനും പ്രണാമം നല്‍കണം....

---------

കേരളക്കരയെ ആദ്യം ആക്രമിച്ചത് മൈസൂർ ഭരണാധിപൻ ഹൈദരലി ആയിരുന്നു.  അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകൻ ടിപ്പു മൈസൂരിന്റെ ഭരണാധികാരിയായിരുന്നപ്പോൾ എടുത്ത തീരുമാനമാണ് തിരുവിതാംകൂറിനെ ആക്രമിക്കുകയും ടിപ്പുതന്നെ രാമൻ നായർ എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ച ധർമ്മരാജാവിനെ മതംമാറ്റുകയും ലോകത്തേറ്റവും വലിയ നിധിശേഖരമുള്ള ശ്രീപദ്മനാഭസ്വാമിക്ഷേത്രം കൊള്ളയടിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നുള്ളത്.  

അങ്ങനെ ടിപ്പു കോഴിക്കോടും മലബാറിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളും കീഴടക്കി. എന്നാൽ  വടക്കുഭാഗത്ത് പഴശ്ശി രാജാവിന്റെ ചെറുത്തുനില്പിനെ പ്രതിരോധിക്കാനാതെ തെക്കോട്ടുനീങ്ങി.  

ടിപ്പു നയിച്ച മൈസൂർ സൈന്യത്തിന്റെ ഒരു വലിയ പ്രത്യേകതയായി ചില യൂറോപ്യൻമാർ രേഖപ്പെടുത്തയിരിക്കുന്നത് യുദ്ധങ്ങളിൽ അവരുപയോഗിക്കുമായിരുന്ന അവരുടെ റോക്കറ്റുകളെയാണ്.  ഇന്നത്തെ മിസൈലുകളുടെ ആദിരൂപങ്ങൾ. ചരിത്രപുസ്തകങ്ങളിലും മിലിട്ടറി ബുക്കുകളിലും അന്നത്തെ ഈ മാരകായുധങ്ങളെ മൈസൂറിയൻ റോക്കറ്റുകൾ എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു.  

അതിമാരകമായിരുന്നു ഇവ.  ബ്രിട്ടീഷുകാർ രേഖപ്പെടുത്തിയതുപ്രകാരം ടിപ്പുവിന്റെ റോക്കറ്റ് ബ്രിഗേഡിലെ പട്ടാളക്കാരുടെ അംഗസംഖ്യ മാത്രം അയ്യായിരത്തോളം വരുമായിരുന്നു.  ടിപ്പുവിന്റെ  സേനാനായകരിൽ ഒരാളായിരുന്ന മിർ സൈനുലാബിദീൻ സുഷ്‌ടാരി എഴുതിയ ഫയ്ത്തുൽ മുജാഹിദീൻ എന്ന മിലിട്ടറി മാനുവൽ അനുസരിച്ചാണ് ഈ ബ്രിഗേഡ് പ്രവർത്തിച്ചിരുന്നത്.  മൈസൂർ കമാൻഡർമാരായ മിർ ഗുലാം ഹുസൈനും മുഹമ്മദ് മിർ ഹുളീൻ മീറൻസും അതിനു നേതൃത്വം നൽകിയിരുന്നു.  റോക്കറ്റുകൾ ആയിരം യാർഡ് പറക്കാൻ ശേഷിയുള്ളവയായിരുന്നു.  ചിലത് ആകാശത്തിൽ വച്ച് പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്നവയെങ്കിൽ ചിലത് ഭൂമിയിൽ പതിച്ച ശേഷം ഉയർന്നുചാടി ശത്രുക്കളിൽ നാശംവിതയ്ക്കുന്നവയായിരുന്നു.  ചില റോക്കറ്റുകളിൽ കൂർത്ത ഇരുമ്പുമുനകളും മറ്റുചിലവയിൽ ബയണറ്റുകൾ പോലെ നീണ്ടുകൂർത്തതും വശങ്ങളിൽ മൂർച്ചയുള്ളതുമായ അഗ്രങ്ങളും ഘടിപ്പിച്ചിരുന്നു.  അവ പറക്കുമ്പോൾ ചലനം ക്രമരഹിതമാകുന്നതിനാൽ താഴേക്കു പതിക്കുന്ന സമയത്ത് വട്ടത്തിൽ കറങ്ങുന്ന ഈ മുനകൾ എതിരാളികളുടെ ദേഹങ്ങൾ കീറിമുറിക്കാൻ പര്യാപ്തമായിരുന്നു.  ഇത്തരം ഒരു സൈന്യത്തെയായിരുന്നു തിരുവുതാംകൂറിന് നേരിടേണ്ടിയിരുന്നത്.  

ടിപ്പുവിന്റെ ആക്രമണം സമാഗതമാകുമെന്നത് ഉറപ്പായിരുന്നതിനാൽ തിരുവിതാംകൂർ അതിനെ നേരിടാനുള്ള മുന്നൊരുക്കങ്ങൾ ആരംഭിച്ചിരുന്നു.   അതിനായി അതിശക്തമായ ഒരു പട തയ്യാറാക്കി.  കൊച്ചി രാജ്യത്തിനുള്ളിൽ തിരുവിതാംകൂറിന് ചില മേഖലകൾ ഉണ്ടെന്നത് മുതലാക്കി.  അവയ്ക്കടുത്തുള്ള കോട്ടകൾ യൂറോപ്യന്മാരിൽനിന്നും വിലയ്ക്കും വാങ്ങി അവയെ യോജിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കേരളത്തിന് കുറുകേ തിരുവിതാംകൂർ സൈന്യം ഒരു കോട്ട കെട്ടി. 

ചൈന മംഗോളിയൻ ആക്രമണങ്ങളെ പ്രതിരോധിക്കാൻ വന്മതിൽ ഉണ്ടാക്കിയപോലെ കേരളത്തിലും ഒരു വന്മതിൽ.  കേരളത്തെ തെക്കും വടക്കുമായി ഭാഗിച്ചുകൊണ്ട് ഇന്നത്തെ തൃശൂർ ജില്ലക്കകത്ത്, കിഴക്കുപടിഞ്ഞാറായി നാൽപ്പതു കിലോമീറ്റർ നീളത്തിൽ ഒരു നീണ്ട കോട്ട. അതായിരുന്നു, നെടുംകോട്ട. 

ഇതൊരു കൽക്കോട്ടയായിരുന്നില്ല. മൺകോട്ടയായിരുന്നു. മൺകോട്ട ആയിരുന്നെങ്കിലും അതിനുള്ളിൽ നിരവധി ട്രാപ്പുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.  തിരുവിതാംകൂർ സൈന്യത്തിന് മനസ്സിലാക്കാവുന്നതും എതിരാളികൾക്ക് ദുർഗ്രഹവുമായ ഗൂഢവഴികൾ അതിനുള്ളിൽ തയ്യാറാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.  കോട്ടയ്ക്കുള്ളിലേക്ക് ശത്രുക്കൾക്ക് പ്രവേശിക്കാൻ പാകത്തിൽ പൊഴികൾ ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിലും ഇടുങ്ങിയ ആ പൊഴികളിലൂടെ കയറിവരുന്നവർ ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന തിരുവിതാംകൂർ സൈനികരാൽ കശാപ്പുചെയ്യപ്പെടുമായിരുന്നു.  കോട്ടയ്ക്കുമുന്നിൽ വെള്ളത്തിനടിയിൽ കൂർത്ത കുറ്റികൾ നാട്ടിയ അപകടം പിടിച്ച കിടങ്ങുകളും തയ്യാറാക്കെപ്പെട്ടിരുന്നു. 

മൈസൂറിന്റെ സൈന്യബലം നാല്പത്തിനായിരത്തിനടുത്തായിരുന്നു.  തിരുവിതാംകൂറിന്റേത് അതിന്റെ പകുതിയിൽ താഴെയും. 

മലബാര്‍ കീഴടക്കി തെക്ക് തിരുവിതാംകൂറിലേക്ക് പടയോട്ടം ആരംഭിച്ച ടിപ്പുവിന് നേരിടേണ്ടി വന്നത് ഇത്തരത്തിൽ ഒരു വമ്പന്‍ പടക്കോട്ട കെട്ടി ബുദ്ധിയും ധീരതയും കൈമുതലാക്കി കാത്തു നിന്ന രാജാ കേശവദാസ് എന്ന ചാണക്യനെയും വൈക്കം പത്മനാഭപിള്ള എന്ന വീരനെയുമാണ്.

തിരുവുതാംകൂർ സൈന്യത്തിന് അന്നാർക്കും പുറത്തറിയാത്ത അംഗബലം വളരെ കുറവായ ഒരു കമാൻഡോ ഗ്രൂപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നു.  അതിലുള്ളത് ആകെ ഇരുപതുപേർ.  അവരുടെ നായകൻ വൈക്കം പദ്മനാഭപിള്ളയും. 

അവർക്ക് ആ പോരാട്ടത്തിൽ വിജയിച്ചേ മതിയാകുമായിരുന്നുള്ളൂ. കാരണം, മൈസൂർ സൈന്യത്തിന് ഈ യുദ്ധം വിജയിച്ചിരുന്നു എങ്കിൽ മുൻപുണ്ടായ പല വിജയങ്ങൾ പോലെ ഇതും വെറുമൊരു വിജയം മാത്രമേ ആകുമായിരുന്നുള്ളൂ. 

എന്നാൽ തിരുവുതാംകൂറിന് അതായിരുന്നില്ല.

മൈസൂർ ആക്രമണം മൂലം മലബാറിലെ വലിയൊരുജനത അഭയം പ്രാപിച്ചത് തെക്കുള്ള തിരുവിതാംകൂറിൽ ആയിരുന്നു.  അതിനും തെക്ക് പിന്നെ സമുദ്രമേയുള്ളൂ.  തോറ്റാൽ ഓടിപ്പോകാൻ വേറെയിടമില്ല.  തോറ്റാൽ മണ്ണും പെണ്ണിന്റെ മാനവും സ്വത്തുക്കളും അപഹരിക്കപ്പെടും. ക്ഷേത്രങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളും തകർക്കപ്പെടും. കൂട്ടക്കുരുതിയും നടക്കും.  എങ്ങനെയും ജയിക്കുകയല്ലാതെ തിരുവിതാംകൂർ സൈന്യത്തിന് വേറെ വഴിയില്ലായിരുന്നു.  

വമ്പൻ സൈന്യവും അന്നത്തെത്തകാലത്ത് അചിന്ത്യമായിരുന്ന സാങ്കേതികതയും കയ്യിലുണ്ടായിട്ടും തിരുവിതാംകൂർ സൈന്യത്തെ ആദ്യയുദ്ധമായ നെടുംകോട്ട തോൽപ്പിക്കാൻ മൈസൂർ പട്ടാളത്തിനായില്ല.  അതിനുള്ള കാരണം നെടുംകോട്ട എന്ന വൻകോട്ട തന്നെയായിരുന്നു.  കോട്ടയ്ക്കുമുകളിൽ അമ്പെയ്ത്തുകാരും കുന്തമെറിയുന്നവരും പീരങ്കികളും പ്രതിരോധം തീർത്തെങ്കിൽ, കോട്ടയ്ക്കകത്തെ പൊഴികളിലൂടെ മൈസൂർ സൈന്യത്തിലെ നിരവധിപേരെ അരിഞ്ഞുവീഴ്ത്താനും അപ്രതീക്ഷിതമായ അവസരങ്ങളിൽ കോട്ടയ്ക്കുവെളിയിലിറങ്ങി ആക്രമണം നടത്താനും തിരുവുതാംകൂർ സൈന്യത്തിനായി.  ശക്തിക്കുമേൽ ബുദ്ധിയും തന്ത്രവും പ്രയോഗിച്ചാണ് അവരത് സാധ്യമാക്കിയത്.  അവരുടെ നീക്കങ്ങൾ മൈസൂർ സൈന്യത്തിൽ ആശയക്കുഴപ്പങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു.  അവരുടെ തന്ത്രങ്ങൾ മൂലം ചില സമയങ്ങളിൽ മൈസൂർ സൈന്യം ആളറിയാതെ പരസ്പരവും കൊന്നുവീഴ്ത്തി.  

തിരുവിതാംകൂർ സൈന്യത്തിന്റെ പോരാട്ടവീര്യം അതിശക്തമായിരുന്നു. കളരി പഠിച്ച, ചെരുപ്പുപയോഗിക്കാനറിയാത്ത നാടൻ സൈനികരായിരുന്നു അവരിൽ മിക്കവരും. നായരും ഈഴവരും ക്രൈസ്തവരും മറവന്മാരും ദളിതരും പട്ടാണിയും ധീവരരും പതിനായിരത്തിനുമേലുള്ള തിരുവിതാംകൂറിന്റെ സൈന്യത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.  എങ്കിലും ബുദ്ധിപൂർവ്വം ഗറില്ലാ വാർഫെയറിലൂടെ യുദ്ധവിജയം സമ്മാനിച്ചത് പ്രധാനമായും ആ ഇരുപതംഗ യൂണിറ്റാണ്. 

മൈസൂറിന്റെ വൻപടയെ അതിന്‍റെ പടനായകനെ കൊന്ന്, ടിപ്പുവിനെ തനിച്ചാക്കി വെട്ടി വീഴത്തിയത് വൈക്കം പദ്മനാഭപിള്ളയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ആ ഇരുപതംഗ ചാവേര്‍ പടയാണ്. മുറിവേറ്റ ടിപ്പു പ്രാണരക്ഷാർത്ഥം മൈസൂരിലേക്ക് ഓടിപ്പോവുകയാണ് ചെയ്തത്.

മലയാളക്കരയുടെ മാനംകാത്ത  ഐതിഹാസികമായ യുദ്ധ വിജയമാണ് 1789 ഡിസംബര്‍ 29 ന് നെടുങ്കോട്ടയിൽ ഉണ്ടായത്.

✍️പ്രൊഫ.ബലരാമ കൈമൾ

Uddhav Gita

 *ഉദ്ധവ ഗീത*

കുട്ടിക്കാലം മുതലേ തന്നെ ഉദ്ധവർ ശ്രീ കൃഷ്ണനോടൊപ്പമാണ് വളർന്നത്. ശ്രീ കൃഷ്ണന് വേണ്ടി തേരോടിച്ചും, ശ്രീ കൃഷ്ണനെ പലവിധത്തിലും സേവിച്ചുമാണ് ഉദ്ധവർ ജീവിച്ചത്. ഈ കാലമൊന്നും ഉദ്ധവർ സ്വന്തമായി ഒരു ആഗ്രഹമോ, വരമോ ശ്രീ കൃഷ്ണനോട് ചോദിച്ചിരുന്നില്ല.

മഹാഭാരത യുദ്ധം കഴിഞ്ഞിട്ട് അനേകം സംവത്സരങ്ങൾ പിന്നിട്ടു. ശ്രീ കൃഷ്ണന്റെ അവതാര പൂർത്തീകരണത്തിനു സമയമായി.

ആ സമയത്തു ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ഉദ്ധവരെ വിളിച്ച് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു.

"പ്രിയപ്പെട്ട ഉദ്ധവാ, എന്റെ ഈ അവതാര കാലത്ത്, വളരെ അധികം ആളുകൾ എന്നോട് പല വരങ്ങളും ചോദിച്ചു വാങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ അങ്ങാകട്ടെ ഇതുവരെ ഒരു ആഗ്രഹവും എന്നോട് പ്രകടിപ്പിച്ചിട്ടില്ല.

അങ്ങേക്ക് എന്താവശ്യമുണ്ടെങ്കിലും ഇപ്പോൾ എന്നോട് ചോദിക്കാം. ഞാൻ അത് സസന്തോഷം സാധിച്ചു തരും.

അങ്ങേക്കുകൂടി ഒരു നല്ല കാര്യം ചെയ്തു തന്ന സംതൃപ്തിയോടെ ഞാൻ ഈ അവതാര നാടകം പൂർത്തിയാക്കട്ടെ."

ഉദ്ധവർ ഇതുവരെ ഒന്നും ശ്രീ കൃഷ്ണനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ലെങ്കിലും, അദ്ദേഹം കുട്ടിക്കാലം മുതൽ തന്നെ ശ്രീ കൃഷ്ണന്റെ പ്രകൃതിയും പെരുമാറ്റവും അടുത്ത് കണ്ടറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഇക്കാലമത്രയും, ശ്രീ കൃഷ്ണന്റെ ഉപദേശങ്ങളും പ്രവർത്തിയും തമ്മിൽ ഒരു പൊരുത്തമില്ലായ്മ അദ്ദേഹത്തിന് തോന്നിയിരുന്നു. അതുകൊണ്ടു തന്നെ അതിനെപ്പറ്റി ശ്രീ കൃഷ്ണനോട് ചോദിക്കണമെന്ന് ചിന്തിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

ഏതാഗ്രഹവും അറിയിക്കാൻ ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ആവശ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ, ഇതൊരു അവസാന അവസരമായിക്കണ്ടു ഉദ്ധവർ കൃഷ്ണനോട് ചോദിച്ചു.

"പ്രഭോ, അങ്ങ് എല്ലായിപ്പോഴും ഞങ്ങളെ ധർമ്മത്തെ മുൻനിറുത്തി ജീവിക്കാൻ ഉദ്‌ബോധിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ അതിനെല്ലാം വ്യത്യസ്തമായി അങ്ങ് മറ്റൊരു പ്രകാരമാണ് ജീവിച്ചത്.

മഹാഭാരതമെന്ന മായാ നാടകത്തിൽ അങ്ങയുടെ പങ്കും, അങ്ങയുടെ പ്രവൃത്തിയും ഒന്നും എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല. അങ്ങയുടെ പല പ്രവർത്തികളുടെയും കാരണം അറിയണമെന്ന് എനിക്ക് ഇപ്പോഴും ആഗ്രഹമുണ്ട്. അങ്ങ് എന്റെ ഈ ആഗ്രഹം സാധിച്ചു തരുമോ?"

ഉദ്ധവരുടെ ചോദ്യത്തിന് ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ഇങ്ങനെ മറുപടി പറഞ്ഞു.

"ഉദ്ധവാ, കുരുക്ഷേത്ര യുദ്ധഭൂമിയിൽ വച്ച് ഞാൻ അര്ജുനന് നൽകിയ ഉപദേശങ്ങൾ ഭഗവത് ഗീത എന്ന് അറിയപ്പെടും.

അതുപോലെ ഇന്ന് അങ്ങയുടെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മറുപടിയായി ഇപ്പോൾ ഞാൻ പറയുന്ന വരികൾ ഉദ്ധവ ഗീത എന്ന പേരിൽ ലോകമെങ്ങും അറിയപ്പെടും.

ഈ കാരണം കൊണ്ടുതന്നെയാണ് ഞാൻ അങ്ങേക്ക് ഈ അവസരം തരുന്നത്. യാതൊരു മടിയും കൂടാതെ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ചുകൊള്ളുക."

ശ്രീ കൃഷ്ണന്റെ മറുപടി കേട്ട് ഉദ്ധവർ ഇപ്രകാരം തന്റെ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കാൻ തുടങ്ങി.

"കൃഷ്ണാ, ആരാണ് യഥാർത്ഥ സുഹൃത്ത്?"

മറുപടിയായി ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞു.

"സഹായത്തിന് ആവശ്യപ്പെടാതെതന്നെ സഹായം നൽകുന്നവനാണ് യഥാർത്ഥ സുഹൃത്ത്."

ഉദ്ധവർ: "കൃഷ്ണാ, അങ്ങ് പാണ്ഡവരുടെ അടുത്ത സുഹൃത്തായിരുന്നുവല്ലോ.

അവർ അങ്ങയെ തങ്ങളുടെ ആപൽ ബാന്ധവനായി (ആപത്തിൽ സഹായിക്കുന്നവനായി) കരുതിയതാണല്ലോ.

അങ്ങേക്കാണെങ്കിൽ, എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്നും, ഭാവിയിൽ എന്തൊക്കെ സംഭവിക്കും എന്നും അറിയാൻ കഴിവുണ്ടല്ലോ. അവിടുന്ന് ജ്ഞാനികളിൽ ജ്ഞാനിയുമാണ്.

ആരാണ് യഥാർത്ഥ സുഹൃത്ത് എന്ന് അങ്ങുതന്നെ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞും കഴിഞ്ഞു.

അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ, അങ്ങ് എന്തുകൊണ്ട് ഒരു യഥാർത്ഥ സുഹൃത്തിനെപ്പോലെ പ്രവർത്തിച്ചില്ല?

എന്തുകൊണ്ട് അങ്ങ് ധർമ്മപുത്രരെ (യുധിഷ്ഠിരനെ) ചൂതുകളിയിൽ നിന്നും പിന്തിരിപ്പിച്ചില്ല?

അതുപോട്ടെ, അങ്ങ് അത് ചെയ്തില്ല.

അതുകഴിഞ്ഞ് അങ്ങ് വിചാരിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ചൂതുകളിയിലെ പകിട യുധിഷ്ഠിരന് അനുകൂലമാക്കി മറിക്കാമായിരുന്നു. അങ്ങനെ ധർമ്മം ജയിക്കുമെന്ന് അങ്ങേക്ക് ഉറപ്പാക്കാമായിരുന്നു. അങ്ങ് അതും ചെയ്തില്ല.

അതും കഴിഞ്ഞ്, ധർമ്മപുത്രർ ചൂതിൽ പരാജയപ്പെട്ട് തന്റെ സമ്പത്തും, രാജ്യവും, തന്നെ തന്നെയും നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോഴെങ്കിലും അങ്ങേക്ക് ഈ ചൂതുകളി നിർത്താനായി ഇടപെടാമായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഈ കളിയുടെ ആപത്തിൽ നിന്നും അയാളെ അങ്ങേക്ക് രക്ഷിക്കാമായിരുന്നു.

ചൂതുകളി നടക്കുന്ന രാജസഭയുടെ വെളിയിൽ കാത്തുനിന്ന അങ്ങേക്ക്, ധർമ്മപുത്രർ സ്വന്തം സഹോദരങ്ങളെ പണയം വയ്ക്കാൻ തുടങ്ങുന്ന സമയത്തെങ്കിലും അകത്തു പ്രവേശിച്ചു അയാളെ തടയാമായിരുന്നു. അങ്ങ് അതും ചെയ്തില്ല.

ഏറ്റവും അവസാനം, നീചനായ ദുര്യോധനൻ, ദ്രൗപദിയെ (എല്ലായ്പ്പോഴും , പാണ്ഡവാന്മാർക്കു ഭാഗ്യം മാത്രം സമ്മാനിച്ച ആ ദ്രൗപദിയെ ) വാതുവയ്ച്ചു ജയിച്ചാൽ, ഇതുവരെ നഷ്ടപ്പെട്ടതെല്ലാം തിരിച്ചുകൊടുക്കാം എന്ന് ധർമ്മപുത്രരെ പ്രലോഭിപ്പിച്ചപ്പോൾ, അപ്പോഴെങ്കിലും അങ്ങേക്ക് അങ്ങയുടെ ദിവ്യശക്തി ഉപയോഗിച്ച് പകിടയെ ധർമ്മപുത്രർക്ക് അനുകൂലമായി മറിച്ചിടാമായിരുന്നു.

അങ്ങ് അതും ചെയ്തില്ല. പകരം, അങ്ങ് വീണ്ടും കാത്തിരുന്നു.

ഒടുവിൽ, രാജസഭയിൽ വച്ച് ദ്രൗപദിയുടെ അഭിമാനം നശിച്ചുപോകും എന്നഘട്ടം വന്നപ്പോൾ, ദ്രൗപദിക്കു വസ്ത്രം നൽകി അവളുടെ അഭിമാനം സംരക്ഷിച്ചു എന്ന അവകാശവാദമുന്നയിക്കാൻ മാത്രം, അങ്ങ് ഇടപെട്ടു.

അങ്ങേക്ക് എങ്ങനെ ദ്രൗപദിയുടെ അഭിമാനം സംരക്ഷിച്ചു എന്ന് അവകാശപ്പെടാനാകും? അവളെ ഒരു പുരുഷൻ രാജസഭയിലേക്കു വലിച്ചിഴച്ചു കൊണ്ടുവന്ന് അനേകം ആൾക്കാരുടെ മുന്നിൽ വച്ച് വിവസ്ത്രയാക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ ആ സ്ത്രീക്ക് എന്ത് അഭിമാനമാണ് ബാക്കിയുണ്ടാകുക?

അങ്ങ് എന്താണ് സംരക്ഷിച്ചത്?

അങ്ങ് ഒരാളെ ആപത്തിൽ നിന്ന് സംരക്ഷിക്കുമ്പോളല്ലേ, അങ്ങയെ ആപൽ ബാന്ധവൻ എന്ന് വിളിക്കേണ്ടത്?

ആപത്തുണ്ടായപ്പോൾ അങ്ങയുടെ സഹായം ലഭിച്ചില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ എന്ത് പ്രയോജനം? ഇതാണോ അങ്ങ് അനുശാസിക്കുന്ന ധർമ്മം?"

കഠിനമായ ഈ ചോദ്യങ്ങൾ ശ്രീ കൃഷ്ണനോട് ചോദിക്കുമ്പോൾ കൃഷ്ണന്റെ ഉത്തമഭക്തനായ ഉദ്ധവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഉദ്ധവരുടെ മനസ്സിൽ മാത്രമല്ല ഈ ചോദ്യങ്ങൾ ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത്. മഹാഭാരത കഥ അറിയുന്ന എല്ലാവരുടേയും ഉള്ളിലുണ്ടായിട്ടുള്ളതാണ് ഈചോദ്യങ്ങൾ.

നമുക്കെല്ലാവർക്കും വേണ്ടിയാണ് ഉദ്ധവർ ഈ ചോദ്യങ്ങൾ കൃഷ്ണനോട് ചോദിച്ചത്.

ഉദ്ധവരുടെ ഈ ചോദ്യങ്ങൾ കേട്ട് ഭഗവാൻ കൃഷ്ണൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

"പ്രിയമുള്ള ഉദ്ധവാ, വിവേകമുള്ളവർ (ബുദ്ധികൊണ്ട് വിവേചനം നടത്താൻ കഴിവുള്ളവർ) വിജയിക്കുമെന്നതാണ് ഈ ലോക നിയമം.

ചൂതുകളിയുടെ കാര്യത്തിൽ ദുര്യോധനൻ വിവേകം കാണിച്ചപ്പോൾ ധർമ്മപുത്രർ വിവേകമില്ലാത്ത പെരുമാറി. അങ്ങനെയാണ് ധർമ്മപുത്രർ ചൂതിൽ തോറ്റത്."

ഉദ്ധവർക്ക് കൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞതിന്റെ പൊരുൾ മനസ്സിലായില്ല. ഉദ്ധവരുടെ ഭാവം കണ്ട് ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ഇങ്ങനെ തുടർന്നു.

"ദുര്യോധനന്റെ കയ്യിൽ വാതുവയ്ക്കാൻ വേണ്ടുവോളം ധനവും, സ്വത്തുക്കളും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, ചൂതുകളിയിൽ ദുര്യോധനൻ സമർഥനായിരുന്നില്ല.

അതുകൊണ്ടു തന്നെ, ദുര്യോധനൻ, തന്റെ മാതുലനനും ചൂതിൽ വിരുതനുമായ ശകുനിയെ കളിക്കാനിരുത്തുകയും, വാതുവയ്ക്കാനുള്ള ചുമതല സ്വയം ഏറ്റെടുക്കുകയും ചെയ്തു.

സ്വന്തം കഴിവും കഴിവുകേടും മനസിലാക്കുകയും അതനുസ്സരിച്ചു പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുക - ഇതാണ് വിവേകം.

ഇപ്രകാരം തന്നെ യുധിഷ്ഠിരനും വിവേകപൂർവം ചിന്തിക്കാമായിരുന്നു. അയാൾക്ക്‌ പകരം അയാളുടെ മച്ചുനനായ ഞാൻ ശകുനിയോട് ചൂത്കളിക്കുമെന്ന് പറയാമായിരുന്നു.

ഉദ്ധവാ, ഞാനും ശകുനിയും നേരിട്ട് ചൂതുകളിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, ആര് ജയിക്കുമായിരുന്നു?

ഞാൻ പറയുന്ന സംഖ്യകൾ ശകുനിയുടെ പകിടയിൽ തെളിയുമോ, അതോ ശകുനി പറയുന്ന സംഖ്യകൾ ഞാൻ ഉരുട്ടുന്ന പകിടയിൽ തെളിയുമോ?

അതുപോട്ടെ, കള്ളനായ ശകുനിയോട് ചൂതുകളിക്കാൻ എന്നെ ഇരുത്തണമെന്നു യുധിഷ്ഠിരൻ ചിന്തിച്ചില്ലായെന്ന കാര്യം ഞാൻ ക്ഷമിക്കാം. എന്നാൽ വിവേകശൂന്യനായിത്തീർന്ന യുധിഷ്ഠിരൻ മറ്റൊരു തെറ്റും കൂടി ചെയ്തു.

അയാൾ, ഞാൻ ചൂതുകളി നടക്കുന്ന സഭയിൽ കടന്നുവരരുതേ എന്ന് പ്രാര്ഥിക്കുകകൂടി ചെയ്തു. അയാളുടെ ഭാഗ്യഹീനത കാരണമാണ് ചൂതുകളിയിൽ അടിക്കടി തോല്കുന്നതെന്നത് ഞാൻ അറിയരുതെന്ന് അയാൾ ആഗ്രഹിച്ചു.

യുധിഷ്ഠിരൻ സ്വന്തം പ്രാർത്ഥനകൊണ്ട് എന്നെ ആ സഭയുടെ കവാടത്തിനുവെളിയിൽ കെട്ടിയിട്ടു, അതുകാരണം സഭയ്ക്കുള്ളിൽ കടക്കുവാൻ എനിക്ക് കഴിയുമായിരുന്നില്ല.

ആരെങ്കിലും ഒരാൾ ഞാൻ സഭയ്ക്കുള്ളിലേക്കു വരണമേ എന്ന്‌ പ്രാർത്ഥിക്കുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു രാജസഭാ കവാടത്തിനു പുറത്തു ഞാൻ കാത്തുനിന്നു.

ഭീമനും, അർജുനനും, നകുലനും, സഹദേവനും എന്നെപ്പറ്റി മറന്നു. പകരം അവർ ദുര്യോധനനെ ശപിക്കുകയും സ്വന്തം ദൗർഭാഗ്യത്തെ പഴിക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു.

പാണ്ഡവർ കളിയിൽ പൂർണമായി പരാജയപ്പെട്ട ശേഷം, ദുര്യോധനന്റെ ആജ്ഞ അനുസരിച്ചു ദുശ്ശാസനൻ ദ്രൗപദിയെ മുടിയിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചിഴച്ചപ്പോൾ പോലും അവൾ എന്നെ വിളിച്ചില്ല.

ദുശ്ശാസനന്റെ പ്രവൃത്തിയുടെ ന്യായാന്യായങ്ങൾ സഭയിലുള്ളവരോട് സ്വയം വാദിച്ചു ജയിക്കാനാണ് അവൾ ശ്രമിച്ചത് . അപ്പോഴും അവൾ എന്നെ വിളിച്ചതേയില്ല.

അവസാനം ദുശ്ശാസനൻ അവളെ വിവസ്ത്രയാക്കാൻ ശ്രമിച്ചുതുടങ്ങിയപ്പോൾ മാത്രമാണ് അവൾക്കു ബുദ്ധിയുദിച്ചത്. അവൾ സ്വന്തം കഴിവിലുള്ള അമിത വിശ്വാസം ഉപേക്ഷിച്ചു - കൃഷ്ണാ, കൃഷ്ണാ അഭയം തരണേ എന്ന് ഉറക്കെ എന്നെ വിളിച്ചു പ്രാർത്ഥിച്ചു.

അതുവരെ സഭയിൽ കടക്കരുതേ എന്ന പ്രാർത്ഥനയാൽ തളച്ചു കിടക്കപ്പെട്ടിരുന്ന എനിക്ക് അപ്പോഴേ സഭയിൽ പ്രവേശിക്കാനും ദ്രൗപദിയുടെ അഭിമാനം രക്ഷിക്കാനും ഉള്ള അവസരം കിട്ടിയുള്ളൂ.

എന്നെ വിളിച്ച ഉടനെ ഞാൻ സഭയിൽ എത്തി, ദ്രൗപദിയുടെ അഭിമാനം സംരക്ഷിച്ചു.

ഇതിൽ കൂടുതൽ എനിക്ക് എന്ത് ചെയ്യാൻ കഴിയും? ഇവിടെ ഞാൻ എന്ത് തെറ്റാണ് ചെയ്തത്?"

കൃഷ്ണൻ ഈ ചോദ്യത്തിൽ തന്റെ മറുപടി അവസാനിപ്പിച്ചു.

"നല്ല വിശദീകരണം കണ്ണാ. എനിക്ക് ഇപ്പോൾ കൂടുതൽ മനസ്സിലായി. എങ്കിലും എന്റെ സംശയങ്ങൾ പൂർണ്ണമായി തീർന്നില്ല. ഞാൻ മറ്റൊന്ന് കൂടി ചോദിക്കട്ടെ?" ഉദ്ധവർ ചോദിച്ചു.

ആവട്ടെ എന്ന് കൃഷ്ണൻ സമ്മതവും നൽകി.

"ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞത് ശരിയാണെങ്കിൽ, അങ്ങയെ വിളിച്ചാൽ മാത്രമേ അങ്ങ് വരികയുള്ളു എന്നാണോ അങ്ങ് പറഞ്ഞതിന്റെ അർഥം?

ആപത്തിൽ പെടുന്നവരെ രക്ഷിക്കാനും ധർമ്മം സംരക്ഷിക്കുവാനുമായി വിളിക്കാതെതന്നെ അങ്ങ് വരികയില്ലേ?" ഉദ്ധവർ ചോദിച്ചു.

ശ്രീ കൃഷ്ണൻ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞു.

“ഉദ്ധവാ, ഈ ലോകത്തിൽ എല്ലാവരുടെയും ജീവിതം അവരവരുടെ കർമ്മത്തെ ആശ്രയിച്ചാണ് നടക്കുന്നത്.

ഓരോരുത്തരുടെയും കർമ്മം ഞാനല്ല നിശ്ചയിക്കുന്നത്. ഒരാളുടെയും കർമ്മത്തിൽ ഞാൻ ഇടപെടാറുമില്ല.

ഞാൻ വെറും സാക്ഷി മാത്രം. ഞാൻ നിന്നോടൊപ്പം അടുത്തു നിന്നുകൊണ്ട് എന്തൊക്കെ നടക്കുന്നുവോ അവയൊക്കെ നിരീക്ഷിക്കുന്നു. അതാണ് എന്റെ ധർമ്മം."

ഇതു കേട്ട് ഉദ്ധവർ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു.

"ശരി കൃഷ്ണാ, കൊള്ളാം.

അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ, അങ്ങ് ഞങ്ങളോടൊപ്പം നിന്നുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ ചെയ്യുന്ന എല്ലാ പാപ കർമങ്ങളും നിരീക്ഷിക്കുന്നു; ഞങ്ങൾ കൂടുതൽ കൂടുതൽ പാപങ്ങൾ ചെയ്യുമ്പോൾ അങ്ങ് ഞങ്ങളെ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.

അങ്ങനെ ഞങ്ങളെ കൊണ്ട് കൂടുതൽ തിന്മകൾ ചെയ്യിച്ച്‌, ഞങ്ങൾ കൂടുതൽ പാപഭാരം ഏറ്റി കഷ്ടത അനുഭവിക്കട്ടെ എന്നാണോ അങ്ങ് ആഗ്രഹിക്കുന്നത്?"

ഇതു കേട്ട് ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു.

"ഉദ്ധവാ, അങ്ങയുടെ വാക്കുകളിൽ അടങ്ങിയിട്ടുള്ള, ആഴത്തിലുള്ള അർത്ഥം മനസ്സിലാക്കൂ.

ഞാൻ എപ്പോഴും സർവം സാക്ഷിയായി തന്റെ കൂടെയുണ്ട് എന്ന് ഓരോനിമിഷവും അറിയുകയും പൂർണമായി ഉൾക്കൊള്ളുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരാളിന് എങ്ങനെ തെറ്റുകളോ തിന്മയോ ചെയ്യാൻ കഴിയും? അങ്ങനെയുള്ള ഒരാളിന് ഒരിക്കലും അധർമ്മം ചെയ്യുവാൻ കഴിയുകയില്ല.

എന്നാൽ പലരും ഈ പരമാർത്ഥം മറക്കുകയും, എന്റെ അറിവില്ലാതെ അവർക്കു സ്വയം കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാൻ കഴിയുമെന്ന് വിചാരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

അങ്ങനെ ചിന്തിക്കുമ്പോഴാണ് വിവേകശൂന്യതയും തെറ്റുകളും തിന്മയും സംഭവിക്കുന്നത്.

ഞാൻ അറിയാതെ ചൂതുകളിക്കാൻ കഴിയും എന്ന് വിചാരിച്ചതാണ് യുധിഷ്ഠിരൻറെ ബുദ്ധിശൂന്യത.

ഞാൻ എല്ലാവരോടൊപ്പവും സാക്ഷിയായി എപ്പോഴും ഉണ്ടാവും എന്ന് ധർമ്മപുത്രർ അറിഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കിൽ ചൂതുകളിയുടെ ഫലം വേറൊന്നാവുമായിരുന്നില്ലേ?"

കൃഷ്ണന്റെ മാസ്മരികമായ ഈ വിശദീകരണം കേട്ടു വാക്കുകൾ കിട്ടാതെ ഭക്തിയിൽ മുഴുകി ഉദ്ധവർ നിന്നുപോയി.

അവസാനം, ഉദ്ധവർ പറഞ്ഞു "കേശവാ, എന്തൊരു ആഴമുള്ള തത്വം, എന്തൊരു വലിയ സത്യം."

പൂജ നടത്തുന്നതും, പ്രാത്ഥിക്കുന്നതും, സഹായത്തിനായി ഈശ്വരനെ വിളിക്കുന്നതും എല്ലാം നമ്മുടെ വിശ്വാസമാണ്.

ഈ പ്രപഞ്ചത്തിൽ യാതൊന്നും പ്രപഞ്ച സൃഷ്ടാവിന്റെ അറിവോടെയല്ലാതെ ഒരു തലനാരിഴ പോലും നീങ്ങുകയില്ല എന്ന് നമ്മൾ പരിപൂർണമായി ഉൾകൊണ്ടുകഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ആ സൃഷ്ടാവിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം എന്തിലും നമുക്ക് കാണാതിരിക്കാൻ പറ്റുമോ?

ഇതു മറന്നിട്ട് നമുക്ക് എങ്ങനെ പ്രവർത്തിക്കാൻ കഴിയും?

ഈ സന്ദേശം തന്നെയാണ് ശ്രീ കൃഷ്ണൻ ഭഗവത്‍ഗീതയിലൂടെയും അര്ജുനന് പകർന്നു കൊടുത്തത്.

കുരുക്ഷേത്രത്തിൽ ശ്രീ കൃഷ്ണൻ അർജുനന്റെ ഉപദേഷ്ടാവും, തേരാളിയുമായിരുന്നു. എന്നാൽ അദ്ദേഹം ഒരിക്കലും അർജുനനുവേണ്ടി യുദ്ധത്തിൽ ആയുധമേറ്റിയില്ല.

ഇതിൽ നിന്നും നമ്മൾ അറിയേണ്ടത്, പരമമായ ആ ശക്തി, അല്ലെങ്കിൽ ആ സർവം സാക്ഷി നമ്മോടോപ്പം എപ്പോഴും ഉണ്ട് എന്നതാണ്. നമ്മൾ നമ്മുടെ അഹംബോധം വെടിഞ്ഞു ആ പരമബോധത്തിൽ ലയിച്ചാൽ മതി.

അങ്ങനെ നമ്മൾ നമ്മുടെ പരമമായ സ്വത്വം തിരിച്ചറിയുക - ആ കറയില്ലാത്ത സ്നേഹവും ആ പരമമായ ആനന്ദവും.

ഈശ്വരൻ നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ എല്ലായിപ്പോഴും ഉണ്ടെന്നറിയുക - നമ്മൾ നന്മചെയ്യുമ്പോഴും, തിന്മചെയ്യുമ്പോഴും....

ഹരേ കൃഷ്ണാ

ഗുരുവായൂരപ്പാ.......

Feminism in the Holy Vedas

 വേദങ്ങളിലെ സ്ത്രീ: പ്രായോഗികത എങ്ങനെ ?

ലേഖനം :രമ്യ അജിത്ത്

വേദവിദ്യാപ്രകാശൻ 

വേദങ്ങളിലെ 'ഫെമിനിസം'

'മാതാ നിർമാത ഭവതി ' എന്നോതിയ വേദവാണിയുടെ ആഴവും പരപ്പുംതേടി യാത്ര ചെയ്‌താൽ യുഗങ്ങൾക്ക് മുൻപേ, അനേകം അനേകം കോടി തലമുറകൾക്കു മുൻപേ വൈദിക സംസ്കൃതി പിച്ചവച്ചു നടത്തിയ നമ്മുടെ നാടിന്റെ തനതു സംസ്കാരമായ ആർഷഭാരതസംസ്കാരത്തിന്റെ ബാല്യദശയിൽത്തൊട്ടുതന്നെ ' സ്ത്രീ ശക്തി 'യെന്ന പദവും തത് പദാർത്ഥവും ഒന്നിച്ചു വളർന്നു വന്നതായി കാണുവാൻ കഴിയും.

ലോക സാംസ്‌കാരിക പൈതൃകത്തിന്റെ മാതാവായ ഭാരതത്തിൽ വേദസംസ്കൃതി കൊത്തിവെച്ച മാതൃ സങ്കല്പത്തിന്റെ സമസ്ത ഭാവങ്ങളേയും  സാക്ഷത്ക്കരിച്ച അനേകസഹസ്രം  സ്ത്രീരത്‌നങ്ങൾ ഈ മണ്ണിൽ ജീവിച്ചിരിന്നു.

അതേ, ഉജ്ജ്വലമായ പാതിവ്രത്യത്തിന്റെയും, കളങ്കമില്ലാത്ത സ്നേഹവായ്‌പിന്റെയും, ശ്രേഷ്ഠമായ

ത്യാഗത്തിന്റെയുമെല്ലാം പ്രതീകമായി സ്ത്രീ, മകളായി പത്നിയായി ജനനിയായി വഴികാട്ടിയായി സുഹൃത്തായി മാതൃകയായി ആരാധ്യയായി താങ്ങും തണലുമായി മനുഷ്യകുലത്തിന്റെ നെടുംതൂണായി നിലകൊണ്ടു.

സർവജ്ഞാനമയമായ വൈദിക ശാസ്ത്രത്തെ വേദമാതാവെന്നു ദർശിച്ച ഋഷിത്വം,കർമ്മമണ്ഡലങ്ങളിലൂടെ സ്വന്തം സംസ്കാരത്തിന്റെ ഊർധ്വഗതിക്കായി അശ്രാന്ത പരിശ്രമം നടത്തിയ കാലങ്ങളിലൊക്കെയുംതന്നെ , ആ ദിവ്യ സംസ്കൃതി നൽകിയ ജ്ഞാനത്തിന്റെ പ്രയോഗിക തലങ്ങളിലെല്ലാം  പുരുഷനൊപ്പം സ്ത്രീയേയും പങ്കാളിയാക്കിയിരിക്കാതെ തരമില്ല.

 ധർമ്മനിഷ്ഠരായി, സംസ്കൃതരായി, കർമ്മനിരതരായി തലമുറകളെ വാർത്തെടുക്കുന്നതിന്റെ ധാർമികമായ ഉത്തരവാദിത്വം പുരുഷനു മാത്രമായിരുന്നിരിക്കില്ലല്ലോ. തന്നെയുമല്ല, ഒരുപടി കൂടി കടന്നു ചിന്തിച്ചാൽ സാംസ്‌കാരിക പൈതൃകത്തിന്റെ കണ്ണിയിൽ തങ്ങളുടെ മക്കളെ വിളക്കി ചേർക്കുന്നതിൽ വലിയ പങ്കുവഹിച്ചിരുന്നത് മാതാവായും, പത്നിയായും, ശാസിച്ചും മാർഗ്ഗനിർദ്ദേശങ്ങൾ നൽകിയും സ്നേഹിച്ചും സഹിച്ചും കൂടെ നിന്ന 'സ്ത്രീ'യെന്ന ധർമബിംബമായിരുന്നുവെന്ന് തിരിച്ചറിയാം.

അത്തരുണത്തിൽ ചിന്തിച്ചാൽ സ്ത്രീ ശാക്തീകരണം എന്ന വാക്യം പ്രാചീന കാലം മുതല്‍ ഭാരതത്തിന് തീർത്തും  പരിചിതമല്ലാത്ത ഒന്നാണ്. കാരണം ഭാരതത്തെ സംബന്ധിച്ച് അനാദികാലം മുതല്‍ സ്ത്രീ ശക്തയാണ്. വേദങ്ങള്‍ സ്ത്രീയെ 'സഹസ്ര വീര്യാ' എന്നാണ് വിളിച്ചിരുന്നത്. അനന്തമായ ശക്തിയുടെ സ്രോതസ്സായ സ്ത്രീത്വം കുടുംബത്തിന്റെയും സമൂഹത്തിന്റെയും കേന്ദ്രബിന്ദുവായിരുന്നു.ബൃഹദാരണ്യകോപനിഷത്തില്‍ മഹര്‍ഷി യാജ്ഞവല്ക്യനോട് വിദ്വല്‍സദസ്സില്‍വെച്ച് ധര്‍മ്മ ശാസ്ത്രവിഷയത്തില്‍ തര്‍ക്കത്തിലേര്‍പ്പെടുന്ന ഗാര്‍ഗ്ഗിയെ നമുക്ക് കാണാം,അങ്ങനെ കൗസല്യാദേവിയെപോലെ വേദജ്ഞാനനിരതരും, യജ്ഞയാഗാദികളില്‍ കാര്‍മികത്വം വഹിച്ചവരും, സൂര്യാസാവിത്രി സാര്‍പരാജ്ഞി ലോപമുദ്ര ഉര്‍വശി യമി വൈവസ്വതി വാഗാംഭൃണി ഇന്ദ്രാണി അദിതിര്‍ദാക്ഷായണ ചന്ദ്രാ ബൃഹതി ജ്യോതാ കാമ്യാ മേനാ സുഭഗ സുയാമ വിശ്രുത യശസ്വതി തുടങ്ങിയ വേദമന്ത്രദ്രഷ്ടാക്കളായ നിരവധി ഋഷികകളും നമ്മുടെ വൈദികസംസ്കാരത്തിന്റെ ദീപസ്തംഭങ്ങളായി തെളിഞ്ഞ നാടാണിത്.

രാജ്യഭരണവും ഗൃഹസ്ഥ ധര്‍മ്മവും ഒരുപോലെ നയിച്ച, യുദ്ധങ്ങളില്‍പോലും പങ്കെടുത്ത ഝാന്‍സിറാണിയെപോലെയും ,തിരുവിതാംകൂറിന്റെ ഝാന്‍സിറാണി എന്നറിയപ്പെടുന്ന അക്കാമ്മ ചെറിയാനെപോലെയും,ബ്രിട്ടീഷുകാര്‍ക്കെതിരെ ആദ്യമായി യുദ്ധം ചെയ്ത കര്‍ണാടകത്തിലെ കിട്ടുര്‍ റാണി ചെന്നമ്മയെപോലെയും ,ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകാലത്ത് ഇന്ത്യയിലെ സ്ത്രീകളുടെ അവകാശങ്ങള്‍ക്കും,വനിതാ വിദ്യാഭ്യാസത്തിനും വേണ്ടി പൊരുതിയ സാവിത്രിബായ് ഫൂലെയും പോലെയുമുള്ളവർ  സ്ത്രീത്വത്തിന് പകിട്ടേകി ഭാരതചരിത്രത്തില്‍ ഇടം നേടിയ ധീരവനിതകളാണ്.

ശ്രീരാമചന്ദ്രനെ രാജസിംഹാസനത്തിൽനിന്നും നിഷ്ക്കാസനം ചെയ്യിച്ച, ലോകപ്രശസ്തമായ കൈകേയിയുടെ വരം സ്വന്തം പതിയിൽ നിന്ന് അവർ നേടിയെടുത്ത അവസരം അടുക്കളയിൽ ഭോജനം നൽകുന്ന വേള ആയിരുന്നില്ല. അധർമ്മികളുമായുള്ള യുദ്ധത്തിൽ, യുദ്ധഭൂമിയിൽ സ്വന്തം പതനത്തിൽ താങ്ങായി നിന്നു തനിക്കു യുദ്ധരക്ഷയേകിയ പത്നിക്കു ദശരഥൻ നൽകിയ വരമായിരുന്നു അത് .

 പതിയെ പതനത്തിൽ നിന്നും ഉയർത്തുന്നവൾ പത്നി. എത്ര ശ്രേഷ്ഠമായ പദാർത്ഥമാണത്. വൈദിക ഗുരുകുലങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ച മഹാപ്രതിഭയായ ധർമ്മവിഗ്രഹമായ ശ്രീരാമനെപ്പോലും, കാനനവാസത്തിന്റെ കഠിനതയിൽ സ്വധർമത്തിൽ നിന്നും താഴേക്ക് പതിക്കാതെയിരിക്കുവാൻ കൂടെയനുഗമിച്ചുകൊണ്ടു, രണ്ടു പുരുഷ കേസരികൾക്കു തുല്യം യാതൊരു വൈഷമ്യവും കാണിക്കാതെ സർവവും സഹിച്ചു വർത്തിച്ച രാജകന്യകയായ സീതാദേവിയെ പ്രപഞ്ചമുള്ളിടത്തോളം മറക്കുവാൻ മാലോകർക്ക് കഴിയില്ലല്ലോ.

രാവണന്റെ തടവറയിൽ  അങ്ങേയറ്റം പ്രതിസന്ധികളിൽ കഴിയുമ്പോളും പാതിവ്രത്യത്തിന്റെ മൂർത്തീരൂപമായി ധർമസ്വരൂപിണിയായി നിലകൊണ്ട ജനകാത്മജ ആർഷസംസ്കാരത്തിന്റെ  തിലകക്കുറിയാണ്.

വൈദിക പരമ്പര കന്യാഗുരുകുലങ്ങളിലൂടെ വിദ്യാസമ്പന്നരായി വളർത്തിയ സ്ത്രീ എന്നും അവളുടെ ശക്തി തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. അറിവിനാല്‍ പ്രോജ്വലിച്ച, സമസ്ത വിജ്ഞാനങ്ങളുടെയും കേദാരമായ ആ വേദഭാരതത്തില്‍, സമൂഹത്തിന് മാതൃകയായിത്തീര്‍ന്ന അനവധി സ്ത്രീരത്‌നങ്ങള്‍ സുവര്‍ണശോഭയോടെ തിളങ്ങി.

 ഗർഭാധാനം മുതൽ ഗൃഹസ്ഥ ധർമംവരേയോ, ശേഷം സന്യാസാശ്രമത്തിലേക്കു കടന്ന് അന്ത്യേഷ്ടി നാൾവരേയോയുള്ള  ഒരു ജീവിതകാലഘട്ടം  മുഴുവനും നിലനിൽക്കുന്ന ആത്മാവിന്റെ രഥയാത്രയിൽ അമ്മയെന്ന ദീപം തെളിക്കുന്ന പ്രകാശത്തിനപ്പുറം ഒരുവനു കാണുവാൻ എളുപ്പമോ?

ഗുരുപരമ്പരകളിലൂടെ വൈദിക സംസ്കാരത്തിന്റെ കണ്ണിയായി പരുഷനോടൊപ്പം ചേർത്തു  സ്ത്രീയേയും പരിഷ്‌ക്കരിക്കാതെ മാറ്റി നിർത്തപ്പെട്ടിരുന്നുവെങ്കിൽ, ആത്യന്തികമായ കർമ ജ്ഞാന ഉപാസനാകാണ്ഡങ്ങളിലൂടെയുള്ള മാനവകുലത്തിന്റെ സപര്യയിൽ ബൃഹത്തായ വൈദിക പരമ്പരകൾ എങ്ങനെ ഈ ഭൂമിയിൽ ഉടലെടുത്തുവെന്ന് നമുക്ക് ഊഹിക്കുവാൻ കൂടി ഇന്ന് സാധിക്കുമോ?

 വേദങ്ങളിലൂന്നിയ സാംസ്‌കാരിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ മുഖം, അനാചാരങ്ങളുടെയും, അന്ധ വിശ്വാസങ്ങളുടെയും മൂടുപടങ്ങൾക്കപ്പുറം വിസ്‌മൃതമായപ്പോൾ, നമ്മെ ഗ്രസിച്ച ആചാരഹീനത്വത്തിന്റെ മങ്ങിയ കാഴ്ചകൾ,  മുകളിൽ  സൂചിപ്പിച്ച പരിഷ്കൃതസമൂഹത്തിലേക്കുള്ള മാനവസംസ്കാരത്തിന്റെ ഊർധ്വഗമനത്തിന്റെ പാതയിൽ നിന്നും നമ്മെ തെന്നിമാറ്റിച്ചു.സ്ത്രീ വിദ്വേഷത്തിന്റെയും അടിച്ചമർത്തലുകളുടേയും ഇടുങ്ങിയ മധ്യകാല അനാചാരങ്ങളിൽ ഉടക്കി അവ നമ്മെ വഴിമുട്ടിച്ചു കളഞ്ഞു.

 സവിശേഷമായ ശാസ്ത്രജ്ഞാനപഠനം, വൈദിക സാംസ്‌കാരിക പദ്ധതികളിലൂടെയുള്ള  ആചരണ പ്രബുദ്ധത എന്നിവ കൈവിട്ടപ്പോൾ വന്നുചേർന്ന വികലവും അപക്വവുമായ അബദ്ധ ധാരണകൾ സംഭാവന ചെയ്ത നിറം മങ്ങിയ ചരിത്രത്തിന്റെ ഛയാചിത്രങ്ങൾ മാത്രമേയുള്ളൂ നമ്മുടെ കണ്മുന്നിൽ.

ഗുരു പരമ്പര കനിഞ്ഞു നൽകിയ ഉപനയനം അഥവാ വിശേഷ ജ്ഞാനത്തെ ദർശിക്കുവാനുള്ള ദിവ്യചക്ഷുസ്സ് നമുക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടു.

 കന്യാഗുരുകുലങ്ങളിലൂടെ വേദങ്ങളും വൈദികാചരണങ്ങളും പഠിച്ചു, ഉജ്ജ്വലമായ സാംസ്‌കാരിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ഭാഗമായി അവ സ്വജീവിതത്തിൽ ആചരിച്ചു പകർത്തിയ  മഹിതകളായ സ്ത്രീകൾ പാലിച്ച വ്രതവും, അവർ തലമുറകൾക്ക് പകർന്നു നൽകിയ, സ്ത്രീയെ സമാരാധ്യയായി ലോകത്തിൽ ആദ്യമായി അവതരിപ്പിച്ച ദിവ്യ സംസ്കൃതിയിലെ വിശേഷജ്ഞാനവും നമുക്കിന്നു അന്യമായി.

ഗർഭാധാന സംസ്കാരത്തിലാരംഭിക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തിയുടെ ധാർമികവും, മാനസികവും,  ശാരീരികവുമായുള്ള വളർച്ചയുടെ ഓരോ ഘട്ടത്തിലും ആ വ്യക്തിയെ നിലനിർത്തുന്ന അവിഭാജ്യമായ ബന്ധത്തിന്റെ ശക്തിയാണ് അമ്മയെന്ന സത്യം.വേദം അതിനാൽത്തന്നെ ഉദ്ഘോഷിച്ചു മാതാ നിർമാതാ ഭവതി '.

 സാംസ്‌കാരികമായും, ധാർമികമായും ഉറച്ച പ്രതിഭാധനനായ ഒരു വ്യക്തിയെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിൽ ഗുരുനാഥനോടു ചേർന്നുനിന്ന് സ്വന്തം കുട്ടിയെ പരിഷ്ക്കരിക്കുന്നതിനും, വേണ്ടതായ അവസരങ്ങൾ നൽകുന്നതിനും ഓരോ കുടുംബത്തിലും സ്ത്രീക്കും പുരുഷനും തുല്യമായ ഉത്തരവാദിത്തമാണുണ്ടായിരുന്നത് എന്ന് നമ്മുടെ പൂർവ ചരിത്ര ഗ്രന്ഥങ്ങളും വേദഭാഷ്യങ്ങളുമായ ബ്രാഹ്മണങ്ങളും, ആരണ്യകങ്ങളും,ഉപനിഷത്തുക്കളും ,മനുസ്മൃതി രാമായണം മഹാഭാരതം തുടങ്ങിയ സ്മൃതിഗ്രന്ഥങ്ങളും പഠിച്ചാൽ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുന്നു.

 ആചാര്യനും, അച്ഛനും, മുൻപേ വേദവ്രതനിഷ്ഠയായ അമ്മയാണ് ഒരുവന്റെ സാംസ്‌കാരിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് തുടക്കമിടുന്നത് എന്ന് ഇത്തരം ശാസ്ത്രങ്ങളിൽനിന്നെല്ലാം തന്നെ നമുക്കു ഉൾകൊള്ളാൻ സാധിക്കും. പൂർണത തേടിയുള്ള അഥവാ മോക്ഷത്തിലേക്കുള്ള മനുഷ്യന്റെ യാത്രയിൽ മാതാവ് പിതാവിനേയും, പിതാവ് ആചാര്യനേയും, ആചാര്യൻ ഈശ്വരനേയും സാക്ഷാത്ക്കരിക്കുവാൻ സഹായിക്കുന്നു. മാതാ പിതാ ഗുരു ദൈവം എന്നെല്ലാം പറയുന്നതിന്റെ യഥാർത്ഥ പൊരുൾ തിരിച്ചറിയാൻ വേദങ്ങൾ മുന്നോട്ടു വെച്ചിട്ടുള്ള സ്ത്രീ സങ്കല്പം നാം സാംസ്‌കാരിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിലൂടെ നേടിയെടുക്കണം.മാതൃവാൻ പിതൃവാൻ ആചാര്യവാൻ പുരുഷോ വേദ : എന്നാണല്ലോ  പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്.

വേദത്തിന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽ, വ്യഷ്ടിയിൽ നിന്ന് സമഷ്ടിയിലേക്ക് വ്യാപിപ്പിക്കുന്ന സമസ്ത ജ്ഞാനത്തെയും അമ്മ സ്വയം ധരിച്ചു കുഞ്ഞിന് പകരുന്നു. ഗുരുനാഥന്റെ ചിറകിലേറി അറിവിന്റെ അനന്ത വിഹായസ്സിലേക്ക് ഉയരും വരേയ്ക്കും , സ്വഗൃഹത്തിൽ നിന്ന് ആരംഭിക്കുന്ന വൈദികചര്യകളിലൂടെ ഒരുവൻ അമ്മയും അച്ഛനുമെന്ന ദേവതകൾ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്ന ജ്ഞാനപ്രപഞ്ചത്തിലാണ് വളരുന്നത്.

അമ്മയുടെ ഗർഭത്തിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾത്തൊട്ട്, പിറന്നു വീണു 'കുഞ്ഞേ നീ വേദമാകുന്നു (വേദോfസി)'എന്ന് കാതിൽ ഓതുമ്പോളും, നാവിൽ തേനും വയമ്പും നൽകി പേരു വിളിച്ചു അന്നമൂട്ടി പിച്ച വച്ചു വളർത്തുമ്പോളുമെല്ലാം ആർഷസംസ്കൃതിയുടെ സന്തതികൾ അമ്മയിൽ നിന്നും, കുടുംബത്തിൽ നിന്നും അറിയുന്ന വേദപാഠങ്ങൾ അവരിൽ വരുത്തുന്ന പരിവർത്തനങ്ങൾ വളരെ വലുതാണ്.

 ആധുനിക ശാസ്ത്രപരീക്ഷണങ്ങൾ ഗർഭസ്ഥശിശുവിന്റെ സംസ്കാരത്തെക്കുറിച്ചും ചിന്താശേഷിയെക്കുറിച്ചും,വികാരവിചാരങ്ങളെക്കുറിച്ചുമെല്ലാം കണ്ടെത്താൻ, ഏറെ സമീപസ്ഥമായ കാലങ്ങളിൽ ശ്രമിച്ചു തുടങ്ങുമ്പോൾ, യുഗാന്തരങ്ങൾക്കപ്പുറം വൈദിക സംസ്കൃതിയുടെ വരദാനമായ ഷോഡശ സംസ്കാരക്രിയകളെക്കുറിച്ചു നാം മനസിലാക്കണം.ഗൃഹത്തിൽ അണയാതെ സൂക്ഷിച്ച പഞ്ചമഹായജ്ഞങ്ങളെന്ന അഗ്നികളെക്കുറിച്ച് അറിയണം.അപ്പോൾ നാം തിരിച്ചറിയും നമ്മെ പരിഷ്ക്കരിച്ചു നാമാക്കിയ വേദമാതാവിനെയും, നമ്മെ ചേർത്തു നിർത്തി വസിക്കാൻ യോഗ്യമായതെല്ലാം നൽകിയ ഭൂമിദേവിയേയും,നമ്മെ സംരക്ഷിച്ചു നിലനിർത്തിയ ഭാരതാംബയേയും,പിന്നേ അന്നവും അറിവും സ്നേഹവും തന്നു വളർത്തിയ നമ്മുടെ സ്വന്തം അമ്മയേയും.

 അന്നവതിയായി വിദ്യാദേവി സരസ്വതിയേയും,അന്നദാതാക്കളായി ഭൂമിയേയും, ഗോക്കളേയും, പാലിക്കുന്ന രാഷ്ട്രദേവിയേയും, ആരാധ്യരായി സ്വമാതാവിനൊപ്പം  കാണുവാൻ നമ്മെ ആദ്യമായി പഠിപ്പിച്ചതും വേദമാതാവാണ്. ആ വേദങ്ങൾ ആട്ടെ സമൂഹ യജ്ഞത്തിൽ സ്ത്രീക്കും പുരുഷനും തുല്യപങ്കാണ് കല്പിച്ചിരിക്കുന്നത്.കുടുംബത്തിലും സമൂഹത്തിലും രാഷ്ട്രത്തിലും

വിദ്യാസമ്പന്നരായ സ്ത്രീകൾക്കും പുരുഷൻമാർക്കും എല്ലാ കർമങ്ങളിലും ഒരേ പ്രാധാന്യമാണ് അവിടെ ഉള്ളത്.

പുരുഷൻ മാത്രം സാംസ്‌കാരികവും ശാസ്ത്രീയവുമായ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന് അർഹനായിരുന്നുവെങ്കിൽ പിന്നെ എങ്ങനെയാണ് പണ്ടേയ്ക്ക് പണ്ടേ നമ്മുടെ ചരിത്രങ്ങൾ രേഖപ്പെടുത്തിയ സമസ്ത മേഖലകളിലും മഹനീയരായി ശോഭിച്ചിരുന്ന സ്ത്രീകൾക്കു പുരുഷനോടോപ്പമോ അതിൽ മേലെയോ വിരാചിക്കുവാൻ ഈ രാഷ്ട്രത്തിൽ കഴിഞ്ഞത്?

വേദങ്ങൾ ഉറച്ച സ്വരത്തിൽ ഉദ്ഘോഷിക്കുന്ന സ്ത്രീ പുരുഷ സമത്വമെന്ന ആശയം പ്രയോഗികമായി നടപ്പിലാക്കുവാൻ സാധിക്കാത്ത വിധം അപരിഷ്കൃതരായിരുന്ന സമാജത്തിനോ സമൂഹത്തിനോ അത്രമേൽ ദൃഢവും സുദീർഘവുമായിരുന്ന ആർഷ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ അവകാശികളായിത്തീരുവാൻ കഴിയുമോ?

സാംസ്‌കാരികമായും ധാർമികമായും ഉയരേണ്ട ഉത്തരവാദിത്തം പുരുഷനിൽ മാത്രം നിക്ഷിപ്തമായാൽ മതിയായിരിക്കുമോ?

ഇന്നും സുശക്തമായ ഒരു ഉത്കൃഷ്ട രാഷ്ട്ര നിർമ്മിതിയെക്കുറിച്ചോ, സാമൂഹിക കൗടുംബിക ഭദ്രതയെ ഊട്ടിയുറപ്പിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചോയെല്ലാം ചിന്തിക്കുമ്പോൾ വിദ്യയും അറിവും പുരുഷനു മാത്രം നൽകിയാൽ മതി എന്നാണോ ?

ഉത്തരം ചരിത്രാതീതകാലങ്ങളിലേക്ക്   ഊളിയിട്ടു തന്നെ കണ്ടെത്തേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

എന്തായിരുന്നു സ്ത്രീക്ക് ഭാരതം നല്‍കിയ സ്ഥാനം? വേദങ്ങള്‍ സ്ത്രീയെ എത്ര മഹനീയമായി കണ്ടു?

സ്ത്രീ-പുരുഷ സമന്വയത്താല്‍ വിരചിച്ച കൗടുംബിക സാമൂഹ്യ പുരോഗതിയുടെ വാങ്മയ ചിത്രം നമുക്ക് ആര്‍ഷഗ്രന്ഥങ്ങളില്‍ കാണാം.'യത്ര നാര്യസ്തു പൂജ്യന്തേ രമന്തേ തത്ര ദേവതാഃ' എന്ന് ആപ്തവാക്യം. സ്ത്രീകള്‍ വാഴ്ത്തപ്പെടുന്നിടത്ത് ദേവതകള്‍ രമിക്കുന്നുവെന്നര്‍ഥം.

 ഇതുവരെയും ഏറെ ചർച്ച ചെയ്ത വിഷയമാണ് വേദങ്ങൾ മുന്നോട്ടുവെച്ച സ്ത്രീ പുരുഷ സമത്വം. സ്ത്രീകൾക്കുള്ള ആചരണ സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നതിലുപരി ഈവിഷയത്തിൽ  നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ട വസ്തുത,വിവാഹയജ്ഞത്തോടെ  പുരുഷന്റെ നേർപാതിയായി ജീവിതമാരംഭിക്കുന്ന സ്ത്രീ, അവന്റെ നിത്യ യജ്ഞങ്ങളിൽ എല്ലാം തന്നെ അവിഭാജ്യ ഘടകമാണ് എന്നുള്ളതാണ്.

 ഓരോ വൈദിക പദ്ധതിയും സ്ത്രീക്കും പുരുഷനും കൂടിയുള്ളതാണ്. രണ്ടുപേരും ചേർന്നു മക്കളോടോപ്പമാണ് പഞ്ചമഹാ യജ്ഞങ്ങൾ നിത്യവും ആചരിക്കേണ്ടത് എന്നാണ് വേദങ്ങൾ നിഷ്കർഷിച്ചിട്ടുള്ളത്.സ്ത്രീക്കു വേദം നിഷിദ്ധമായിരുന്നുവെങ്കിൽ പിന്നെ ഇതെല്ലാം എപ്രകാരം നിലനിർത്തി എന്നുവേണം അനുമാനിക്കുവാൻ?

സ്ത്രീ-പുരുഷ സമന്വയത്തിൽ കുടുംബത്തിൽ നിലനിർത്തിയിരുന്ന യജ്ഞ സംസ്കാരത്താൽ വാർത്തെടുക്കപ്പെട്ട വേദാധികാരികൾ അഥവാ വേദവിദ്യാഭ്യാസം യഥായോഗ്യം നേടിയവർ ആയിരുന്നു ഭാരതത്തിലെ ബാലികാ ബാലന്മാർ എന്ന് വേദസംസ്കാരം അതിന്റെ പൂർണതയിൽ നിലകൊണ്ട കാലഘട്ടങ്ങളിലെ ചരിത്രം പരിശോധിച്ചപ്പോൾ നാം കണ്ടു.

യഥേമാം വാചം കല്യാണീം.........

തുടങ്ങിയ നിരവധി വേദമന്ത്രങ്ങളിലൂടെ

സ്ത്രീ പുരുഷ സമത്വമാണ് വേണ്ടതെന്നും ,സ്ത്രീകൾക്ക് യജ്ഞാധികാരമുണ്ടയെന്നും ,വേദാധികാരത്തിന് യാതൊരു വിധത്തിലുള്ള ജാതി മത ലിംഗ പ്രായ ഭേദങ്ങളും ഇല്ലായെന്നും അടിവരയിട്ട് പറയുന്നതായി ചതുർവേദങ്ങളിൽ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങൾ ധാരാളമായി ഉണ്ട്‌.

സനാതന ധർമത്തിന്റെയും,ഭാരതീയ തനതു സാംസ്‌കാരിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെയും ആധാര ശിലകളായ ചതുർ വേദങ്ങളിലെ സമഗ്രമായ ഇത്തരം ഉൽകൃഷ്ട ആശയങ്ങൾ പിൻപറ്റി ഉടലെടുത്ത വേദഭാഷ്യശാസ്ത്രങ്ങളായ ഉപനിഷത്തുകളിലും,യോഗ സാംഖ്യ ന്യായ വൈശേഷിക മീമാംസ വേദാന്താദി ഷഡ് ദർശനങ്ങളിലും,ബ്രാഹ്മണ ആരണ്യകങ്ങളിലും മഹാഭാരതം രാമായണം മനുസ്മൃതി ആദിയായ സ്‌മൃതികളിലുമെല്ലാം നമുക്ക് സ്ത്രീയെ, ശക്തി സ്രോതസ്സായിക്കണ്ടു ആരാധിക്കുന്നതു കാണാം.

വേദാദി ശാസ്ത്രങ്ങൾ അഭ്യസിച്ചു ജീവിതത്തിൽ പ്രയോഗികമായി നടപ്പിലാക്കി ലോകത്തിന് മാതൃകകളായിത്തീർന്ന,ധർമ വിഗ്രഹമായ ശ്രീരാമദേവനും യോഗേശ്വരനായ ശ്രീകൃഷ്ണ ഭാഗവാനുമെല്ലാം സ്ത്രീകളെ അത്യധികം ആദരിച്ചിരുന്നവരും, ഏകപത്നീ വ്രതശുദ്ധിയോടെ കുടുംബത്തിലും സമൂഹത്തിലും സ്ത്രീകളുടെ ഉന്നമനത്തിനായി പ്രവർത്തിക്കുകയും, അവരെ അത്യധികം ബഹുമാനിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നതായി രാമായണം മഹാഭാരതം എന്നീ പേരുകളിൽ ഇന്നുള്ള നിരവധി കഥാഖ്യായികകളുടെ മൂലസ്രോതസ്സുകളായ വാല്മീകി രാമായണം, വ്യാസഭാരതം എന്നീ ഇതിഹാസങ്ങളിൽ കാണാം.ഇപ്രകാരം ഈ പറഞ്ഞ ഭാരതത്തിൽ വേദാധിഷ്ഠിതമായി ഉടലെടുത്ത ശാസ്ത്രങ്ങളിലോ, ചരിത്രരേഖകളിലോ എവിടെയും സ്ത്രീ വിരുദ്ധതയോ, സ്ത്രീകളെ ഉപഭോഗ വസ്തുക്കളായി  കണ്ടവരെ വാഴ്ത്തുന്നതായോ, അതു ശ്രേഷ്ഠ സംസ്കാരത്തിന്റെ ഭാഗമായി കണക്കാക്കുന്നതായോ പറഞ്ഞിട്ടില്ല. തന്നെയുമല്ല അത്തരം അധമപ്രവർത്തികൾ ചെയ്യുന്നവരെ ജീവൻ കൊടുക്കേണ്ടി വന്നാലും പൊരുതി ഇല്ലായ്മ ചെയ്ത ചരിത്രം നിരവധിയുണ്ട് താനും.

 സനാതന ധർമ്മത്തിന്റെ വക്താക്കളായി വൈദിക ഗുരുകുലങ്ങൾ സംഭാവന ചെയ്ത ആര്യന്മാർ അഥവാ ശ്രേഷ്ഠരായ ആര്യാവർത്തമെന്ന ഭാരതരാഷ്ട്രത്തിന്റെ സന്തതികളായ വീരന്മാർ എല്ലാവരുംതന്നെ സ്ത്രീകളെ അപമാനിക്കുന്നവരേയും, അടിച്ചമർത്തുന്നവരേയും കുലദ്രോഹികളായിക്കണ്ടു വകവരുത്തുകയാണ് ചെയ്തിട്ടുള്ളത്.

സ്ത്രീ, അനന്യ സാധ്യതകളുടെ അണയാത്ത അഗ്നി.

സ്ത്രീശാക്തീകരണം എന്ന വാക്കേ പൂർവഭാരതത്തിനു  അന്യമായിരുന്നു .സ്ത്രീ ശക്തയാണ്.

സ്ത്രീയെ പരാശക്തിയെന്ന് പേരിട്ടു വിളിച്ചു ആപ്തന്മാർ.

പ്രകൃതിപോലും മാതാവിന് തുല്യമെന്ന് വേദം നമ്മോട് പറഞ്ഞു

മാതാ ഭൂമി പുത്രോ ...

 

സ്ത്രീയും പുരുഷനും പരസ്പരപൂരകങ്ങളായ സംതുലിതമായ ഒരു സാംസ്‌കാരിക ചരിത്രഭൂമിക നമുക്കായി തുറന്നിട്ട ഋഷിയുടെ പാദമുദ്രകള്‍ പിന്തുടര്‍ന്നവരായിരുന്നു നാം.അഭയംകരിയായി

സ്ത്രീയെ നാം ആരാധിച്ചു.

എന്നാല്‍ ഇന്ന് നാരിവിദ്വേഷികളും സ്ത്രീപീഡകരുമടങ്ങിയ ജനതതികള്‍ പെരുകിയ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെ അസംസ്‌കൃത വര്‍ഗ്ഗമായി ഭാരതീയര്‍ സമീപകാലത്ത് മുദ്ര കുത്തപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

വേദപഠനം നിലച്ച ഇരുണ്ട മധ്യകാലത്താകട്ടെ, സമൂഹമധ്യത്തില്‍ നിന്നുപോലും സ്ത്രീ പിന്‍വലിക്കപ്പെട്ടു.

എന്തേ നമ്മുടെ സ്ത്രീത്വം തലമുറകള്‍ മാറിമറിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഇത്രമേല്‍ ദയനീയമായി? യുഗാന്തരങ്ങളായി മനുഷ്യവര്‍ഗത്തെ പെറ്റുപോറ്റിയ സ്ത്രീയെ ഇത്രമേല്‍ അവഗണിക്കാനും നിന്ദിക്കാനും നാമെങ്ങനെ പഠിച്ചു? ഒട്ടും ഭാരതീയമല്ല നമ്മുടെ അത്തരം വികലദര്‍ശനങ്ങള്‍. 'പാദസ്പര്‍ശം ക്ഷമസ്വ മേ' എന്ന് ചൊല്ലി ഭൂമിയെപ്പോലും വന്ദിച്ചുണര്‍ന്ന ധര്‍മം അപചയിച്ചതുതന്നെയല്ലേ കാരണം?

വൈദേശിക ആധിപത്യത്തിലും, ആക്രമണങ്ങളിലും പെട്ടുലഞ്ഞും, ധാർമിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ ശ്രദ്ധയില്ലാതേയും ആചരണ പ്രബുദ്ധത പ്രായേണ നഷ്ടപ്പെട്ട്, വൈകല്യം ബാധിച്ച ജനതയുടെ നട്ടെല്ല് തകര്‍ത്ത മധ്യകാലഘട്ടത്തിലെ ഈ സാംസ്‌കാരിക അധഃപതനത്തിന് എന്താണ് പരിഹാരം?

ഈ ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരമാണ് കഴിഞ്ഞ ഇരുപത് വര്‍ഷത്തെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലൂടെ ആചാര്യശ്രീ രാജേഷ് നല്‍കിയത്. ഭാര്യയായ ശ്രീമതി മീരയോടൊപ്പമാണ് താന്‍ പറയുന്നത് ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന് കാട്ടിക്കൊണ്ട് സ്ത്രീകളുടെ അവകാശത്തിന്റെ മുദ്ര കാട്ടിക്കൊടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.

പാശ്ചാത്യ നാടുകളില്‍പോലും സ്ത്രീകള്‍ക്ക് വോട്ടവകാശം,രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഭരണച്ചുമതല എന്നിവയെല്ലാം കഴിഞ്ഞ നൂറ്റാണ്ടുകളിൽ ലഭിച്ചിട്ടും, ബഹിരാകാശസഞ്ചാരം നടത്തിയിട്ടുപോലും, ഇവിടെ സ്ത്രീകൾക്ക്  വേദാധികാരം ലഭ്യമല്ല എന്നത് ഏറെ ശോചനീയമായ ഒരു വസ്തുതയാണ്.എന്നാല്‍ കഴിഞ്ഞ രണ്ടു പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ പുറകോട്ടുപോയി ആചാര്യശ്രീ രാജേഷ് പ്രാരംഭം കുറിച്ച പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലൂടെ കടന്നുവന്നാല്‍ അത്ഭുതാവഹമായ പരിവര്‍ത്തനം നമുക്ക് ദര്‍ശിക്കാം.

വേദങ്ങൾ സ്ത്രീയെ എങ്ങനെ ബഹുമാനിച്ചു എന്നും വേദങ്ങള്‍ എത്രമാത്രം ജീവിതസുഗന്ധിയാണെന്നും മഹര്‍ഷി ദയാനന്ദ സരസ്വതിക്കുശേഷം നമുക്ക് കാട്ടിത്തന്നത് കാശ്യപ വേദ റിസര്‍ച്ച് ഫൗണ്ടേഷന്‍ കുലപതി ആചാര്യശ്രീ രാജേഷാണ്. 2014-ല്‍ അദ്ദേഹം ജനസാഗരത്തെ സാക്ഷിയാക്കി ആഘോഷിച്ച കോഴിക്കോട് സോമയാഗം വേദത്തിന്റെ മാനുഷികമുഖം കാട്ടിത്തരുന്നതാണ്. 'മനുര്‍ഭവ' എന്നാണ് വേദവചനം. മനുഷ്യനാകൂ! അതെ, നമ്മള്‍ ഏവരും വിദ്യ അഭ്യസിച്ചു മനുഷ്യാരാകാനും ദിവ്യഗുണശാലികളാകാനുമാണ് വേദം പറഞ്ഞത്. ആ വേദം ഒരിക്കലും സ്ത്രീനിന്ദയുടെ പക്ഷത്തല്ല. ഹിംസയുടെയും ചൂഷണത്തിന്റെയും പക്ഷത്തല്ല. സകലര്‍ക്കും വേണ്ടിയാണ് വേദം. വേദം ഞങ്ങള്‍ക്ക് ചൊല്ലാമോ എന്ന് സംശയിച്ചുനിന്ന സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും നാനാതുറകളിലുള്ള മനുഷ്യരും വേദമന്ത്രരുചിയില്‍ ആറാടുന്ന കാഴ്ചയാണ് നാം ആചാര്യശ്രീയുടെ വൈദികനവോത്ഥാന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലൂടെ കണ്ടത്.

സ്ത്രീ പുരുഷന്റെ നിഴലല്ല, വെളിച്ചമാണ് എന്ന് ആചാര്യശ്രീ കുടുംബങ്ങളെ മനോഹരമായി പഠിപ്പിച്ചത് വാക്കുകളിലൂടെയല്ല, അവരെ വേദപഠനത്തിലും വേദപ്രചാരണത്തിലും പുരുഷനൊപ്പം ചേര്‍ത്തായിരുന്നു.

 സ്ത്രീകളുടെ ഉന്നമനം ലക്ഷ്യമാക്കി അവര്‍ക്ക് വൈദിക വിദ്യാഭ്യാസം നല്‍കി.സര്‍വര്‍ക്കും വേദം പഠിക്കാമെന്ന് വേദങ്ങളെത്തന്നെ പ്രമാണമാക്കി അദ്ദേഹം ഉദ്ഘോഷിച്ചു. ലിംഗ വിവേചനം നിലനില്‍ക്കുന്ന സമൂഹത്തിലെ സ്ത്രീകള്‍ക്ക് വേദാധ്യയനം അപ്രാപ്യമായ ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ എല്ലാ സ്ത്രീകളോടും സധൈര്യം വേദം പഠിക്കുവാനായി അവരുടെ കുടുംബത്തോടൊപ്പം വരുവാന്‍ ക്ഷണിച്ചു.

പിന്നീട്, സര്‍വ തുറകളിലുമുള്ള പതിനായിരക്കണക്കിന് സ്ത്രീകള്‍ പ്രായ വ്യത്യാസമില്ലാതെ, തങ്ങള്‍ക്ക് അന്നുവരെ കേട്ടുകേള്‍വി പോലുമില്ലാതിരുന്ന വേദമന്ത്രങ്ങള്‍ പഠിക്കുന്ന ഐതിഹാസിക വിപ്ലവത്തിനാണ് ഭാരതം സാക്ഷ്യം വഹിച്ചത്! യജ്ഞങ്ങള്‍ അവര്‍ നിത്യ ജീവിതത്തില്‍ അനുശീലിച്ചു.തങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലെ പ്രതിസന്ധികള്‍ക്ക് മുകളില്‍ വേദമെന്ന അറിവിന്റെ ചിറകുകളില്‍ ഉയരാന്‍ അവര്‍ക്ക് സാധിച്ചു.

പൂര്‍വ ശോഭ മങ്ങി സമൂഹത്തിന്റെ അതിര്‍വരമ്പുകളിലേക്ക് പിന്തള്ളപ്പെട്ട സ്ത്രീകളെ വീണ്ടും മുഖ്യധാരയിലേക്ക് ആനയിച്ചുകൊണ്ട് കാശ്യപ വേദ റിസര്‍ച് ഫൗണ്ടേഷന്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചു.ആചാര്യശ്രീ രാജേഷിനൊപ്പം ആചാര്യപത്നി ശ്രീമതി മീര കെ രാജേഷിന്റെ സജീവ സാന്നിധ്യം കാശ്യപ വേദ റിസര്‍ച്ച് ഫൗണ്ടേഷന്റെ എല്ലാ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലും പങ്കുചേരുന്നതിന് വനിതകള്‍ക്ക് ഊര്‍ജ്ജം പകരുന്നു. ഫൗണ്ടേഷന്റെ മുഖപത്രമായ ഹിരണ്യ മാസികയുടെ സാരഥിയായ ശ്രീമതി മീര രാജേഷ് ധർമവിഷയത്തിൽ യാതൊരു വിട്ടു വീഴ്ചയ്‌ക്കും തയ്യാറല്ലാത്ത മഹനീയ വ്യക്തിത്വമാണ്.

വേദപ്രണേതാവായ പതിക്കു മുന്നിൽ നടന്നു നയിക്കുന്ന, സ്വന്തം വ്യക്തിപരവും കുടുംബപരവുമായ താല്പര്യങ്ങൾക്കുപരിയായി പതിയെ സമൂഹത്തിനുകൂടി സമർപ്പിച്ചു അദ്ദേഹത്തിന്റെ ധാർമിക ഉത്തരവാദിത്തത്തെ പൂർത്തീകരിക്കാൻ

ധർമനിഷ്ഠയായ ആ വൈദിക നൽകുന്ന കൈത്താങ്ങ് സമൂഹത്തിന് ഏറെ വിലപ്പെട്ടതാണ്. മാതൃ സമിതിയുടെയും ആര്യവാഹിനിയുടെയും അമരക്കാരിയായ ശ്രീമതി മീര രാജേഷ് കാശ്യപ കുടുംബത്തിലെ സ്ത്രീകൾക്ക് അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങളിൽ അവസാനവാക്കാണ്.

വേദ പഠനത്തില്‍ മികവ് തെളിയിക്കുന്നതിനൊപ്പം ഫൗണ്ടേഷന്‍ നടത്തുന്ന സേവന പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലും, വേദ പ്രചാരണത്തിലും, സര്‍വോപരി ഫൗണ്ടേഷന്റെ അഭൂതപൂര്‍വമായ വളര്‍ച്ചയ്ക്കും എന്നും സ്ത്രീകള്‍ തങ്ങളുടെ മനസ്സും ശക്തിയും നല്‍കി. വേദം എന്ന സര്‍വ ജ്ഞാനമയമായ ത്രയീ വിദ്യ, അവരിലെ നൈസര്‍ഗികമായ ചൈതന്യത്തെ, നിസ്സീമമായ ഉദാരതയെ, പ്രതിഭയെയെല്ലാം ഉണര്‍ത്തി.

ഈശ്വരസിദ്ധമായ ജ്ഞാനപ്രകാശം, അവരുടെ ഇരുള്‍ വീണ വഴികളില്‍ പ്രഭ ചൊരിഞ്ഞപ്പോള്‍,വിജയിക്കുവാനുള്ള അഭിവാഞ്ഛ അവര്‍ക്കുള്ളില്‍ നാമ്പിട്ടു. അതുവരെയില്ലാത്ത ഐശ്വര്യ സമൃദ്ധികള്‍ക്കായി പരിശ്രമിക്കുവാന്‍ അവര്‍ തയ്യാറായി , മാര്‍ഗദീപങ്ങളായി ഗുരുനാഥനും ഗുരുപത്നിയും .

പുരുഷന്‍മാരോടോപ്പം ചേര്‍ന്ന് കാശ്യപ കൂട്ടായ്മയില്‍ നിരവധി സ്ത്രീകള്‍ മുഖ്യധാരയില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചു.ബൃഹസ്പതേഷ്ടി,ഗായത്രിയജ്ഞം,പവിത്രമംഗല്യഹോമം,മഹാമൃത്യുഞ്ജയഹോമം,സരസ്വതിയജ്ഞം തുടങ്ങിയ ബൃഹദ് യജ്ഞങ്ങളില്‍ കേരളത്തിലും,വിദേശങ്ങളിലും മഹിളകള്‍ കാര്‍മികത്വം വഹിച്ചു. കേരളത്തില്‍ അങ്ങോളമിങ്ങോളവും, ഒട്ടേറെ വിദേശ രാജ്യങ്ങളിലുമായി, വിപുലമായ വേദാദി ശാസ്ത്രങ്ങളിലെ ഗഹനമായ വിഷയങ്ങളെ അധികരിച്ചു, ആചാര്യശിഷ്യരായ അനേകം സ്ത്രീകള്‍ പതിനായിരങ്ങള്‍ക്ക് വിദ്യ പകര്‍ന്നു. പൂര്‍വ ഋഷിവാടങ്ങളിലും,കന്യാഗുരുകുലങ്ങളിലും പ്രശോഭിച്ചിരുന്ന ഋഷികകള്‍ ഇവിടെ പുനരവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടു.

സ്ത്രീകള്‍ സംതൃപ്തരെങ്കില്‍, കുടുംബവും, സമൂഹവും, രാഷ്ട്രവും, വരാനിരിക്കുന്ന തലമുറയും സമസ്ത ലോകവും അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിക്കുമെന്ന ഋഷിവചനം,നൂറ്റാണ്ടുകള്‍ക്കിപ്പുറം ആചാര്യശ്രീ രാജേഷിലൂടെ പ്രതിധ്വനിച്ചു.

സ്വന്തം കുടുംബത്തിലെ അംഗങ്ങളായ അച്ഛന്മാര്‍ക്കും, ഭര്‍ത്താക്കന്മാര്‍ക്കും, സഹോദരന്മാര്‍ക്കും, മക്കള്‍ക്കുമൊപ്പം ലോകമെമ്പാടുമുള്ള അനേക സഹസ്രം മലയാളി വനിതകള്‍ യജ്ഞകര്‍മങ്ങളില്‍ പങ്കെടുക്കുന്ന ചിത്രം മൂന്നു പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ക്ക് മുന്‍പ് ആചാര്യശ്രീ രാജേഷ് എന്ന യുവഋഷി തന്റെ മനസ്സില്‍ വരച്ചിട്ടതാണ്. വേദങ്ങളിലെ മഹിത സാംസ്‌കാരിക ആശയങ്ങള്‍ക്ക് ചിറകുകളേകി, ആ പ്രതിഭ സാക്ഷാത്ക്കരിച്ച ഈ ലക്ഷ്യങ്ങള്‍ ഇന്ന് വൈദിക നവോഥാനത്തിന്റെ പാതയിൽ പതിഞ്ഞ സുവർണ മുദ്രകളാണ്.

 ഗൃഹസ്ഥധര്‍മികളായ പതിയും പത്നിയും യജ്ഞത്തെ കുടുംബത്തിന്റെ കേന്ദ്രമായി പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നു.

സ്ത്രീയുടെയും പുരുഷന്റെയും സംതുലിത സങ്കലനമാണ് ഐശ്വര്യത്തിനും ഭദ്രതയ്ക്കും കാരണമെന്നറിഞ്ഞ് വൈദിക ധര്‍മമാചരിക്കുന്നവര്‍ ഒന്നിച്ചു ചേര്‍ന്ന് ജീവിതമെന്ന യജ്ഞത്തിനായി തയ്യാറെടുക്കുന്ന വേദികളാണ് ഫൗണ്ടേഷന്റെ പാഠശാലകളും, യജ്ഞശാലകളും.

കാശ്യപാ വേദ റിസര്‍ച്ച് ഫൗണ്ടേഷന്റെ മാതൃസമിതിയും, യുവതികളുടെ കൂട്ടായ്മയായ ആര്യവാഹിനിയും ഫൗണ്ടേഷന്റെ ജീവനാഡികളാണ്.സ്ത്രീശാക്തീകരണം ലക്ഷ്യമിട്ട് ആര്യവാഹിനിയിലെ പെണ്‍കുട്ടികള്‍ക്കും യുവതികള്‍ക്കുമായി ആചാര്യശ്രീയും മീരാമ്മയും നിരവധി വ്യക്തിത്വ വികസന ക്ലാസുകളും ക്യാമ്പുകളും സഘടിപ്പിച്ചു വരുന്നു.ആചാര്യശ്രീ രാജേഷ് നേരിട്ടും, കൂടാതെ സാംസ്‌കാരിക രംഗത്തും ഉന്നത ഔദ്യോഗിക പദവികളിലും പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന മഹത് വ്യക്തികളും, വ്യത്യസ്ത വിഷയങ്ങള്‍ അധികരിച്ചു എടുക്കുന്ന ക്ലാസുകള്‍ പെണ്‍കുട്ടികളില്‍ സാമൂഹ്യാവബോധം,സ്വാശ്രയശീലം, നേതൃത്വപാടവം എന്നിവ വളര്‍ത്താന്‍ പര്യാപ്തമാണ്.ഭാരതീയ കുടുംബവ്യവസ്ഥയില്‍ സ്ത്രീകള്‍ക്കുള്ള ഉത്തരവാദിത്വബോധവും,പ്രാധാന്യവും പെണ്‍കുട്ടികള്‍ക്ക് കൗമാരപ്രായം തൊട്ടുതന്നെ മനസ്സിലാക്കി കൊടുക്കുവാന്‍ ഇത്തരം പഠനപദ്ധതികളിലൂടെ ഫൗണ്ടേഷന്‍ ശ്രദ്ധയൂന്നുന്നു.

ആധുനിക ലോക ചരിത്രത്തിലെ അവിസ്മരണീയമായ ഒരു സംരംഭമായിരുന്നു 2014 ലിലെ കോഴിക്കോട് സോമയാഗം.ഈശ്വരീയമായ പ്രപഞ്ചസൃഷ്ടി നാടകീയമായി പുനരവതരിപ്പിക്കുന്ന ഭാരതീയ വൈദിക ആചരണമായ സോമയാഗത്തെക്കുറിച്ചു ഗവേഷണം നടത്തുന്ന ദക്ഷിണാഫ്രിക്കക്കാരിയാണ് അനസൂയ ഖുശാല്‍. ഈ ഒരു മേഖലയില്‍ ദീര്‍ഘനാളത്തെ പഠനഗവേഷണങ്ങളില്‍ ഏര്‍പ്പെടുന്ന ഇന്ത്യന്‍ വംശജയും ജോഹന്നാസബര്‍ഗില്‍ ഐ.ടി.കണ്‍സള്‍ട്ടന്റുമായ അനസൂയ ഖുശാല്‍ പറയുന്നത്, ആചാര്യശ്രീ രാജേഷിന്റെ നേതൃത്വത്തില്‍ നടന്ന കോഴിക്കോട് സോമയാഗത്തില്‍ പങ്കെടുത്തതിലൂടെ തന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഒരു ജീവിതാഭിലാഷമാണ് പൂര്‍ത്തീകരിക്കപ്പെട്ടതെന്നാണ്.

കാശ്യപ വേദ റിസര്‍ച്ച് ഫൗണ്ടേഷന്‍ 2014-ഇല്‍ നടത്തിയ ഏഴുദിവസങ്ങള്‍ നീണ്ടുനിന്ന വടക്കെ മലബാറിലെ തന്നെ ആദ്യത്തെ സോമയാഗമായ കോഴിക്കോട് സോമയാഗത്തില്‍ പങ്കെടുക്കുവാന്‍ മാത്രമായി അമ്പത്തിമൂന്നുകാരിയായ അനസൂയ ഇന്ത്യയിലെത്തി.വ്യക്തികള്‍ക്കും,പ്രകൃതിക്കും,സമസ്തജിവജാലങ്ങള്‍ക്കും ഗുണത്തെ പ്രദാനം ചെയ്യുന്ന സോമയാഗം വേദഭൂമിയായ കോഴിക്കോടില്‍ അവിസ്മരണീയമാക്കിയ അചാര്യശ്രീയുടെ ശിഷ്യരായ കേരളത്തിലെ വനിതകളെ എത്ര തന്നെ പ്രശംസിച്ചാലും മതിവരില്ലെന്നും അവര്‍ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. ഉറച്ച കാല്‍വെയ്പ്പുകളോട്ടെ വേദധര്‍മത്തില്‍ ചരിക്കുവാനും,ആ ധര്‍മത്തിനായി ഏതു കഠിനമായ ഉദ്യമവും അക്ഷീണപരിശ്രമംകൊണ്ട് നടപ്പിലാക്കാനും ശേഷിയുള്ള  കരുത്തരായ തപസ്വിനികളെയാണ് താന്‍ കോഴിക്കോട് സോമയാഗത്തില്‍ കണ്ടതെന്ന് അനസൂയ ഖുശാല്‍ പറഞ്ഞു.വേദദാനം ചെയ്ത ഗുരുനാഥനുള്ള ദക്ഷിണയാണ് ഞങ്ങള്‍ കാശ്യപയിലെ ഓരോ സ്ത്രീകള്‍ക്കും വേദപ്രചാരണം.

ഏഴു ദിവസം നീണ്ടുനിന്ന, പതിമൂന്നരലക്ഷം ജനങ്ങള്‍ പങ്കെടുത്ത സോമയാഗത്തില്‍, അത്രയും ജനപങ്കാളിത്തം ഉറപ്പുവരുത്തിയത് വേദപഠിതാക്കളായ അമ്മമാരുടെയും യുവതികളുടെയും വേദപ്രചാരണമാണ്. സോമയാഗത്തിന്റെ പ്രൗഢവേദികളില്‍ അവതരണം മുതല്‍ സദസ്സുകളുടെ ക്രമീകരണം, അന്നശാലാ നിയന്ത്രണം ,അവതരണം തുടങ്ങിയ ഏല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഏറ്റെടുത്ത് ഭംഗിയായി നിര്‍വഹിച്ചത് കാശ്യപ കുടുംബത്തിലെ ആയിരക്കണക്കിന് സ്ത്രീകളാണ്.അവരുടെ സേവനം കോഴിക്കോട്ടുകാരുടെ ഹൃദയത്തില്‍നിന്ന് ഇനിയും മാഞ്ഞു കാണില്ല.കോഴിക്കോട് സംഘടിപ്പിച്ച സോമയാഗത്തിന് മുന്നോടിയായി നടന്ന സമൂഹ അഗ്നിഹോത്രയജ്ഞം എല്ലാവിഭാഗങ്ങളിലുംപെട്ട സ്ത്രീ-പുരുഷന്മാരുടെ സമ്മേളനമായി മാറി.1008 ഹോമകുണ്ഡങ്ങളില്‍ ആചാര്യശിഷ്യരായ അഗ്നിഹോത്രികള്‍ ലിംഗഭേദമില്ലാതെഅഗ്നിഹോത്ര യജ്ഞം ചെയ്തു.

മാഘ മഹോത്സവത്തോടനുബന്ധിച്ചു മലപ്പുറം സ്വദേശിനികളായ 108 സ്ത്രീകള്‍ കേരളത്തിന്റെ മഹത്തായ വൈദിക പൈതൃകമുറങ്ങുന്ന തിരുന്നാവായ മണല്‍പ്പുറത്തു അഗ്നിഹോത്ര യജ്ഞം നടത്തി. കേരളത്തിലെ തിരുപ്പതിയെന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന നാവാമുകുന്ദന്റെ മണ്ണില്‍ ആചാര്യശ്രീയുടെ ശിഷ്യരായ സ്ത്രീകള്‍ നടത്തിയ ഈ യജ്ഞം അന്ന് ഏവരിലും ആശ്ചര്യത്തിന്റെ അനുഭൂതികള്‍ പടര്‍ത്തി.

അറബിക്കടലിനെയും അസ്തമയസൂര്യനേയും സാക്ഷി നിര്‍ത്തി വൈദികധര്‍മ പ്രചാരണചരിത്രത്തില്‍ ഐതിഹാസികമായ ഏടുകള്‍ എഴുതിചേര്‍ത്ത വേദാധികാര വിളംബരസമ്മേളനമാണ് പ്രജ്ഞാനം ബ്രഹ്മ.

ആചാര്യശ്രീയുടെ നേതൃത്വത്തില്‍ ലക്ഷക്കണക്കിന് ശിഷ്യര്‍ വേദധര്‍മ പ്രചാരണത്തിനായി ജീവിതം സമര്‍പ്പിക്കുന്നുവെന്ന് പ്രതിജ്ഞ ചെയ്ത സുദിനം. വൈദിക ബിരുധം നല്‍കി വേദ പഠനത്തില്‍ മികവു പുലര്‍ത്തിയ സ്വന്തം ശിഷ്യരായ സ്ത്രീകളെ ആദരിച്ചുകൊണ്ട് വൈദിക നവോത്ഥാനത്തിന് ആചാര്യശ്രീ രാജേഷ് പുതുജീവനേകി. ആചാര്യശിഷ്യരും വേദപഠിതാക്കളുമായ 2500 സ്ത്രീകള്‍ ഒന്നിച്ചുനിന്ന് പ്രജ്ഞാനം ബ്രഹ്മയുടെ വേദിയില്‍ വേദമന്ത്രങ്ങള്‍ ഉരുക്കഴിച്ചു.

ഇന്ന് രണ്ടു പതിറ്റാണ്ടുകളായി പതിനായിരക്കണക്കിന് ധീരവനിതകളുടെ കണ്ഠങ്ങളില്‍ നിന്നും അനുസ്യൂതം വേദമന്ത്രധാര പ്രവഹിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.യുഗങ്ങള്‍ക്കിപ്പുറം ഇരുപത്തിയൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ആദ്യമായി സ്ത്രീകള്‍ക്ക് വേദം ചൊല്ലാമെന്നും യജ്ഞാദി കര്‍മ്മങ്ങളില്‍ ശ്രേഷ്ഠ സ്ഥാനമുണ്ടെന്നും ജനകീയമാക്കിക്കൊണ്ട് ആചാര്യശ്രീ മാതൃകയായിത്തീര്‍ന്നു.

കേരളത്തിലങ്ങോളമിങ്ങോളമുള്ള എല്ലാ പ്രമുഖ നഗരങ്ങളിലുമായി നടത്തിയ സമൂഹ അഗ്നിഹോത്രയജ്ഞങ്ങളില്‍ പങ്കെടുത്ത ആയിരമോ,രണ്ടായിരമോ മൂവായിരത്തിലധികമോ ആചാര്യശിഷ്യരില്‍ അനേകം സ്ത്രീകളും പെണ്‍കുട്ടികളും പുരുഷന്‍മാരോടൊപ്പം സമഭാവനയുടെ അഗ്നി തെളിയിച്ചു.

സ്വന്തം പ്രവര്‍ത്തനമേഖലകളില്‍ ഉന്നത വിജയം കൈവരിക്കുകയും, കുടുംബത്തിനും നാടിനും അഭിമാനമായിത്തീരുകയും ചെയ്ത വ്യക്തിത്വങ്ങളായ മഹത്

വനിതകള്‍ വിശിഷ്ടാതിഥികളായി എത്തുന്ന ലോകവനിതാ ദിനാചരണങ്ങള്‍ ഏറെ കൗതുകകരവും വിജ്ഞാനപ്രദവുമായ സമ്മേളനങ്ങളാണ്. കേരളത്തിലെ മികച്ച സ്ത്രീ സംരംഭകരും, വിദ്യാഭ്യാസ സാംസ്‌കാരിക മേഖലകളില്‍ പ്രസിദ്ധരായ വനിതകളും, പ്രശസ്ത കലാകാരികളും,സാഹിത്യരംഗത്ത് പ്രാഗത്ഭ്യം തെളിയിച്ച സ്ത്രീകലും, തങ്ങളുടെ സ്വാനുഭവങ്ങളും, ജീവിത വിജയസൂത്രവാക്യങ്ങളും പങ്കുവെക്കുന്ന ബൃഹദ് സദസ്സ് . അയിരക്കണക്കിന്  സ്ത്രീകള്‍ പങ്കെടുക്കുന്ന പരിപാടികളില്‍, പൊതുവായി സ്ത്രീകള്‍ അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന നിരവധി പ്രശ്നങ്ങളും, പരിഹാരങ്ങളും, തൊഴില്‍ സംരംഭങ്ങളും, തയ്യാറെടുപ്പുകളും, നിര്‍ദേശങ്ങളും ചര്‍ച്ച ചെയ്യപ്പെടുന്നു.അത്യുന്നതമായ ജീവിതശ്രേണിയിലേക്ക് നടന്നുകയറുവാന്‍ വേദവിദ്യാഭ്യാസത്തിലൂടെ നല്‍കുന്ന അദ്ധ്യാത്മിക ഉന്നതിയും, പാരമ്പര്യമായ അറിവുകളും പ്രദാനം ചെയ്യുന്നതോടൊപ്പംതന്നെ ,നൂതന ശൈലികളും, പരിചയപ്പെടുത്തുക എന്നതാണ് ഇത്തരം സമ്മേളനങ്ങള്‍, തികച്ചും സാധാരണക്കാരായ സ്ത്രീകള്‍ക്കുവേണ്ടി സംഘടിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അചാര്യശ്രീയും ആചാര്യപത്‌നിയും ലക്ഷ്യമിടുന്നത്.

വിധവകള്‍ക്കും, വൃദ്ധരായ സ്ത്രീകള്‍ക്കും പ്രത്യേക പെന്‍ഷന്‍ പദ്ധതിയും,പാവപ്പെട്ട കുടുംബങ്ങളിലെ രോഗികളായ സ്ത്രീകള്‍ക്കു ചികിത്സ സഹായവും ഒരു ദശബ്ദക്കാലമായി നടത്തുന്നു. പെണ്‍കുട്ടികളുടെ പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിനും, ഉപരി പഠനത്തിനും ധനസഹായവും, പഠനസാമഗ്രികളുടെ വിതരണവും എല്ലാം വര്‍ഷാരംഭത്തിലും മുടക്കമില്ലാതെ ഫൗണ്ടേഷന്‍ ചെയ്തുവരുന്നു.സാമൂഹികമായും സാമ്പത്തികമായും പിന്നോക്കാവസ്ഥയിലുള്ള എല്ലാ വിഭാഗം സ്ത്രീകള്‍ക്കും സ്വയം പര്യാപ്തത ഉറപ്പുവരുത്തുവാന്‍ ചെറുകിട സംരംഭങ്ങള്‍ക്കാവശ്യമായ ധനസഹായം, തൊഴില്‍ സാമഗ്രികള്‍ വിതരണം, തൊഴില്‍അവസരങ്ങള്‍ നല്‍കുക എന്നിവയെല്ലാം കാശ്യപകൂട്ടായ്മ നടപ്പിലാക്കുന്നു.വനമേഖലകളിലെ ആദിവാസി വിഭാഗത്തില്‍പ്പെട്ടവരുടെ ഉന്നമനത്തിനായുള്ള 'സ്വാസ്ഥ്യം' പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായി ഗര്‍ഭിണികളായ ആദിവാസി സ്ത്രീകള്‍ക്ക് ചികിത്സയും,പോഷകാഹാരവും പ്രദാനം ചെയ്യുവാന്‍ ആരംഭിച്ചു.

സ്ത്രീകളുടെ സാമൂഹികജീവിതത്തില്‍ ലോകത്തെമ്പാടും നിഴലുകള്‍ നീണ്ടുവരുന്ന സായംകാലങ്ങളെന്നപോലെ ഭയചകിതമായ വാര്‍ത്തകള്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ കാശ്യപാശ്രമത്തില്‍നിന്ന് പ്രത്യുഷസ്സിന്റെ മണവും മര്‍മരവും വന്നണയുന്ന പകലിനേക്കുറിച്ചുള്ള പ്രത്യാശ സ്ഫുരിക്കുന്ന വാര്‍ത്തകള്‍ വന്നണയുകയാണ്. 'വസുധ' പോലെ കാശ്യപാശ്രമം നടപ്പാക്കിയ അന്നദാനപദ്ധതികളില്‍ കര്‍മകുശലമായ ബാഹ്യലോകത്തിന്റെ വര്‍ണങ്ങളെത്തൊട്ട് സ്ത്രീകള്‍ മുന്‍പന്തിയില്‍ നിന്ന് പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു. അതെ, കാശ്യപാശ്രമം കഴിഞ്ഞ 20 വര്‍ഷമായി സൗരഭ്യമാര്‍ന്ന ഒരു സംസ്‌കാരത്തെ വെച്ചുനീട്ടുകയാണ്. ഭാവനാനിഷ്ഠമായ ചില ഉള്‍ക്കാഴ്ചകള്‍ നമ്മിലേക്ക് പകര്‍ന്നുതരികയാണ്.

വൈദിക വിദ്യാഭ്യാസം ലഭിച്ചു  ആചരണങ്ങളിലൂടെ സംസ്കൃതരായ ഭാരതീയ സമൂഹത്തിൽ നിന്നും ,ആ വിദ്യാഭ്യാസം ചുരുങ്ങിയ ആളുകളിൽ മാത്രം ഭാഗികമായി നിലനിന്നു .എങ്കിലും നൂറ്റാണ്ടുകളായി വന്ന അപചയം കൊണ്ടു ,സ്ത്രീ എന്ന ശക്തി സ്വരൂപത്തെ സമൂഹത്തിൽ തുല്യ സ്ഥാനത്തു നിർത്താൻ  മധ്യകാലഘട്ടത്തിൽ ഭാരതീയരും വിസ്മരിച്ചു .51 ഓളം മന്ത്ര ദ്രഷ്ടാക്കളായ  ഋഷികകളെക്കുറിച്ചു പ്രത്യേകമായി വേദങ്ങളിൽ എടുത്തു പറയുന്നു. വിദ്യാ സമ്പന്നരായ സ്ത്രീകൾ ആയിരുന്നു വീരപുരുഷന്മാർക്ക് ഭാരതത്തിൽ ജന്മം നൽകിയത്. യജ്ഞങ്ങളിൽ നിത്യ കർമ്മങ്ങളിൽ പദ്ധതികൾ പോലും ആവിഷ്കരിച്ചിരിക്കുന്നത് സ്ത്രീക്കും പുരുഷനും ഒന്നിച്ചിരുന്ന് ആചരിക്കുവാൻ ആണ്.

ബ്രഹ്‌മചര്യേണ കന്യാ യുവാനം വിന്ദതേ പതിമ് (അഥര്‍വവേദം 11.5.18)

പെൺകുട്ടികൾ  പഠനം  (വേദശാസ്ത്രഅദ്ധ്യയനം ) പൂർത്തിയാക്കിയ ശേഷം മാത്രമേ  പതിയെ സ്വീകരിക്കുവാൻ പാടുള്ളൂ എന്ന് നിർദേശിക്കുന്ന ഈ മന്ത്രം നോക്കൂ.ഇതിൽ എല്ലാം അടങ്ങുന്നു. സ്ത്രീക്കു വേദം നൽകിയ വിദ്യാഭ്യാസ സ്വാതന്ദ്ര്യം ,തുടർന്നുള്ള അവളുടെയും കുടുബത്തിന്റെയും സുസുസ്ഥിതിക്ക് വലിയ പങ്കു വഹിക്കുന്ന  അവളുടെ സാംസ്‌കാരിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ അനിവാര്യത അങ്ങനെ എല്ലാം.

വിദ്യാഭ്യാസത്തിനു ശേഷം  രാഷ്ട്രഭരണം പോലുള്ള ഭാരിച്ച ചുമതലകൾ സ്ത്രീകൾ നിർവഹിച്ചതിൽ നിന്നും,സകല കലകളിലും പ്രാഗത്ഭ്യം  തെളിയിച്ചതിൽ നിന്നും ,സ്വന്തം ഭാവിവരനെ സ്വയംവരത്തിലൂടെ തീരുമാനിക്കുന്ന വ്യവസ്ഥിതിയിൽ  നിന്നും,വൈദിക വിദ്യാഭ്യാസം നേടിയ  സ്ത്രീകളും പുരുഷന്മാരുമായ ഗൃഹസ്ഥധർമ്മികൾ നിത്യ നൈമിത്തിക യജ്ഞ സാംസ്കാര ക്രിയകൾ ആചരിച്ചിരുന്നത്തിൽ നിന്നുമെല്ലാം സാംസ്കാരികമായി ഇടക്കാലത്തു ഭാരതം   അധഃപതിച്ചു .

 

എന്നാൽ ഇതേ ഭാരതീയർ വിവിധ വൈദേശിക അധിനിവേശങ്ങളുടെയും ,അതിക്രമണങ്ങളുടെയും,അടിച്ചേല്പിക്കലു കളുടെയും,അരക്ഷിതത്വത്തിന്റെയും,അനാചാരണ അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെയും പേരിൽ സ്ത്രീയെ വൈദിക വിദ്യാഭ്യാസ യഃജ്ഞ സംസ്കാരങ്ങളിൽ നിന്നും അകറ്റി.വിവാഹ ചടങ്ങു പോലും യജ്ഞ ധർമ്മം ഇല്ലാത്ത ,സംസ്കാര പദ്ധതിയല്ലാത്ത കേവല പ്രക്രിയ ആയി തരം  താഴ്ന്നുപോയി.

സനാതന ധർമ്മികൾക്കു അവരുടെ ധർമ്മം തന്മൂലം എന്താണെന്ന് കൂടി അറിയാത്ത അവസ്ഥ ആയിത്തീർന്നു. എന്ന് മുതൽ വൈദിക സൂര്യപ്രഭാവം ഭാരതത്തിൽ മങ്ങി തുടങ്ങിയോ, അന്ന് മുതൽ അന്ധവിശ്വാസങ്ങളുടെ കാർമേഘങ്ങൾ നിഴലിച്ചു .

വൈദികവിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ആരംഭ കാലഘട്ടം മുതൽക്കുതന്നെ  ഭാരതത്തിത്തിൽ സ്ത്രീകൾക്ക് കുടുംബത്തിലും ,പഠനത്തിലും,സമൂഹത്തിലും  എവിടെയും തുല്യസ്ഥാനം ആണ് നൽകിയിരുന്നത്.3000 കൊല്ലങ്ങൾക്കു മുൻപുവരെ ഭാരതീയർക്കു സുപരിചിതമായിരുന്ന സ്‌ത്രീ പുരുഷ  സമത്വം എന്ന വൈദികസംസ്കാരം പ്രായേണ കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു വരുന്നതാണ്  പിന്നീട് കണ്ടത്. എപ്പോൾ മുതൽ ഭൂരിഭാഗം ജനങ്ങൾ വിവിധ കാരണങ്ങൾ കൊണ്ടു വൈദിക വിദ്യാഭ്യാസ ആചരണ പദ്ധതികൾ കൈവിട്ടു തുടങ്ങിയോ അപ്പോൾ മുതൽ അന്ധവിശ്വാസങ്ങൾ രൂപപ്പെട്ടു, സ്ത്രീ സുരക്ഷിതത്വത്തിനു മങ്ങലേറ്റു.

സമ്മിശ്രമായ കൃത്യതയില്ലാത്ത വിദ്യാഭ്യാസ ആചരണങ്ങൾ,വൈദേശിക അധിനിവേശ അധിപത്യങ്ങൾ ഒക്കെകൊണ്ടു ഭാരതം വിവർണ്ണമായി. പലരും സ്വന്തം രാഷ്ട്രത്തിന്റെ അന്തസത്തയെ കുറിച്ചു കേട്ടുകേൾവി പോലും ഇല്ലാത്തവർ ആയിത്തീർന്നു.

സ്വാതന്ത്ര ഭാരത നിർമ്മിതിക്കു ശേഷമുള്ള വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്പോലും സ്ത്രീ പുരുഷ സമത്വത്തിൽ വൈദിക ദർശനം ഉൾകൊണ്ടിരുന്ന മഹിമ സമൂഹത്തിൽ നിലനിർത്താൻ പര്യാപ്തമായിരുന്നില്ല.

ഇന്ന് വളരെ സമീപകാലത്ത് മാത്രം ഇതര രാഷ്ട്രങ്ങൾ ശ്രദ്ധയൂന്നി തുടങ്ങിയ ലിംഗ സമത്വം ,ഭാരതത്തെ ബാധിക്കുന്ന ഒരു വിഷയമേ ആയിരുന്നില്ല.കാരണം ഭാരതത്തെ സംബന്ധിച്ചു വൈദിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ഭാഗമായി ഈ ചിന്ത നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കു മുൻപ് തന്നെ ഭാരതത്തിനു പ്രബലമായ സാംസ്കാരിക മികവ് നൽകിയിരുന്നു

അതിന്റെ തെളിവാണ് ഈശ്വര സങ്കല്പം ലോകത്തിൽ ആദ്യമായി ആവിഷ്കരിച്ചു അവതരിപ്പിച്ച ,അല്ലെങ്കിൽ അത്തരം ഒരു ദാർശനികത്വം സിദ്ധിച്ച വൈദിക സംസ്കാരത്തിൽ ,ഏക തത്വമായ ഈശ്വരന്റെ അതുല്യമായ ഗുണഗണങ്ങളുടെ വർണ്ണനകൾ ,വിവിധ ദേവതാ സങ്കല്പങ്ങളിലൂടെ ദർശിച്ചപ്പോൾ പോലും സ്ത്രീത്വത്തിനു വളരെയധികം പ്രാധാന്യം നൽകിയിരുന്നത്.

എല്ലാ ജ്ഞാനത്തിന്റെയും, പ്രതിഭയുടെയും ഉറവിടമായ ആദിസ്രോതസ്സായ ഈശ്വരനിൽ നിന്നും ആരംഭിച്ച അനന്തമായ ജ്ഞാന പ്രവാഹത്തെ സരസ്വതി എന്നാണ് വിളിച്ചത്.ഭാരതം ലോകത്തിനു സമർപ്പിച്ച ഏറ്റവും ഉജ്വലമായ  വൈദിക മന്ത്രം ,പ്രചോദനമേകുന്ന,പ്രേരകമായ ബുദ്ധിയെ ഉണർത്തുന്ന പ്രതിഭയുണർത്തുന്ന വൈദികമന്ത്രംപോലും  അറിയപ്പെടുന്നത് ഗായത്രി മന്ത്രം എന്നപേരിലാണ്.ഏവരെയും ഐശ്വര്യത്തിലേക്ക് ഉണർത്തിയെഴുന്നേൽപ്പിക്കുന്ന ദേവതയെ 'ഉഷാദേവി ' എന്നാണ് വേദം  വിളിച്ചത്.എത്ര മഹ്യമായ സ്ഥാനത്താണ്  വേദങ്ങൾ സ്ത്രീത്വത്തെ  കാണുന്നത്.

സ്ത്രീ ശക്തീ  എന്ന സങ്കല്പം  വൈദികസംസ്കൃതിയുടെ മുഖമുദ്രയാണ് .ഇന്ന് ആചാര്യശ്രീ രാജേഷ് കാശ്യപ വേദ റിസർച്ച് ഫൗണ്ടേഷനിലൂടെ  ഈ സങ്കല്പം (വേദാധികാരം) സാർവജനീനമാക്കി. യജ്ഞം ചെയ്യുന്ന അഗ്നിഹോത്രികളായ  സ്ത്രീകൾ, ,ഉപനയിക്കപ്പെട്ട സ്ത്രീകൾ,വൈദികരായി അഭിക്ഷിതരായ സ്ത്രീകൾ ഒക്കെ ഭാരതത്തിൽ ഇന്ന് വീണ്ടും സമൂഹത്തിന്റെ മുഖ്യധാരയിൽ വിവിധ ധർമ്മങ്ങളിൽ കർമ്മോൽസുകരായി ജ്വലിക്കുന്നു. സ്വസംസ്കൃതി നൽകിയ സ്വാതന്ദ്ര്യത്തിൽ അവരുടെ ഗൃഹങ്ങളിലും സമാജത്തിലും ജീവിക്കുന്നു.

ഓം ശ്രീ ഗുരുഭ്യോ നമഃ

എല്ലാ അറിവുകൾക്കും ഗുരുപാദങ്ങൾ തന്നെ ശരണം 🕉️

രമ്യ അജിത്ത്

വേദവിദ്യാപ്രകാശൻ

കോഴിക്കോട്

8075752481

Sir Chettur Sankaran Nair

 While every Indian knows about Jallianwala Bagh massacre, few of us think about the reactions of the British public to the event. The massacre itself was blacked out by the government in India and martial law was in place. When news got out, the British tabloids referred to Jallianwala Bagh massacre as the “Amritsar affair” — in an obvious use of minimising language.  

How could the “affair “ change the attitudes of British public if they were denied truth? The answer lies , as often, in the efforts one man. A man whose origins are as far away from Punjab as one can imagine.

Sir Chettur Sankaran Nair was born in an aristocratic family in 1857 in Palakkad district of Kerala. His strong sense of fairness and justice, drove him to pursue law. Nair was an iconoclast and defied the dictates of Vakil association, which said no Indian would work under a British barrister. His reason : his clients had the freedom to choose their lawyer. To him justice mattered more than the color of the lawyer’s skin.  He was a vociferous advocate of social reforms. 

As Madras High court judge, he ruled that those who converted to Hinduism cannot be treated as outcastes. He also supported inter-religious marriages and was clearly ahead of his time. He became the youngest leader of Indian National congress. When the Montagu Chelmsford reforms were introduced in 1908, he called out the act as being partial. Even though Sir Edwin Montagu called him an “impossible man” , the British respected his moral rectitude  and knighted him in 1912. In 1915 Nair became a member of the powerful Viceroy council and was given the education portfolio.

Then Jallianwala Bagh happened.

Nair resigned from the Viceroy council in protest - something unheard of , at that time. . He wrote “Gandhi and Anarchy” in which he openly accused Punjab Governor Michael O’Dwyer (the man who would be later shot by Shaheed Udham Singh).  In response, O’Dwyer filed a defamation suit against Nair.

Nair faced a suit against a British man in a British court , presided over by a British judge and a British jury. All cards were stacked against him - yet he fought valiantly. The trial was the longest civil case London had seen until that time and lasted five and a half weeks. It laid threadbare the British atrocities in India and got extensive press coverage , something neither Nair nor O’Dwyer  could  have imagined. The British public, for the first time, understood that the call for Indian Swarajya wasn’t rebellious or seditious. 

Sadly Nair lost the case 11 to 1 and had to pay a fine of 500 pounds. O’Dwyer said he would forgo that amount if Nair apologises. To which Sir Chettur Sankaran Nair said, “ I would rather pay 500 pounds than say something I don’t believe in. Besides what’s the guarantee that the next 12 shopkeepers in a British court wouldn’t side with their own? “

His fearless nature ensured that people all over the world heard about Jallianwala Bagh massacre. From New York to Paris, from Berlin to Moscow , Nair shook the image of the mighty British Empire, if only for five weeks. 

Some battles aren’t fought to be won, but to show the world that a man stood his ground  on the battlefield. The greatest tragedy such a warrior can face is being forgotten, erased from the history books of the very nation he fought for.  The least we can do to correct such historic wrongs, is to tell our children about courage and conviction of our heroes. 

Jai Hind.

©️KarthikBalachandran

Nalanda University

 നളന്ദ സർവ്വകലാശാലയുടെ ചരിത്രത്തിലേക്ക്......

 നളന്ദ  സർവ്വകലാശാല സ്ഥാപിക്കപെട്ടത് അഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ആണ്. ലോകത്തിലെതന്നെ ഏറ്റവും പഴക്കംചെന്ന സർവ്വകലാശാലകളിൽ ഒന്ന് നളന്ദ തന്നെയാണ്. ഇന്നത്തെ ബീഹാറിലാണ് നളന്ദ സ്ഥിതി ചെയ്തിരുന്നത്. സംസ്കൃതത്തിലെ മൂന്ന് വാക്കുകൾ കൂട്ടിച്ചേർത്താണ് നളന്ദ എന്ന വാക്ക് ഉണ്ടാക്കിയിരിക്കുന്നത്.

"ന+അലം+ദ", നിലക്കാത്ത അറിവിന്റെ പ്രവാഹം( Unstoppable flow of knowledge ) എന്നാണ് ഈ വാക്കുകൾ കൊണ്ട് അർത്ഥമാക്കുന്നത്.

 ചൈനീസ് സഞ്ചാരികളായ ഹുയാൻ ത്സാങ്, ഇത്സിങ് തുടങ്ങിയവരുടെ യാത്രാരേഖകളിൽ നളന്ദയെ പറ്റി പരാമർശിച്ചിട്ടുണ്ട്.ഹുയാൻ ത്സാങ് ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിലാണ് നളന്ദ സന്ദർശിക്കുന്നത്. ഗുപ്ത വംശത്തിലെ രാജാവായ കുമാര ഗുപ്തൻ ഒന്നാമനാണ് നളന്ദ സർവ്വകലാശാല സ്ഥാപിച്ചത് എന്ന് അദ്ദേഹം രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. അദ്ദേഹം നളന്ദ സന്ദർശിച്ച സമയത്ത്  പതിനായിരത്തോളം സന്യാസിമാരും 1510 അധ്യാപകരും അവിടെ താമസിച്ച് വിദ്യ അഭ്യസിച്ചു പോന്നിരുന്നു. ചൈന, ജപ്പാൻ, ഇന്തോനേഷ്യ, കൊറിയ, പേർഷ്യ,തുർക്കി,ശ്രീലങ്ക എന്നീ രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് വിദ്യ അഭ്യസിക്കാൻ ആൾക്കാർ എത്തിയിരുന്നു.

 നളന്ദയിൽ., ജ്യോതിശാസ്ത്രം, ഗണിത ശാസ്ത്രം,തത്ത്വ ശാസ്ത്രം, വൈദ്യശാസ്ത്രം, വ്യാകരണം തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങളിൽ വിദ്യാഭ്യാസം നൽകിയിരുന്നു. ഉപനിഷത്തുക്കളുടെ ഒറിജിനൽ പതിപ്പ് ഇവിടെ സൂക്ഷിച്ചിരുന്നതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു. ഇവിടെ വിദ്യാഭ്യാസം തികച്ചും സൗജന്യമായിരുന്നു. നളന്ദയിൽ വിദ്യാഭ്യാസം നേടിയവരിൽ  ഹർഷവർദ്ധൻ,ധർമ്മ പാൽ,ഹുയാൻ ത്സാങ്, വാസുബന്ധു, നാഗാർജുന തുടങ്ങി പ്രമുഖർ ഉൾപ്പെടുന്നു. നളന്ദ സർവകലാശാലയുടെ തലവൻ ആര്യഭട്ടൻ ആയിരുന്നു എന്നും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. 800 വർഷത്തോളം നളന്ദ സർവ്വകലാശാല വളരെ മികച്ച  രീതിയിൽ പ്രവർത്തിച്ചു പോന്നിരുന്നു.

 പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലാണ് നളന്ദയുടെ നാശം സംഭവിക്കുന്നത് . അതിനു കാരണമായ സംഭവങ്ങൾ എന്താണെന്ന് നമുക്ക് നോക്കാം...

നളന്ദയിലെ അധിനിവേശം :

 നളന്ദ സർവകലാശാലയിൽ മൂന്നുതവണ ആക്രമണമുണ്ടായി. ആദ്യത്തെ രണ്ട് തവണ ആക്രമണം നടന്നപ്പോഴും പുനരുദ്ധാരണം ചെയ്യുകയാണുണ്ടായത്. എന്നാൽ മൂന്നാം തവണ, പുനരുദ്ധാരണത്തിന് പോലും ഇട നൽകാതെ മണ്ണോട് മണ്ണ് ചേർത്ത് നശിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു.

AD 455- AD 467ന് ഇടയ്ക്ക് ആദ്യത്തെ ആക്രമണമുണ്ടായി. മധ്യേഷ്യയിലെ ഹുനാസ് ഗോത്രത്തിൽപ്പെട്ട മിഹാർകുലയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ ഖൈബർ ചുരം വഴി നളന്ദയിൽ എത്തി ആക്രമിക്കുകയായിരുന്നു. സ്കന്ദ ഗുപ്ത രാജാവായിരുന്നു അന്ന് ഭരിച്ചിരുന്നത്. നാലാം നൂറ്റാണ്ടിനും ആറാം നൂറ്റാണ്ടിനും ഇടക്ക് ഹുനാസ് ഗോത്രം നിരവധിതവണ ഭാരതം ആക്രമിക്കുകയുണ്ടായി. എന്നാൽ സ്കന്ദ ഗുപ്ത രാജാവിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ നളന്ദ പുനരുദ്ധാരണം ചെയ്യുന്നതിനൊപ്പം വികസിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.

 ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിലെ തുടക്കത്തിലാണ് രണ്ടാമത് നളന്ദ

ആക്രമിക്കപ്പെടുന്നത്.ഈ ആക്രമണത്തിനു ശേഷം രാജാവായിരുന്ന ഹർഷവർദ്ധൻ, നളന്ദ പൂർവ്വ പ്രതാപത്തോടെ പുനഃസ്ഥാപിച്ചു.

മൂന്നാമത്തെ ആക്രമണം നടക്കുന്നത് AD 1192 ലാണ്. തുർക്കികാരനായ ബക്തയാർ ഖിൽജിയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള സംഘമാണ് നളന്ദയുടെ സർവനാശം ഉറപ്പുവരുത്തിയത്. എന്തുകൊണ്ട് ആയാൾ നളന്ദ നശിപ്പിച്ചു????

 അറിയപ്പെടുന്ന കഥ ഇങ്ങനെയാണ്......

ബക്ത്യാർ ഖിൽജി ഒരിക്കൽ അതീവ ഗുരുതരാവസ്ഥയിൽ രോഗം ബാധിച്ചു കിടപ്പിലായി.പല തരത്തിലുള്ള മരുന്നുകൾ പരീക്ഷിച്ചിട്ടും രോഗം അനുദിനം വഷളായി തുടർന്നു.ഖിൽജിയുടെ വിശ്വസ്ഥർ ഭാരതത്തിലെ നളന്ദ സർവ്വകലാശലയിലെ പ്രധാന അധ്യാപകനായ രാഹുൽ ശ്രീഭദ്രയുടെ ചികിത്സ തേടാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു.എന്നാൽ മുസൽമാൻ അല്ലാത്ത ഒരാളുടെ ചികിത്സ തേടുന്നത് ഖിൽജിയ്ക്കു താല്പര്യമുള്ള കാര്യമായിരുന്നില്ല. അതിനാൽ ഈ നിർദ്ദേശം ഖിൽജി തള്ളിക്കളയുകയും ചെയ്തു. എന്നാൽ അനുദിനം രോഗം മൂർച്ഛിച്ചു വന്ന സാഹചര്യത്തിൽ മറ്റു നിവൃത്തിയില്ലാതെ രാഹുൽ ശ്രീഭദ്രയെ വരുത്തി. എന്നാൽ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഒരു മരുന്നും താൻ കഴിക്കില്ലെന്നും, ഹിന്ദു സംസ്കാരത്തെ അപമാനിക്കാനും ആണ് ഖിൽജി  ശ്രമിച്ചത്.എന്നാൽ രാഹുൽ ശ്രീഭദ്രൻ ഖിൽജിയുടെ രോഗം ഭേദമാക്കാമെന്ന് വാക്ക് കൊടുത്തു.അദ്ദേഹം പതിവ് പോലെ ഖുറാൻ വായിക്കാൻ മാത്രമാണ് ഖിൽജിയോട് ആവശ്യപ്പെട്ടത്,എന്നാൽ തന്ത്രപരമായി മരുന്ന് കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.

ക്രമേണ ഖിൽജിയുടെ രോഗം ഭേദമായി.എന്നാൽ ഖിൽജിക്ക് ഇസ്ലാമിൽ ഇല്ലാത്തതും കാഫീറുകളുടെ വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിൽ ഉള്ളതുമായ അറിവിൽ അസൂയ രൂപപ്പെടുകയാണ് ഉണ്ടായത്.അങ്ങനെയാണ് ഖിൽജി ഈ ജ്ഞാനത്തിന്റെ കേന്ദ്രമായ നളന്ദ സർവ്വകലാശാല നശിപ്പിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത്.

രാഹുൽ ശ്രീഭദ്രയെ പോലെ തന്നെ  ആയിരക്കണക്കിന് സന്യാസിമാരുടെ അറിവിന്റെ കേന്ദ്രമായിരുന്നു നളന്ദയിലെ ഗ്രന്ഥശാല.അന്നത്തെ കാലത്ത് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഗ്രന്ഥശാല നളന്ദയിലെ ' ധർമ്മ ഗഞ്ചാ'യിരുന്നു. മൂന്നു കൂറ്റൻ കെട്ടിടങ്ങളിലായിരുന്നു ഗ്രന്ഥശാല സ്ഥിതി ചെയ്തിരുന്നത്.രത്നസാഗർ,

രാത്നോദദി,രത്നാരഞ്ചക എന്നീ പേരുകളിലാണ് അവയുടെ പേരുകൾ. ഇവിടെ 90 ലക്ഷത്തിലധികം ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ ശേഖരം ഉള്ളതായി കണക്കാക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. ബക്ത്യാർ ഖിൽജി ഇവിടം ആക്രമിക്കുകയും ആയിരക്കണക്കിന് സന്യാസിമാരെയും വിദ്യാർഥികളെയും കൊന്നൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. അതിനുശേഷം ഗ്രന്ഥശാലയിലെ മുഴുവൻ ഗ്രന്ഥങ്ങളും കൂട്ടിയിട്ട് കത്തിക്കുകയായിരുന്നു.

 ചരിത്രകാരനായ മിൻഹാജ് സിറാജ് തന്റെ 'തബാക്കത്ത് ഇ നസീറി' എന്ന പുസ്തകത്തിൽ പറയുന്നത് നളന്ദയിലെ മുഴുവൻ ഗ്രന്ഥങ്ങളും തീയിട്ടു നശിപ്പിക്കാൻ ഏറ്റവും കുറഞ്ഞത് മൂന്നു മാസം വേണ്ടിവന്നു എന്നാണ്. നളന്ദയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന പല ഗ്രന്ഥങ്ങളും അസ്സൽ കയ്യെഴുത്ത്  പതിപ്പുകൾ ആയിരുന്നു. ഒരിക്കലും വീണ്ടെടുക്കാനാവാത്ത വിധം അത് പൂർണമായും നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടു.

 ഖിൽജി വെറുമൊരു സർവകലാശാല മാത്രമല്ല നശിപ്പിച്ചത്, ഒരു സംസ്കാരത്തിന്റെ പൂർണമായ അറിവിനെയും കൂടിയായിരുന്നു. ബിഹാറിലെ തന്നെ മറ്റു സർവകലാശാലകൾ ആയ വിക്രം ശില , ഒഡന്തപുരി എന്നിവയും ഖിൽജി പൂർണമായും നശിപ്പിച്ചു. മതഭ്രാന്ത് മൂത്ത ഒരു തീവ്രവാദിയുടെ അസൂയയുടെ ഫലമായാണ് ഇത് നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടത്.ഇത് കേവലം ഭാരതത്തിന്റെ മാത്രം നഷ്ടമല്ല.. ലോകത്തിന്റെ വിശ്വഗുരു എന്ന് അറിയപ്പെട്ടിരുന്ന സർവകലാശാലകൾ നശിപ്പിക്കുന്നതിലൂടെ നഷ്ടം ലോകത്തിന് മുഴുവൻ തന്നെയാണ്.

 ഭാരതം വീണ്ടും വിശ്വ ഗുരുവായി വരുന്നു  എന്നുള്ളത് കോവിഡ് മഹാമാരി ആഞ്ഞടിച്ച സമയത്ത് നമ്മൾ കണ്ടതാണ്.

 അധിനിവേശ ശക്തികൾ എന്തെല്ലാം നശിപ്പിച്ചാലും... നശിപ്പിച്ചതൊക്കെയും തിരിച്ചുകൊണ്ടുവരാൻ പ്രതിജ്ഞാബദ്ധരാണ് ഭാരതം ഇന്ന്.

ജയ് ഹിന്ദ് 🇮🇳♥️

Vadamala

 നമസ്തേ മിത്രങ്ങളെ......

ഹനുമാൻ സ്വാമിക്ക്

ഉഴുന്ന് വട നൽകി ശാപം വാങ്ങുന്നവർ.

******************************************

സാധാരണ കേരളത്തിലെ എല്ലാ ഹനുമാൻ ക്ഷേത്രങ്ങളിലും ഭക്തന്മാർ നൽകുന്ന വലിയ ഒരു വഴിപാടാണ് ഉഴുന്ന് വട മാല.... പ്രധാനമായും സാമ്പത്തിക ഉയർച്ചെയും ആരോഗ്യവും ലഭിക്കാനാണ് ഈ വഴിപാട്...എന്നാൽ ഈ വഴിപാട് ഉണ്ടാക്കുന്നത് മാരകമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങൾ ആണ്.....

ഈ പോസ്റ്റിനു ഞാൻ എത്ര ചീത്ത കേൾക്കും എന്ന് പറയാൻ കഴിയില്ല... കാരണം, കേരളം മുഴുവൻ പിന്തുടരുന്ന ഒരു വഴിപാടാണ് ഇത്..... എങ്കിലും പറയാതെ വയ്യ.....

രാമായണത്തിൽ

*******************

സീതയെ കാണാൻ എത്തുന്ന ഹനുമാൻ ജാമ്പാവാൻ പറഞ്ഞിട്ട്, ലങ്ക ചാടി സീതയുടെ അരികിൽ എത്തുന്നു... തുടർന്ന് രാവണന്റെ പുത്രനായ അക്ഷയ കുമാരനെ വധിക്കുകയും ലങ്കക്ക് തീ ഇടുകയും ചെയ്തു....

തുടർന്നു തിരികേ പോകാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ സീത ഹനുമാന് വട മാല നൽകുന്നു.... ഇത് കഴുത്തിൽ ഇട്ടുകൊണ്ട് ഹനുമാൻ തിരികേ പോകുന്നു.

എന്താണ് വടമാല

*******************

ഈ വട മാല എന്നത് ഉഴുന്ന് വട കൊണ്ടുള്ള മാലയല്ല. ഉഴുന്ന് എന്നത് മാംസാഹാരമാണ്.... രാമായണത്തിലെ വട എന്നത് പേരാൽ മരത്തിലെ മൊട്ടാണ്..... ആ മൊട്ടുകൾ ചേർത്ത മാലയാണ് വടമാല.. ഈ മൊട്ടുകൾ മൃതുംജയ ഹോമത്തിന് ഉപയോഗിക്കുന്നു...എന്നാൽ ഇതാരോ തെറ്റിച്ചു ഉഴുന്ന് വടയാക്കി.... ഹനുമാൻ നിത്യബ്രഹ്മചാരിയാണ്.... അങ്ങേർക്ക് മാംസാഹാരമായ ഉഴുന്ന് ഉരുട്ടി കഴുത്തിലിട്ടാൽ എങ്ങനെ ഇരിക്കും...

കേരളത്തിലടക്കം ബ്രഹ്മണ ക്ഷേത്രത്തിൽ യാതൊരു വിവരവും ഇല്ലാതെ മുന്നോട്ടു വയ്ക്കുന്ന ഈ ആചാരം ആരാണ് കണ്ടത്തിയത്...

ദയവായി ആരും ഈ കർമ്മം ചെയ്തു ശാപം വാങ്ങി വെക്കരുത്.... (ഇമേജിൽ കൊടുത്തിരിക്കുന്നത് ഞങ്ങളുടെ ക്ഷേത്രത്തിലെ പേരാൽ വൃക്ഷത്തിന്റെ മോട്ടാണ്.... )

ഇത്തരം മൊട്ടുകൾ ചേർത്ത് വേണം മാല കെട്ടാൻ.....

കേരളത്തിൽ നടക്കുന്ന പല ആചാരങ്ങളും ഒന്നിനൊന്നു തെറ്റാണ്.....

അതിൽ ഒരു ഉദാഹരണമാണ് ഇത്....

ഏതായാലും ഇതെപ്പറ്റി അറിവുള്ള ഒരാൾ എങ്കിലും പ്രതികരിക്കും എന്ന് കരുതുന്നു..... അല്ലാത്തവർ ചീത്ത വിളിക്കട്ടെ......... 🙏

ശുഭദിനം.......

Guruvayoor ekadashi

 *🪔🛕വ്രതങ്ങളില്‍ ശ്രേഷ്ഠം ഗുരുവായൂര്‍ ഏകാദശി🛕🪔*

🎀●ॐ●━━━🚩ॐ🚩━━━●ॐ●🎀

പൈതൃകമായി ഹൈന്ദവാചാര്യന്മാര്‍ പകര്‍ന്നു നല്കിയ ആചാരനുഷ്ഠാനങ്ങളിലെ മുഖ്യഘടകമായ വ്രതാനുഷ്ഠാനങ്ങളില്‍ ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠം ഏകാദശി വ്രതം തന്നെയാണ്. ഏകാദശിവ്രതങ്ങളില്‍ മഹാഖ്യാതി ഗുരുവായൂര്‍ ഏകാദശി വ്രതത്തിനാണെന്നാണ് ഐതിഹ്യം. വ്രതങ്ങള്‍ മനുഷ്യന് മാനസികവും ശാരീരികവുമായ പരിശുദ്ധി പ്രദാനം നല്‍കുന്നതോടൊപ്പം തന്നെ ഈശ്വരസാക്ഷാല്‍ക്കാരത്തിനുള്ള ലളിതമാര്‍ഗ്ഗരേഖ കൂടിയാണ്. മാത്രമല്ല ഭൗതിക ജീവിതത്തില്‍ നിന്നും ആദ്ധ്യാത്മിക ജീവിതത്തിലേക്കുയര്‍ത്തുന്ന ചവിട്ടുപടിയുമാണ്.

സനാതനധര്‍മ്മമായ ഹിന്ദുധര്‍മ്മം വ്രതാനുഷ്ഠാനങ്ങള്‍ക്ക് മഹനീയ സ്ഥാനമാണ് കല്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. മാനസികം-വാചികം-കായികം എന്നീ മൂന്ന് വിധത്തില്‍ വ്രതങ്ങളുണ്ടെന്ന് വരാഹപുരാണത്തില്‍ വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. സത്യം-അഹിംസ-അസ്‌തേയം-ബ്രഹ്മചര്യം എന്നിവ മാനസികവ്രതം. ഒരു നേരത്തെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചോ- കഴിയ്ക്കാതെയോ – ഉറക്കമിളച്ചോ നടത്തുന്ന വ്രതം കായികം. മൗനം – മിതഭാഷണം-ഭൂതദയ – ഹിതമായ പെരുമാറ്റം എന്നിവയാലുള്ള വ്രതം വാചികം.

നിത്യവ്രതം – നൈമത്തികവ്രതം – കാമ്യവ്രതം എന്നിങ്ങനെ വ്രതങ്ങളെ മൂന്നായി തരംതിരിച്ചിട്ടുണ്ട്. പുണ്യകര്‍മ്മങ്ങള്‍ക്കായി നിത്യവും അനുഷ്ഠിച്ചു വരുന്ന ഏകാദശിവ്രതം, സപ്തവാരവ്രതം എന്നീ വ്രതങ്ങളെല്ലാം നിത്യവ്രതങ്ങളാണ്. വിശേഷാവസരങ്ങളില്‍ വിശേഷങ്ങളായ ഒരുക്കങ്ങളോടെ നടത്തുന്ന ചന്ദ്രായണങ്ങള്‍ പോലെയുള്ള വ്രതങ്ങള്‍ നൈമത്തിക വ്രതങ്ങളാണ്. പ്രത്യേക അഭീഷ്ടസിദ്ധികള്‍ക്കായി നടത്തുന്ന വ്രതങ്ങല്‍ കാമ്യവ്രതങ്ങളുമാണ്.

വ്രതമനുഷ്ഠിക്കുന്നവര്‍ മനസാ -വാചാ-കര്‍മ്മണാ ദുഷ്‌കര്‍മ്മങ്ങളൊന്നും ചെയ്യാന്‍ പാടില്ലയെന്നും മാത്രമല്ല ചൂതുകളി, മദ്യപാനം, ദുര്‍ജ്ജനസംസര്‍ഗ്ഗം, മനുഷ്യനെ ദുഷ്ചിന്തയിലേക്കു നയിക്കുന്ന സിനിമ – നാടകം എന്നിവ കാണുവാനും പാടില്ല. നാമജപം – മൗനം – ധ്യാനം – ഉപവാസം – പൂജ – പുണ്യഗ്രന്ഥപാരായണം – സത്സംഗം എന്നിവ നടത്തുന്നത് വളരെ ഉത്തമം. മാത്രമല്ല ഭൂതദയ – സത്യനിഷ്ഠ – അഹിംസ എന്നിവ പാലിക്കണം. വ്രതനുഷ്ഠിക്കുന്നവര്‍ ഓരോ വ്രതങ്ങള്‍ക്ക് നിശ്ചയിട്ടുള്ള നിഷ്ഠകള്‍ കൃത്യതയോടെ അനുഷ്ഠിക്കണം.

ഏകാദശിവ്രതം, നവരാത്രിവ്രതം, തിരുവാതിര വ്രതം, തിരുവോണവ്രതം, ശ്രീരാമനവമിവ്രതം, ശ്രീകൃഷ്ണാഷ്ടമിവ്രതം, ശിവരാത്രിവ്രതം, പ്രദോഷവ്രതം, ഷഷ്ഠിവ്രതം, അഷ്ടമിവ്രതം, മണ്ഡലവ്രതം, ദീപാവലിവ്രതം, വിജയദശമിവ്രതം, ചാതുര്‍മാസ്യവ്രതം, ശ്രാവണവ്രതം, ഹോളിവ്രതം, രവിവാരവ്രതം, സോമവാരവ്രതം, മംഗളവാരവ്രതം, ബുധവാരവ്രതം, ബൃഹസ്പതിവ്രതം, ശുക്രവാവ്രതം, ശനിവാരവ്രതം തുടങ്ങിയവയാണ് പ്രധാനവ്രതങ്ങള്‍.

ദേവന്മാര്‍, ഋഷികള്‍, യോഗികള്‍, മഹാത്മാക്കള്‍ എന്നിവരുടെ ജന്മനാളുകളില്‍ ജയന്തി വ്രതങ്ങളും അനുഷ്ഠിച്ചുവരുന്നുണ്ട്. അമാവാസി, പൗര്‍ണ്ണമി, സംക്രാന്തിഗ്രഹണം തുടങ്ങിയ വിശേഷദിവസങ്ങളിലും വ്രതം, തീര്‍ത്ഥസ്‌നാനം, ശ്രാദ്ധം തുടങ്ങിയവ നടത്തിവരുന്നു.വെളുത്തപക്ഷത്തിലെ ഏകാദശിമഹാവിഷ്ണുപ്രീതിയ്ക്ക് പ്രസിദ്ധവും കറുത്തപക്ഷഏകാദശിപിതൃകര്‍മ്മങ്ങള്‍ക്ക് ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠവുമാണ്.പത്മപുരാണം, വിഷ്ണുപുരാണം, ബ്രഹത്‌നാരദപുരാണം, ഭിഷോത്തമപുരാണം, ശ്രീമദ്ഭാഗവതം, ഗര്‍ഗ്ഗഭാഗവതം, രുക്മാംഗദചരിത്രം, അംബരീഷചരിത്രം തുടങ്ങിയ മഹദ്ഗ്രന്ഥങ്ങളിലെല്ലാം ഏകാദശിവ്രതമഹാത്മ്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരണങ്ങളുണ്ട്.

ഏകാദശിവ്രതങ്ങളില്‍ മുഖ്യസ്ഥാനം ഹരിബോധിനിയെന്നറിയപ്പെടുന്ന ഉത്ഥാനഏകാദശിയ്ക്കാണ്. ഇത് ഗുരുവായൂര്‍ ഏകാദശിയെന്ന നാമധേയത്തില്‍ വളരെ പ്രസിദ്ധവുമാണ്.

ഭഗവാന്‍ ശ്രീനാരായണന്‍ നിദ്രയില്‍ നിന്നുണര്‍ന്നെഴുന്നേല്‍ക്കുന്ന ഉത്ഥാന ഏകാദശി സുദിനത്തില്‍ വ്രതമനുഷ്ഠിച്ചാല്‍ മേരുതുല്യമായ പാപങ്ങള്‍ പോലും നശിയ്ക്കുമെന്ന് സ്‌കന്ദപുരാണം വ്യക്തമാക്കുന്നു.

സാക്ഷാല്‍ വൈകുണ്ഠനാഥനായ ശ്രീമഹാവിഷ്ണു ഈ ഏകാദശിദിനത്തില്‍ ഗുരുവായൂര്‍ക്കെഴുന്നുള്ളുമെന്നാണ് ഐതിഹ്യം. ദേവേന്ദ്രനും മറ്റു ദേവീദേവന്മാരും ഗുരുവായൂര്‍ ഏകാദശിയില്‍ പങ്കുകൊള്ളുവാനെത്തുമെന്നും വിശ്വാസമുണ്ട്. ഈ മഹിമയില്‍ ഗുരുവായൂര്‍ ഏകാദശി മഹാശ്രേഷ്ഠവും പാപഹരവും പരിപാവനവുമായ ഏകാദശിയെന്ന ഖ്യാതി കരസ്ഥമാക്കി. ആയിരം അശ്വമേധയാഗങ്ങള്‍ക്കും നൂറുകണക്കിനു വാജപേയയാഗങ്ങള്‍ക്കും ഈ ഏകാദശിയുടെ പതിനാറിലൊരംശത്തോളം നന്മവരുത്തില്ലയെന്ന് നാരദപുരാണം ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നു. കൃതയുഗത്തില്‍ ദേവലോകം ആക്രമിച്ച് കൈയ്യടക്കിയ മുരാസുരനെ തോല്പിക്കാന്‍ ദേവഗണങ്ങളെല്ലാവരും ഒത്തുച്ചേര്‍ന്നു. യുദ്ധം തുടങ്ങിയതിനിടയില്‍ യോഗനിദ്രയിലായിരുന്ന ശ്രീമഹാവിഷ്ണുവിന്റെ ദേഹത്തുനിന്ന് വിവിധ ആയുധങ്ങളുമേന്തിയ ദിവ്യതേജസ്സിയായ സ്ത്രീരൂപം പ്രത്യേക്ഷപ്പെട്ട് മുരാസുരനേയും സംഘത്തേയും ഭസ്മീകരിച്ചു.

ഈ ബഹളത്തിനിടയില്‍ യോഗനിദ്രയില്‍ നിന്ന് ഉണര്‍ന്ന മഹാവിഷ്ണുവിനെ നമസ്‌കരിച്ചുനിന്ന സ്ത്രീരൂപത്തോട് ആരാണുനീയെന്ന് ഭഗവാന്‍ ചോദിച്ചു. ഞാന്‍ ഏകാദശിയാണെന്നവള്‍ മറുപടി നല്‍കി. സന്തുഷ്ടനായ ഭഗവാന്‍ എന്തുവരം വേണമെന്നു ചോദിച്ചു. എന്റെ ദിവസം എല്ലാ പുണ്യദിനങ്ങളിലും വെച്ച് പുണ്യദിനമാക്കി, അനുഗ്രഹിക്കണമെന്നും വ്രതമനുഷ്ഠിക്കുന്നവര്‍ക്ക് അശ്വമേധഫലവും വിഷ്ണുലോകം പുല്‍കുമാറാകണമെന്നും, പാപനാശനവും മഹാപുണ്യവും സിദ്ധിയ്ക്കണമെന്നും അവള്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. സന്തുഷ്ടനായ മഹാവിഷ്ണു അവളെ അനുഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ട് ഭവതി ആഗ്രഹിക്കുന്നതെല്ലാം നിറവേറ്റമെന്നും ഏകാദശിവ്രതം കൃത്യനിഷ്ഠയോടെ ഭക്ത്യാദരപൂര്‍വ്വം അനുഷ്ഠിക്കുന്നവര്‍ക്കെല്ലാം ഐഹികസുഖങ്ങളും ഒടുവില്‍ പരമസായൂജ്യവും ലഭിക്കുമെന്നും അനുഗ്രഹിച്ചു. ഭൂലോക വൈകുണ്ഠമെന്ന ഖ്യാതിയുള്ള ഗുരുവായൂര്‍ ശ്രീകൃഷ്ണക്ഷേത്രത്തിലെ പ്രധാന ഉത്സവം വൃശ്ചികമാസത്തിലെ ശുകഌപക്ഷ ഏകാദശിയാണ്. ക്ഷീരസാഗരത്തില്‍ അനന്തശായിയായിപള്ളികൊള്ളുന്ന ഭഗവാന്‍ യോഗനിദ്രയില്‍ നിന്നുണര്‍ന്ന് ലക്ഷ്മീദേവിയോടുകൂടി ലോകത്തെ മുഴുവന്‍ അനുഗ്രഹിക്കുന്ന മഹാപുണ്യദിനം കൂടിയാണിത്. ഭഗവദ്ഗീത അര്‍ജുനന് ഭഗവാന്‍ ഉപദേശിച്ച ഈ പുണ്യദിനത്തെ ഗീതാദിനമായും വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു.

ദേവേന്ദ്രന്‍ സുരഭിയുമായി വൃന്ദാവനത്തിലെത്തി ഭഗവാനെവന്ദിച്ചതും സുരഭി പാല്‍ ചുരത്തിഗോവിന്ദാഭിഷേകം നടത്തിയതും ഈ ഏകാദശി ദിനത്തിലായിരുന്നുവെന്നാണ് ഐതിഹ്യം.അദൈ്വതാചാര്യനും ശൈവാവതാരവുമായ ആദിശങ്കരാചാര്യര്‍ ഗുരുവായൂര്‍ ക്ഷേത്രത്തിലെത്തി പൂജാക്രമങ്ങള്‍ ഇന്നുകാണുന്ന വിധം ചിട്ടപ്പെടുത്തിയതും ശുകഌപക്ഷ ഏകാദശി ദിനത്തിലായിരുന്നുവത്രെ.

ഗുരുവായൂര്‍ ക്ഷേത്രത്തില്‍ താന്ത്രികചടങ്ങുകളൊന്നുമില്ലാതെ ഭഗവാന്‍ ഭക്തജനങ്ങളെ നേരില്‍ക്കണ്ട് അനുഗ്രഹി്ക്കുവാന്‍ പുറത്തിറങ്ങുന്ന മഹാസുദിനം കൂടിയാണിത്. ഭക്തോത്തമന്മാരായ മേല്പുത്തൂര്‍ ഭട്ടതിരിപ്പാട്, വില്വമംഗലംസ്വാമികള്‍, പൂന്താനം, ശ്രീശങ്കരാചാര്യസ്വാമികള്‍, കുറൂരമ്മ തുടങ്ങിയവര്‍ക്കെല്ലാം ഭഗവദ്ദര്‍ശനം ലഭിച്ചതും ഗുരുവായൂരിലെ സമസ്തചരാചരങ്ങളിലും വൈഷ്ണവചൈതന്യം അനുഭവപ്പെട്ടതും ഈ സുദിനത്തിലാണ്. ചെമ്പൈവൈദ്യനാഥഭാഗവതര്‍ക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ട ശബ്ദം തിരിച്ചുകിട്ടിയതും ശിഷ്യഗണങ്ങളുമായി ഗുരുവായൂരിലെത്തി സംഗീതാരാധന നടത്തിയതും ഈ മഹാദിനത്തിലാണ്. ഗുരുവായൂര്‍ക്ഷേത്രത്തില്‍ താന്ത്രികചടങ്ങുകള്‍ക്കൊഴികെ മുഴുവന്‍ സമയവും ദര്‍ശനത്തിനായി ശ്രീ കോവില്‍ തുറന്നിരിക്കുന്ന ദിനവും, ഗുരുവായൂര്‍ ക്ഷേത്രപ്രതിഷ്ഠ നടത്തിയതും ഈ സുദിനത്തിലാണെന്നത് പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധേയമാണ്. മേല്പുത്തൂര്‍ ഭട്ടതിരിപ്പാട് തന്റെ പ്രസിദ്ധമായ നാരായണീയഗ്രന്ഥം ഗുരുവായൂര്‍ ഭഗവത് സന്നിധിയില്‍ സമര്‍പ്പിച്ചതും ഏകാദശി മഹാപുണ്യ ദിനത്തിലാണ്.

ഗുരുവായൂര്‍ ഏകാദശി മഹത്വം ഉള്‍ക്കൊണ്ട് കൃത്യനിഷ്ഠയോടെ വ്രതാനുഷ്ഠാനങ്ങളിലും ചടങ്ങുകളിലും പങ്കെടുക്കുന്നവര്‍ക്ക് ഭഗവത്ദര്‍ശന സൗഭാഗ്യമുണ്ടാകുമെന്നാണ് വിശ്വാസം.

█▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀▀█

സദാശിവസമാരംഭാം

ശങ്കരാചാര്യമധ്യമാം

അസ്ദാചാര്യപര്യന്താം

വന്ദേ ഗുരുപരമ്പരാം.

♥️❁══☬★🔥🔥★☬══❁♥️

👑മഹത്തായ സനാതന ധർമ്മ പാരമ്പര്യത്തിലെ ഒരു കണ്ണിയാകാൻ കഴിഞ്ഞത് ജന്മാന്തര സുകൃതമായി കാണുന്നു...👑

🌹═══❁★☬ॐ☬★❁═══🌹

ഇത് അറിയാനും അറിയിക്കാനുമാണ്. വാദിക്കാനും ജയിക്കാനുമല്ല. നിങ്ങളുടെ സ്വതന്ത്ര ബുദ്ധിയിൽ ശരിയെന്ന് തോന്നുന്നു കാര്യങ്ങൾ മാത്രം ജീവിതത്തിൽ പകർത്തുക. മഹത്തായ അറിവ്‌  പകർന്ന് നൽകിയവരോടുള്ള  കടപ്പാട്  വിനയപൂര്‍വ്വം സ്മരിക്കുന്നു.

******

ഇന്ന് ഗുരുവായൂർ ഏകാദശി

ഗുരുവും വായുവും കൂടി ഗുരുവായൂരിൽ പാതാളാഞ്ജന ശില വിഗ്രഹം പ്രതിഷ്ഠിച്ച പുണ്യ ദിനം.

ഭഗവാൻ അർജുനന് ഗീതോപദേശം ചെയ്ത ദിനം

മേൽപ്പത്തൂർ ഭട്ടതിരിപാട് നാരായണീയം എഴുതി സമർപ്പിച്ച ദിനം

ശങ്കരാചാര്യർക്കും, കുറൂരമ്മക്കും, പൂന്താനത്തിനും ഭഗവാൻ ദർശനം നൽകിയ പുണ്യ ദിനം.

തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വാഹനം കേശവനെ ഭഗവാൻ തന്നോട് ചേർത്ത പുണ്യ ദിനം.

ഗുരുവായൂരപ്പാ എന്ന് വിളിച്ചാൽ പോലും പുണ്യം കിട്ടുന്ന മോക്ഷദ ഏകാദശി ദിനം.

ഭഗവാൻ നാരായണൻ ലക്ഷ്മീ ഭഗവതിക്കൊപ്പം ഭൂമിയിൽ വസിക്കുന്ന ഉത്ഥാന ഏകാദശി ദിനം .

യാതൊരുവിധ താന്ത്രിക ചടങ്ങുകളും ഇല്ലാതെ ഗുരുവായൂരപ്പൻ ഭക്തരുടെ ഇടയിലേക്ക് സ്വർണ്ണക്കോലത്തിൽ ഇറങ്ങി വരുന്ന ഗുരുവായൂർ ഏകാദശി ദിനം.

മറ്റൊരു പ്രത്യേകത കൂടിയുണ്ട്.

ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ചുറ്റമ്പലത്തെ അഗ്നി വിഴുങ്ങിയ ദിവസം കൂടിയാണ് ഏകാദശി ദിനം . മജിസ്ട്രേട്ട് കോടതി വിളക്കായിരുന്നു അന്ന്, രാത്രി നടയടച്ച്, പുറത്തേക്കുള്ള വാതിലുകളും അടച്ച്  അല്പനേരത്തിനുള്ളിൽ പുക ഉയർന്നത് കണ്ട നാരായണപണിക്കർ എന്ന ക്ഷേത്ര ജീവനക്കാരൻ വേഗം ആളുകളെ കൂട്ടുകയും, നിർത്താതെയുള്ള മണിയൊച്ചയുടെ പ്രകമ്പനങ്ങളാൽ ഗുരുവായൂർ ക്ഷേത്ര പരിസരം ഞെട്ടിവിറക്കുകയും ചെയ്ത ദിനമായിരുന്നു *1970 നവംബർ 29 രാത്രി 12 മണി*.  

തന്ത്രി ചേന്നാസ് പരമേശ്വരൻ നമ്പൂതിരിപ്പാടിന്റെ അനുവാദത്തോടെ വീട്ടിക്കിഴി കേശവൻ നായർ എന്ന ഭക്തൻ കുളത്തിലേക്ക് എടുത്തു ചാടി ദേഹശുദ്ധി വരുത്തിയ ശേഷം അഗ്നി വിഴുങ്ങിയ ചുറ്റമ്പലം കടന്ന് ശ്രീകോവിലിനുള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുകയും അവിടെ നിന്നും ശ്രീകൃഷ്ണവിഗ്രഹവും മാറോടു ചേർത്തു പിടിച്ച് പുറത്തേക്ക് ഓടിയിറങ്ങുകയും ചെയ്തു.

 അഗ്നിശുദ്ധിക്ക് ശേഷം നടന്ന സഹസ്രകലശമെന്ന പൂജകൾക്ക് ശേഷം പിന്നെ ഒരു കുതിപ്പായിരുന്നു ക്ഷേത്രം പ്രശസ്തിയിലേക്ക്..

അതിന് മുൻപ്  ടിപ്പുവിൻ്റെ പടയോട്ടക്കാലത്താണ് ആ വിഗ്രഹം ശ്രീകോവിൽ വിട്ട് പുറത്തേക്ക് വന്നത്.. അതാണ് ഇന്നും ഉച്ച സമയത്ത് പാൽപ്പായസമുണ്ണാൻ അമ്പലപ്പുഴയ്ക്ക് വരുന്ന ശീലം ഗുരുവായൂരപ്പന് ഉണ്ടാക്കിയത് എന്നാണ് കേൾക്കുന്നത്.

ആ സംഭവം നടന്ന് 51 വർഷം തികഞ്ഞ നവംബർ 29, 2021 ന് അതേ  ദിവസമാണ് വീട്ടിക്കിഴി കേശവൻ നായർ മരിക്കുന്നത്.

ഇന്ന് ഈ ഏകാദശി ദിനത്തിലാണ്  അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ മരണാനന്തര ചടങ്ങുകൾ നടന്നതും എന്നതും തികച്ചും യാദൃശ്ചികമാകാം..

ഏവർക്കും ഗുരുവായൂർ ഏകാദശി ദിന ആശംസകൾ

🙏🙏🙏🙏🙏

Thiruvannamala temple

 *🌹''തിരുവണ്ണാമല ''🌹*

തമിഴ് നാട്ടിലെ ഏറ്റവും ആദരിക്കപെടുന്ന പ്രദേശങ്ങളിലൊന്നാണിത്. 

"അപ്രാപ്യമായ മല" എന്നാണ് അണ്ണാമല എന്ന വാക്കിനർത്ഥം.ജനങ്ങൾ ആദരവോടെ തിരു എന്ന് കൂട്ടിച്ചേർത്തു തിരുവണ്ണാമല എന്ന് ഈ പ്രദേശം അറിയപെട്ടു. അമ്പലനഗരമായ തിരുവണ്ണാമല ഇന്ത്യയിലെ പുരാതനമായ പൈതൃക പ്രദേശങ്ങളിലൊന്നാണ്.ശൈവമതത്തിന്‍റെ കേന്ദ്രമാണിവിടം.

നൂറ്റാണ്ടുകളായി അരുണാചല മലയും അതിന്റെ പരിസര പ്രദേശങ്ങളും തമിഴർ ‌വളെരെ ആദരവോടെയാണ് നോക്കിക്കാണാറുള്ളത്‌.

തിരുവണ്ണാമലൈ ജില്ലയിൽ പ്രസിദ്ധമായ ഒരു ശിവക്ഷേത്രം സ്ഥിതിചെയ്യുന്നുണ്ട്. തേജോലിംഗരൂപത്തിലുള്ള ഇവിടത്തെ പ്രതിഷ്ഠാ മൂർത്തി അരുണാചലേശ്വരൻ എന്ന പേരിൽ പ്രസിദ്ധമാണ്.

പരമശിവന്റെ വാമഭാഗം അലങ്കരിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി ശ്രീ പാർവതി തപസ്സനുഷ്ഠിച്ചത് ഇവിടെയാണെന്നാണ് ഐതിഹ്യം. 'മുലപ്പാൽ തീർഥം' എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെടുന്ന ഒരു കുളം ഈ ക്ഷേത്രത്തിലുണ്ട്.

തിരുവണ്ണാമല ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ശില്പഭംഗി അദ്വിതീയമാണ്. ക്ഷേത്രഗോപുരത്തിന് പതിനൊന്ന് നിലകളുണ്ട്. ക്ഷേത്രമതിലകത്തിന്റെ വിസ്തൃതി പത്ത് ഹെക്ടറോളം വരും. രമണമഹർഷിയുടെ ആസ്ഥാനം തിരുവണ്ണാമലയായിരുന്നു

തിരുവണ്ണാമലൈ കൃതയുഗത്തില്‍ അഗ്നിയും,തേത്രായുഗത്തില്‍ മാണിക്യവും ദ്വാപരയുഗത്തില്‍ സ്വര്‍ണവും കലിയുഗത്തില്‍ കല്ലുമാണ് എന്നാണ് ഐതിഹ്യം. മലയുടെ മുകളില്‍ മുഴുവന്‍ കറുത്തിരുന്നു. വര്‍ഷത്തിലെ കാര്‍ത്തിക ഉത്സവത്തില്‍ കര്‍പ്പൂരം ഇട്ടു കത്തിക്കുന്നതിനാലായിരിക്കണം ഇത്ര കറുത്ത് ഇരുണ്ടിരിക്കുന്നത്. മല മുകളില്‍ കത്തിക്കുന്ന ഈ ദീപത്തിനു പിന്നിലും ഒരു ഐതിഹ്യമുണ്ട്.

ഒരിക്കല്‍ ശ്രീ പാര്‍വതി ഭഗവാന്‍ പരമേശ്വരന്റെ കണ്ണ് മൂടുകയും തുടര്‍ന്ന് സര്‍വ ലോകവും ഇരുട്ടിലാകപ്പെടുകയും ചെയ്തുവത്രേ. ഇതില്‍ പ്രായശ്ചിത്തം ചെയ്യാന്‍ ശ്രീ പാര്‍വതി കാഞ്ചീപുരത്ത് മണ്ണ് കൊണ്ട് ശിവലിംഗം ഉണ്ടാക്കി പൂജിച്ചു. തുടര്‍ന്ന് ശ്രീ പരമേശ്വരന്‍ പാര്‍വതിയോട് തിരുവണ്ണാമലൈയില്‍ വ്രതമനുഷ്ടിക്കാന്‍ നിര്‍ദേശിച്ചു. ഗൌതമ മുനിയുടെ സാന്നിദ്ധ്യത്തില്‍ ശ്രീ പാര്‍വതി വ്രതമനുഷ്ടിക്കുകയും കാര്‍ത്തിക മാസത്തിലെ പ്രദോഷ ദിവസം പരമേശ്വരന്റെ അര്‍ദ്ധ ഭാഗമായ് കൂടിച്ചേരുകയും അര്‍ദ്ധനാരീശ്വര രൂപത്തില്‍ നിലകൊള്ളുകയും ചെയ്തു. 

ഈ സ്വരൂപമാണ് ഒരു ദീപമായി തിരുവണ്ണാമലൈയില്‍ കാര്‍ത്തിക ദീപ ഉത്സവമായി ആഘോഷിക്കുന്നത്. 

ആളും തിരക്കുമൊന്നുമില്ലാത്ത,പ്രശാന്ത സുന്ദരമായ ഒരു ആശ്രമം. രമണമഹര്‍ഷി തപസ്സു ചെയ്ത സ്ഥലമാണ് സ്കന്ധാശ്രമം.

1912 മുതല്‍ 1922 വരെയുള്ള പത്തു വര്‍ഷങ്ങള്‍ രമണ മഹര്‍ഷി ഇവിടെയിരുന്നു തപസ്സു ചെയ്തുവത്രേ! 

രമണ മഹര്‍ഷി തമിഴനാട്ടിലെ മധുരയില്‍ ജനിച്ചു തന്റെ സന്യാസ ജീവിതം തിരുവണ്ണാമലയില്‍ നയിക്കുകയും ചെയ്തു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പേരിലുള്ള രമണാശ്രമത്തില്‍ സ്വദേശികളും വിദേശികളുമായ ഒരുപാട് പേര്‍ സന്യാസജീവിതം നയിക്കുന്നു

സ്കന്ധാശ്രമത്തില്‍ നിന്നിറങ്ങി കുറച്ചു കല്ലുകള്‍ പാകിയ വഴിയിലൂടെ നടന്നാല്‍ വിരുപക്ഷി ഗുഹയിലെത്താം. ഇവിടെയും രമണ മഹര്‍ഷി തപസ്സിരുന്നതായി കരുതുന്നു. 

പൌര്‍ണമി നാളിലുള്ള അരുണാചലപരിക്രമണത്തിന്.ഗിരിവലം എന്നാണ് പേര്. കാല്‍നടയായി 14 കിലോ മീറ്റര്‍ പ്രദക്ഷിണം ചെയ്യണം.പ്രദക്ഷിണ വഴിയില്‍ എട്ടു ദിക്കുകളിലായി എട്ടു ലിംഗങ്ങള്‍ പൂജിക്കപ്പെടുന്നു. അവയാണ് ഇന്ദ്രലിംഗം, അഗ്നിലിംഗം, യമ ലിംഗം, നിരുതി ലിംഗം, വരുണ ലിംഗം, വായു ലിംഗം, കുബേര ലിംഗം, ഈശാന ലിംഗം എന്നിവ,രാത്രിയില്‍ തുടങ്ങുന്ന പ്രദക്ഷിണം പുലര്‍ച്ചയോടെ അവസാനിപ്പിച്ച് അമ്പലത്തില്‍ തൊഴുതു മടങ്ങും.

*🌷ശിവസ്വരൂപമായ തിരുവണ്ണാമല*

ശിവഭഗവാന്‍റെ പ്രതിരൂപമായാണ് അരുണാചലേശ്വരനെ കാണുന്നത്. 2665 അടി ഉയരമുള്ള പര്‍വതത്തെ ആണ് അരുണാചലേശ്വരനായി ജനങ്ങള്‍ കാണുന്നത്.

എല്ലാ പൌര്‍ണ്ണമി ദിവസവും  ലക്ഷകണക്കിനു  തീര്‍ത്ഥാടകര്‍ ഈ പര്‍വതത്തിന് ചുറ്റും പ്രദക്ഷിണം വയ്ക്കുന്നു. പതിനാല് കിലോമീറ്റര്‍ ചുറ്റളവില്‍ നഗ്നപാദരായാണ് ഭക്തലക്ഷങ്ങള്‍ അരുണാചലേശ്വരനെ വലം വയ്ക്കുന്നത്. 

വര്‍ഷത്തില്‍ ഒരിക്കല്‍ കാര്‍ത്തിക ദീപം ദര്‍ശിക്കാന്‍  ലക്ഷകണക്കിനു  ഭക്തര്‍  ഇവിടെ എത്തിച്ചേരുന്നു. ഹിന്ദുക്കളുടെ പ്രധാനപ്പെട്ട അഘോഷങ്ങളിലൊന്നായ മഹാശിവരാത്രിയുടെ ഉത്ഭവം തന്നെ ഇവിടെ നിന്നാ‍ണ്.  അരുണാചലേശ്വര പര്‍വതത്തിന് മുകളിലാണ് പ്രസിദ്ധമായ തിരുവണ്ണാമല ക്ഷേത്രം. ഈ സ്ഥലത്തെ കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചാല്‍ തന്നെ മുക്തി ലഭിക്കുമെന്നാണ് പഴമക്കാര്‍ പറയുന്നത്.

ശിവഭഗവാന്‍റെ പഞ്ച ഭൂത ക്ഷേത്രങ്ങളിലൊന്നായാണ് ശ്രീ അരുണാചലേശ്വരന്‍ അറിയപ്പെടുന്നത്. പഞ്ചഭൂതങ്ങളിലെ അഗ്നി ക്ഷേത്രമാണിത്. വി

ഷ്ണുവിനും ബ്രഹ്മാവിനും മുന്നില്‍ സ്വന്തം ചൈതന്യത്തെ പ്രകടമാക്കാനായി ശിവന്‍ വന്‍ തീ ജ്വാലയായി മാറിയ ദിവസമാണ് ശിവരാത്രിയെന്ന് ശിവപുരാണത്തില്‍ പറയുന്നു

ആകഥ ഇങ്ങനെ: ഒരിക്കല്‍ ബ്രഹ്മാവും വിഷ്ണുവും തമ്മില്‍ തര്‍ക്കമായി. ആര്‍ക്കാണ് ശക്തി കൂടൂതല്‍ എന്നതിനെ ചൊല്ലിയായിരുന്നു തര്‍ക്കം. അവസാനം തര്‍ക്ക പരിഹാരത്തിനായി ശിവനെ കാണുവാന്‍ ഇരുവരും തീരുമാനിച്ചു. 

ആരാണ് തന്‍റെ ശിരസ്സോ പാദമോ ഏതെങ്കിലുമൊന്നു ആര്‍ക്ക് കാണാന്‍ കഴിയുമോ ആ ആളായിരിക്കും കേമന്‍ ,ശക്തിമാന്‍ എന്ന ഉപാധി ശിവന്‍ മുന്നോട്ട് വച്ചു.

ഇതു പറഞ്ഞ് ശിവന്‍ ഭൂമിയില്‍ നിന്ന് ആകാശത്തേക്ക് തീനാളമായി ഉയര്‍ന്നു. ശിവന്റെ പാദം കണ്ടു പിടിക്കാനായി വിഷ്ണു വരാഹ രൂപം ധരിച്ച് ഭൂമിക്കടിയിലേക്കും, ശിവന്റെ ശിരസ് കാണാനായി ബ്രഹ്മാവ് ഹംസമായി ആകാശത്തേക്കും പറന്നുയര്‍ന്നു. പക്ഷേ ഇരുവര്‍ക്കും ലക്ഷ്യം നിറവേറ്റാനായില്ല 

വിഷ്ണു തോല്‍‌വി സമ്മതിച്ച് തിരിച്ചു പോന്നു. കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ബ്രഹ്മാവും വളരെ വളരെ ക്ഷീണിച്ചു.  അപ്പോള്‍ ആകാശത്ത് നിന്ന് ഒരു താഴമ്പൂവ് വീഴുന്നത് കണ്ട് എവിടെ നിന്നുമാണ് അത് വരുന്നതെന്ന് ബ്രഹ്മാവ് അന്വേഷിച്ചു. ശിവന്റെ കേശത്തില്‍ നിന്നാണ് വരുന്നതെന്നും യുഗങ്ങളായി ഭൂമിയിലേക്കുള്ള യാത്ര തുടങ്ങിയിട്ടെന്നും താഴമ്പൂവ് അറിയിച്ചു. 

ഇതു കേട്ട ബ്രഹ്മാവിന്  ഒരു സൂത്രം തോന്നി . താന്‍ ശിവന്റെ ശിരസ്സ് കണ്ടെന്ന് ശിവനോട് പറയാന്‍ പൂവിനോട് അഭ്യര്‍ത്ഥിച്ചു. താഴമ്പൂവ് ശിവനോട് ഈ നുണ പറയുകയും ചെയ്തു. അസത്യം കേട്ട് കോപാകുലനായ ശിവന്‍ ഒരു അഗ്നി ദണ്ഡായ് ഭൂമിയേയും സ്വര്‍ഗ്ഗത്തേയും ബന്ധപ്പെടുത്തി.ശിവന്‍റെ ശാപം മൂലം ഈ പൂവിനെ സാധാരണയായി പൂജയ്‌ക്ക് ഉപയോഗിക്കാറില്ല.  

ശക്തമായ ചൂടില്‍ ഭൂമിയും സ്വര്‍ഗവും ഒരു പോലെ വെന്തുരുകി. ശിവന്റെ ശരീരത്തില്‍ നിന്ന് ഇന്ദ്രന്‍, അഗ്നി, യമന്‍, കുബേരന്‍ എന്നീ ദേവന്മാര്‍ ചൂട് സഹിക്കാനാവാതെ വീഴുകയും അവര്‍ ശിവനോട് ശാന്തനാവാന്‍ ‍അപേക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യ്തു. അവസാനം കോപമടങ്ങിയ ദേവന്‍ ഒരു തീനാളമായി ചുരുങ്ങി.  ഈ സംഭവമാണ് ശിവരാത്രി ആഘോഷത്തിന് തുടക്കമായത്.

*🌷ലിംഗോത്ഭവം*

ഭകതജനങ്ങളുടെ അഭ്യര്‍ത്ഥനയും സൌകര്യവും കണക്കിലെടുത്ത് ഭഗവാന്‍ ലിംഗരൂപത്തില്‍ ദര്‍ശനം നല്‍കാമെന്ന്  സമ്മതിക്കുകയും അങ്ങനെ ലിംഗരൂപത്തില്‍ തിരു അണ്ണാമലൈയര്‍ ക്ഷേത്രത്തില്‍ കുടിയിരിക്കുകയും ചെയ്തു.

രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിലെ ചോള കാലഘട്ടത്തിലെ ക്ഷേത്രം തിരുവണ്ണാമലൈ നഗരത്തിലുണ്ട്. ആ‍ദി അണ്ണാമലൈയര്‍ എന്ന പേരില്‍ മറ്റൊരു ക്ഷേത്രവും മഹാക്ഷേത്രത്തിന് എതിര്‍വശത്തായി മലമ്പാതയില്‍ ഉണ്ട്.

മലമ്പാതയ്ക്ക് ചുറ്റും എട്ട് ശിവ ലിംഗങ്ങളുടെ ദര്‍ശനം ലഭിക്കും. ഇന്ദ്രന്‍ ദേവന്‍, അഗ്നിദേവന്‍, നിരുതി, വാ‍യു, കുബേരന്‍, ഈശാനന്‍ എന്നീ ദേവതകളാല്‍ ആരാധിക്കപ്പെട്ടതാണ് ഈ ശിവലിംഗങ്ങള്‍.

നഗ്നപാദരായി ഈ ക്ഷേത്രത്തിന് വലം വച്ചാല്‍, എല്ലാ പാപങ്ങളില്‍ നിന്നും മുക്തി ലഭിക്കുമെന്നാണ് വിശ്വാസം.രാജ്യത്തെമ്പാടും നിന്ന് കുട്ടികള്‍ മുതല്‍ മുതിര്‍ന്നവര്‍ വരെ ഉളളവര്‍ മുക്തി തേടി ഇവിടെ എത്തുന്നു. 

ഈ പുണ്യ സ്ഥലത്തെ കുറിച്ച് സ്മരിച്ചാല്‍ നിങ്ങള്‍ ഇവിടെ എത്തിച്ചേരുമെന്ന് രമണ മഹര്‍ഷിയും ശേഷാദ്രിസ്വാമികളും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

*🌷എങ്ങനെ ക്ഷേത്രത്തില്‍ എത്താം*

ചെന്നൈയില്‍ നിന്നും 187 കിലോമീറ്റര്‍ ദൂരെയാണ് തിരുവണ്ണാമല .തമിഴ്‌നാട് സര്‍ക്കാരിന്‍റെ ബസ്സിലോ അല്ലെങ്കില്‍ ടാക്സിയിലോ  എത്തിച്ചേരാം. 

ട്രയിന്‍ മാര്‍ഗ്ഗമാണെങ്കില്‍ ചെന്നൈ എഗ്മോറില്‍ നിന്നും പുറപ്പെടുന്ന ട്രെയിന്‍ കയറി ദി ന്‍ഡിവനത്തോ വില്ലുപുരത്തോ ഇറങ്ങുക അവിടെനിന്ന് മറ്റൊരു ട്രയിനില്‍ തിരുവണ്ണാമലയിലേക്കു പോകാം . രണ്ടിടത്തു നിന്നും ബസ്സിലും തിരുവണ്ണാമലയില്‍ എത്താം

ഓം അരുണാചലേശ്വരായ നമഃ

Shri Poornathraishan Temple

 *🌹പൂർണ്ണത്രയീശൻ്റ ഉത്സവനാളുകളിൽ ശീവേലി സമയങ്ങളിൽ*

*കോടങ്കി* 

എന്ന വിളിപേരിൽ ഹനുമാൻ രൂപത്തിൽ ആടുന്നതിൻ്റെ ഐതീഹ്യം🌹 :-                                                                                                          

ഇത്രയും മനോഹരമായ ഈ ദൃശ്യവിസ്മയത്തിനു കണ്ണുകിട്ടാതിരിക്കാൻ ആണ് *കോടങ്കി* എന്നത് ഒരു നാട്ടറിവ് മാത്രംആണ്. 

എന്നാൽ ഇതിനൊരു ഐതിഹ്യകഥ കൂടിയുണ്ട്.

ഗണപതി ശാപത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷനേടാൻ ശ്രീ ഹനുമാൻ സ്വാമി, 

*കോടങ്കി* വേഷം കെട്ടി ഭഗവാൻ്റെ മുന്നിൽ താളത്തിൽ ആടി കൊള്ളാം എന്ന്  പ്രതിജ്ഞ ചെയ്തുവത്രേ!! 

ഗണപതിയിൽ നിന്നുള്ള ശാപം ഏറ്റതിനാൽ ആണ് ഇങ്ങനെ ആടുന്നത് എന്നാണ് ഐതിഹ്യം.

 ശ്രീപൂർണ്ണത്രയീന്റെ വ്യശ്ചികോത്സവത്തിൽ കെട്ടി ആടുന്ന *കോടങ്കി* ക്ഷേത്രാൽപ്പത്തി ചരിത്രവുമായി കൂടുതൽ ചേർന്നുനിൽക്കുന്നു.

വൈകുണ്ഠത്തിൽ നിന്നും സന്താനഗോപാല ബ്രാഹ്മണന്റെ നഷ്ടപ്രാണരായ ശിശുക്കളെ തിരികെ കിട്ടിയ അർജുനന് മഹാവിഷ്ണു നൽകിയ ശ്രീ പൂർണ്ണത്രയീശന്റെ വിഗ്രഹം പ്രതിഷ്ഠിക്കുന്നതിനായി ഒരു പവിത്ര സ്ഥാനം കണ്ടെത്താൻ അർജ്‌ജുനൻ ശ്രീ മഹാഗണപതിയോടൊപ്പം സഞ്ചരിച്ചു.

ശ്രീ മഹാഗണപതിയുടെ ഈ അന്വേഷണം വേദമന്ത്ര ധ്വനികളാൽ മുഖരിതമായ ഈ വേദപുരിയിലാണ് അവസാനിച്ചത്. ഈ പുണ്യഭൂമിയുടെ പവിത്രതയിൽ

ആകൃഷ്ടനായി മഹാഗണപതി ഇവിടെ തന്നെ ഉപവിഷ്ടനായി എന്നും, ഈ പുണ്യഭൂമിയിൽ തന്നെ എത്തിയ അർജ്ജുനൻ കോപിഷ്ഠനായി ഗണപതിയെ തള്ളിമാറ്റിയെന്നും പിന്നീട് ആ സ്ഥാനത്തു ശ്രീ പൂർണ്ണത്രയീശന്റെ വിഗ്രഹം പ്രതിഷ്ഠിച്ചത് അർജ്‌ജുനനാണെന്നും ഐതിഹ്യം.

ഇങ്ങിനെ തള്ളിമാറ്റപ്പെട്ട ഗണപതിയെ കണ്ടു ഹനുമാൻ ചിരിച്ചു എന്നും ഇതിൽ കുപിതനായ ശ്രീ ഗണപതി ഭഗവാൻ ശ്രീ ഹനുമാനെ ശപിച്ചുവെന്നും ശാപമോചനത്തിനായി ശ്രീ ഹനുമാൻ സ്വാമി ഭഗവാന്റെ എഴുന്നള്ളിപ്പിനു മുന്നിൽ കെട്ടി ആടിക്കൊള്ളാമെന്നു പറഞ്ഞുവെന്നും അതാണ് എഴുന്നള്ളിപ്പിനുമുന്നിൽ ആടുന്ന *കോടങ്കി* എന്നുമാണ്

വ്യശ്ചികോത്സവത്തിലെ *കോടങ്കി* യുടെ ഐതിഹ്യം.

ഇതുപോലെ അത്യപൂർവ്വമായ  നാടൻകലകൾ ഈ ഉത്സവവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു മതിൽക്കകത്ത് വൃശ്ചികോത്സവ നാളുകളിൽ നടക്കുന്നുണ്ട് 

 *86 കോൽ ധ്വജ ഉയരപ്പന്തലിൽ ഗരുഡൻ നാഗരാജാവിനെ കൊത്തിപ്പറക്കുന്ന *പറക്കുംകൂത്ത്*

ഇവയിൽ ഒന്നു മാത്രം.

ഇത് പലതും ഇപ്പോൾ അന്യം നിന്നു പോയി.

ഇന്ന് നമ്മൾ വൃശ്ചികോത്സവത്തിന് കാണുന്ന കലാരൂപങ്ങൾ തുടരട്ടെ..... 

ഇവ അന്യം നിന്ന് പോകാതിരിക്കട്ടെ.....

🌷🌷🌷🌷

*ശ്രീ പൂർണ്ണത്രയീശായ നമ.*   

Hinduism FAQ

നാലു വേദങ്ങളും അവയുടെ ഋഷിമാരും.

സൃഷ്ടിയുടെ ആരംഭത്തിൽ ഈശ്വരൻനല്കിയ ജ്ഞാന രാശിയാണ് വേദം.

ആദിയിൽ പരമ വ്യോ മത്തിൽ ശബ്ദവീചിക ളായിരുന്ന വേദമന്ത്രങ്ങളൂടെ സൂക്ഷ്മരൂപം ആദിമ ഋഷിമാർക്ക് ഈശ്വരൻ വെളിവാക്കി കൊടുത്തു.

അഗ്നി എന്ന ഋഷിയിലൂടെ ഋഗ്വേദം

വായു എന്ന ഋഷിയിലൂടെ

യജുർവേദം

ആദിത്യൻ എന്ന ഋഷിയിലൂടെ സാമവേദം

അങ്ഗിരസ് എന്ന ഋഷിയിലൂടെ അഥർവവേദം

വേദ വിഷയങ്ങൾ

ഋക് - ജ്ഞാനം

യജു സ്_ കർമ്മം

സാമം - ഉപാസന

അഥർവം - വിജ്ഞാനം

മന്ത്രസംഖ്യ

ഋക് - 105 22 മന്ത്രങ്ങൾ

യജുസ് - 1975 മന്ത്രങ്ങൾ

സാമം - 1875 മന്ത്രങ്ങ്ൾ

അഥർവം - 5977 മന്ത്രങ്ങൾ

ആദി ഋഷിമാരുടെ പ്രഥമ ശിഷ്യൻ ബ്രഹ്മാവാണ്.

നാലു വേദങ്ങളും പഠിക്കയാൽ നാന്മുഖനായി.

വേദങ്ങളുടെ വ്യാഖ്യാനങ്ങളായിട്ടാണ്

ബ്രാഹ്മണങ്ങൾ ഉണ്ടായത്.

ഇത് രണ്ടു വിധമുണ്ട്.കർമ്മ ബ്രാഹ്മണവും കല്പ ബ്രാഹ്മണവും.

കർമ്മബ്രാഹ്മണത്തിൽ മന്ത്രങ്ങളുടെ കർമ വിധാനവും വിനിയോഗവും പ്രതിപാദിക്കുന്നു.

കല്പ ബ്രാഹ്മണത്തിൽ യജ്ഞങ്ങളുടെ മന്ത്രഭാഗങ്ങൾ മാത്രമേയുള്ളൂ, വിനിയോഗമില്ല.

ബ്രാഹ്മണങ്ങളിൽ ഗൃഹസ്ഥാശ്രമവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ആധി ഭൗതിക വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ ധാരാളമുണ്ട്.

ഋക് വേദ ബ്രാഹ്മണങ്ങൾ

ഐതരേയം ,കൗഷീ തകി,

ശാം ഖായനം

യജുർവേദ ബ്രാഹ്മണങ്ങൾ

ശതപഥം (ശുക്ല യജുർവേദം)

തൈത്തി രീയം (കൃഷ്ണ യജുർവേദം)

സാമവേദ ബ്രാഹ്മണങ്ങൾ

താണ്ഡ്യം, ഷഡ് വിംശം 1 ആർ ഷേയം, സാമവിധാനം, സംഹിതോപനിഷത്, വംശം, ജൈമിനീയം, ജൈമിനീയ ആർഷം, ജൈമിനീയ ഉപനിഷദ് ബ്രാഹ്മണം.

അഥർവവേദീയ ബ്രാഹ്മണങ്ങൾ

ഗോപഥബ്രാഹ്മണം.

Xxxxx

ആരണ്യകങ്ങൾ

ബ്രാഹ്മണങ്ങൾക്കു് ശേഷമാണ് ആരണ്യകൾ ഉണ്ടാകുന്നത്.

യജ്ഞമന്ത്രങ്ങളുടെ വ്യാഖ്യാനങ്ങളാണ് ആരണ്യകങ്ങൾ.

യജ്ഞങ്ങളൂടെ രഹസ്യമാണത്.

അവ വാന പ്രസ്ഥി കളുടെ വിചാരധാരയാണ്.

ഓരോ വേദത്തിന്റെയും ആരണ്യകങ്ങൾ

ഋക് - ഐതരേയം, കൗഷീ തകി, ശാം ഖായനം.

ശുക്ല യജു സ്- ബൃഹദാരണ്യകം

കൃഷ്ണയ ജുസ് - തൈത്തിരീയാരണ്യകം, മൈത്രാ യണീയം

സാമം -തല വ കാ രം

അഥർവം - ഇതിനു് ആരണ്യകമില്ല.

തുടർന്നുണ്ടായ വയാണ് ഉപനിഷത്തുക്കൾ .

മന്ത്ര സംഹിതയുടെ ആദ്ധ്യാത്മികവ്യാഖ്യാനങ്ങളാണിവ.

ഈ ശാവാസ്യമൊഴിച്ചുള്ള എല്ലാ ഉപനിഷത്തുക്കളും ബ്രാഹ്മണങ്ങളുടേയോ ആരണ്യകങ്ങളുടേയോ ഭാഗമാണ്.

ഉപ, നി, ഷദ് എന്നിങ്ങനെ മൂന്നു് പദങ്ങൾ ചേർന്നതാണ് ഉപനിഷദ്

അടുത്ത് ഇരിക്കുക എന്നർഥം. ആചാര്യന്റെ അടുത്തിരുന്ന് പഠിക്കേണ്ട രഹസ്യ വിദ്യയായതിനാൽ ഉപനിഷത്തായി.

പ്രാചീനമായി ഏതാണ്ട് രണ്ടായിരത്തോളം ഉപനിഷത്തുക്കൾ ഉള്ളതായി പറയപ്പെടുന്നു.

ഇതിൽ ഏതാണ്ട് 250 എണ്ണം അച്ചടിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.ഇവയിൽ 108 എണ്ണത്തിനാണ് പ്രാധാന്യമുള്ളത്. അവയിൽ തന്നെ 10 എണ്ണത്തിനേ പ്രാമാണ്യമുള്ളൂ എന്ന് ആചാര്യന്മാർ പറയുന്നു.

ദശോ പനിഷത്തുക്കൾ

ഈശം,കേനം, കഠം, പ്രശ്നം, മുണ്ഡകം, മാണ്ഡൂക്യം, ഐതരേയം ,തൈത്തി രീയം, ബൃഹദാരണ്യകം ,ഛാന്ദോഗ്യം 

വേദവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടവ

ഋക് - ഐതരേയോ പനിഷത്

ശുക്ലയ ജൂസ് - ഈ ശാവാസ്യം ,ബ്യ ഹദാരണ്യകം

കൃഷ്ണയ ജൂസ് -ക Oo, തൈത്തി രീയം

സാമം -കേനം, ഛാന്ദോഗ്യം

അഥർവം - മുണ്ഡകം, മാണ്ഡൂക്യം, പ്രശ്നം

-

******

അറിവിൻ്റെ മുത്തുകൾ

 *വിശ്വാസികൾ* *അറിയേണ്ട* *ചില* *കാര്യങ്ങൾ* :-

1. ഈശ്വരപൂജയില്‍ ഹിന്ദുക്കള്‍ ആദ്യമായി ഉപയോഗിക്കുന്ന മന്ത്രമേത്?

     ഓംകാരം

2. ഓംകാരത്തിന്‍റെ മറ്റൊരു പേരെന്ത്?

    പ്രണവം

3. ഓംകാരത്തില്‍ എത്ര അക്ഷരങ്ങള്‍ അടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്?

    മൂന്ന്

4. ഓംകാരത്തില്‍ അടങ്ങിയിരിക്കുന്ന അക്ഷരങ്ങള്‍ ഏതെല്ലാം?

    അ, ഉ, മ്

5. ഓംകാരത്തിലെ ഏതെല്ലാം അക്ഷരങ്ങളില്‍ ഏതേതെല്ലാം ദേവന്‍മാരെ ഉദ്ദിഷ്ടരാക്കിയിരിക്കുന്നു.

    അ - വിഷ്ണു

    ഉ - മഹേശ്വരന്‍ (ശിവന്‍)

    അ - ബ്രഹ്മാവ്‌ ഭൂതം

    മ - ശിവന്‍ - സുഷുപ്ത്യാവസ്ഥ - ഭാവി ഇങ്ങനെയും അ൪ത്ഥം കാണുന്നുണ്ട്.

   " അ "എന്നതിന്‌ വിഷ്ണു, ശിവന്‍, പാ൪വ്വതി എന്ന് അ൪ത്ഥം പറയുന്ന മറ്റൊരു അഭിപ്രായവും കാണുന്നു.

   യഥാക്രമം വൈഷ്ണവ ശൈവ - ദേവ്യുപാസകരുടേതാണ് ഹിന്ദു മതം (മതം = അഭിപ്രായം)

6. " ഹരിഃ " എന്ന പദത്തിന്‍റെ അ൪ത്ഥം എന്ത്?

    ഈശ്വരന്‍ -  വിഷ്ണു

7. ഹരി എന്ന പേരു കിട്ടാന്‍ എന്താണ് കാരണം?

    പാപങ്ങള്‍ ഇല്ലാതാക്കുന്നതിനാല്‍  (" ഹരന്‍ ഹരതി പാപാനി " എന്ന് അർത്ഥം)

8. വിഷ്ണു എന്ന വാക്കിന്‍റെ അ൪ത്ഥം എന്ത്?

    ലോകമെങ്ങും നിറഞ്ഞവന്‍ - വ്യാപനശീലന്‍

9. ത്രിമൂ൪ത്തികള്‍ ആരെല്ലാം?

    ബ്രഹ്മാവ്‌, വിഷ്ണു, മഹേശ്വരന്‍

10. ത്രിലോകങ്ങള്‍ ഏതെല്ലാം?

      സ്വ൪ഗ്ഗം, ഭൂമി, പാതാളം

11. ത്രിഗുണങ്ങള്‍ ഏതെല്ലാം?

      സത്വഗുണം, രജോഗുണം, തമോഗുണം

12. ത്രിക൪മ്മങ്ങള്‍ ഏതെല്ലാം?

      സൃഷ്ടി, സ്ഥിതി, സംഹാരം

13. മൂന്നവസ്ഥകളേതെല്ലാം?

      ഉത്ഭവം, വള൪ച്ച, നാശം (സുഷുപ്തി, സ്വപ്നം, ജാഗ്രത്ത്)

14. ത്രികരണങ്ങള്‍ ഏതെല്ലാം?

      മനസ്സ്, വാക്ക്, ശരീരം

15. ത്രിദശന്മാ൪ ആര്?

      ദേവന്മാ൪

16. ദേവന്മാ൪ക്ക് ത്രിദശന്മാ൪ എന്ന പേര് എങ്ങിനെ ലഭിച്ചു?

      ബാല്യം, കൗമാരം, യൗവനം ഈ മൂന്നു അവസ്ഥകള്‍ മാത്രം ദേവന്മാ൪ക്ക് മാത്രമുള്ളതിനാല്‍.

17. ത്രിസന്ധ്യകള്‍ ഏതെല്ലാം?

      പ്രാഹ്നം, മദ്ധ്യാഹ്നം, അപരാഹ്നം (പ്രഭാതം, മധ്യാഹ്നം, പ്രദോഷം)

18. ത്രിനയനന്‍ ആര്?

      ശിവന്‍

19. ശിവന്‍റെ മൂന്ന് പര്യായപദങ്ങള്‍ പറയുക?

      ശംഭു, ശങ്കരന്‍, മഹാദേവന്‍

20. ത്രിനയനങ്ങള്‍ ഏതെല്ലാമാണ്?

      സൂര്യന്‍, ചന്ദ്രന്‍, അഗ്നി എന്നീ തേജ്ജസ്സുകളാണ്